Της Ανατολής Μελίδου
(Συνέχεια της ιστορίας "ο Λεωνίδας και οι 304")
Εβδομήντα
μπάνια... εβδομήντα ολόκληρα μπάνια...
το πιο ωραίο μου καλοκαίρι... κάθε μέρα
νωρίς
το απόγευμα ξεκινούσαμε... πότε με το
λεωφορείο, πότε με το αυτοκίνητο του
Κώστα του γείτονα, που μας υπεραγαπούσε...
Κάθε μέρα η ίδια ιεροτελεστία... ήμουν
εκστατικά ευτυχισμένη... η μεγαλύτερη
ευτυχία στον κόσμο... να βουτάω στην
θάλασσα και να αφήνομαι... δεν ήθελα
τίποτα άλλο... όλος ο κόσμος μου εκείνο
το καλοκαίρι ήταν η θάλασσα... Η αγωνία
μου μήπως και δεν προλάβω να δω τα νεράκια
να μαλώνουν... κάθε μεσημέρι γύρω στις
3 περίπου τα νερά άλλαζαν κατεύθυνση...
περίμενα πώς και πώς να δω την αλλαγή
στην φορά κίνησής τους... σαν να μαλώναν
μεταξύ τους... μικρά κυματάκια δημιουργούνταν
για μερικά λεπτά... μία μικρή μάχη... και
μετά ησυχία... το αντίθετο ρεύμα είχε
νικήσει... Μέχρι την επόμενη φορά...
μερικές φορές ένοιωθα ότι θα σκάσω από ευτυχία... ήταν όταν μέναμε στην θάλασσα
μέχρι αργά και ξανάβλεπα την μικρή
μάχη...
Και
όλα αυτά στον Ωρωπό... Γιατί τελικά στο
Μαρκόπουλο Ωρωπού φτάσαμε... εκεί
εγκατασταθήκαμε... εκεί βρέθηκε η δουλειά
για τον μπαμπά μου... Επιστάτης σε
ανθρακωρυχείο... δύσκολη δουλειά... και
επικίνδυνη... Ωστόσο δεν υπήρχε άλλη
εναλλακτική... Έπρεπε να δουλέψει... 150
μέτρα βάθος και με υποδομές σχεδόν
ανύπαρκτες... Μέσα στην γη... στο μαύρο
σκοτάδι... Ο πιο δύσκολος χειμώνας... Και
το πιο όμορφο καλοκαίρι... Και η απόφασή
μου να γίνω ευτυχισμένη... Ο,τι και να
γινόταν, ό,τι και αν μου τύχαινε έπρεπε
να γίνω ευτυχισμένη... και έπρεπε να
παλέψω γι'αυτό... Στο σχολείο ήμουν το
πιο κοινωνικό παιδί... Εννοείται πρώτη
σε όλα... Και δεν θα δημιουργούσα ποτέ
προβλήματα στο σπίτι... ήδη οι δικοί μου
είχαν ένα σωρό στο κεφάλι τους... Ο,τι
μου παρουσιαζόταν έπρεπε να το λύνω
μόνη μου... Και όχι, δεν είχα κανένα
πρόβλημα με τα άλλα παιδιά...Το μόνο μου
πρόβλημα, το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν
ο δάσκαλος...
