Donde Estas Yolanda

Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

Η περσινή καντινούλα ...ήρθε πάλι απόψε

      Η περσινή καντινούλα που εμφανίστηκε πέρσι τέτοια μέρα κι έφυγε με τις πρώτες βροχές και τα κρύα του φθινοπώρου, ήρθε πάλι απόψε.

     Ήρθε αργά το βράδυ παίζοντας την Γιολάντα  στα μεγάφωνα και μου χτυπούσε ο καντινιέρης τα κουδούνια να κατέβω.

      - Άντε παππού Δημήτρη κατέβα αργήσαμε.

        Πέντε-πέντε, τα κατέβηκα τα σκαλιά.

Οχτώ μέρες πίσω απ' τον ορό, με φόντο τον Αράκυνθο

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Το Νοσοκομείο Αγρινίου. Στο βάθος φαίνεται ο Αράκυνθος

     Ο Αράκυνθος κρέμονταν έξω απ’ το παραθύρι του θάλαμου 215 της παθολογικής. Στιγμές νόμιζες πως είχε μαζευτεί το βουνό να βλέπουμε λίγο ουρανό εμείς που νοσηλευόμασταν στο θάλαμο κι άλλες φορές νόμιζες πως ο ουρανός λιγοστεύει, καθώς έχανες τον κόσμο, κι έπαιρνες το μήνυμα ότι η φθορά έρχεται από παντού. Νοσηλευόμουνα, με πόνους ανυπόφερτους στην κοιλιά- διακόσια μαχαίρια έστριβαν μέσα μου-, στο Νοσοκομείο Αγρινίου.

Ο Αλωνάρης πάει να κρεμάσει το καπέλο του!

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Στρίβει αγάλι ο Αλωνάρης...

(Φωτογραφία από το ktsardaklis.blogspot)

     Στρίβει αγάλι ο Αλωνάρης, να πάει να κρεμάσει το καπέλο του στο καρφί του χρόνου, κι αυτός κάθεται στο καραούλι να ιδεί τ’ αστέρια ν’ ασκώνονται απάνω απ’ το χωριό κι απάνω απ’ τον κάμπο και το λόγγο- το φεγγάρι στη χάση του- κι αγρικάει τους ασίγαστους τζίτζικες και τα τριζόνια, που χτυπάνε το χαβά τους, ‘πως άκοπα οι ψυχές των ανθρώπων.

     Φκιάνει φαντασίες ανάκατες με μνήμες κι αποθυμιές κι αγάπες χαμένες για τους παλιούς Αλωνάρηδες, μα πλιότερες φαντασίες για τους Αλωνάρηδες που θα κοπιάσουν σα μπροστά· θέλει να βγάλει την καρδιά του στο σιγαλό μαΐστρο, να ξεπικράνει απ’ τα πικρά συναπαντήματα που σύλλαχε στις στράτες του ίσαμε τώρα.

Ιστορίες από την Κίσσαμο - Επίλογος

Γράμμα της Φρίντας Μαράκη από την Πραιτώρια Ηρακλείου Κρήτης

     Γνώρισα τον Αντρέα, τα παιδιά που περιγράφει στα διηγήματά του και τους άλλους μας συμμαθητές λίγο μετά την πρωτοχρονιά του 1971, όταν βρέθηκα με μεταγραφή στο εξατάξιο τότε γυμνάσιο Κισσάμου. Ξεχωριστός από τότε. Ζωηρός, έξυπνος, σκανταλιάρης, αυθεντικός,  δυνατό και θαρραλέο  παιδί, εξαίρετος αθλητής. Οι στενές παρέες μας ήταν διαφορετικές, όμως είχα την ευκαιρία ν’ αναγνωρίσω σε διάφορες περιστάσεις πολλά καλά στοιχεία του χαρακτήρα του. Μετά το σχολείο χαθήκαμε. Ώσπου πριν ένα χρόνο περίπου «έπεσα» σ’ ένα διήγημα, που είχε δημοσιεύσει στο διαδίκτυο. Ήταν ένα απ’ τα πρώτα του διηγήματα, που αφορούσαν την παλιά του γειτονιά και τα παιδικά του χρόνια. Χάρηκα τόσο πολύ που ξαναβρεθήκαμε και που εξακολουθούσε να είναι ξεχωριστός μ’ έναν άλλο τρόπο. Έκτοτε επικοινωνούμε συχνά και μαθαίνουμε ο ένας τη «διαδρομή» του άλλου.

Ιστορίες από την Κίσσαμο - Πρόλογος

Γράμμα του Γιώργου Τσιμπογιάννη από την Αθήνα

     Εικόνες και μορφές του χθες από τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα ξαναζωντάνεψαν, χάρη στην ικανότητα του φίλου και συμμαθητή Ανδρέα Μαρολαχάκη, να εξιστορεί και να περιγράφει γεγονότα με τόση γλαφυρότητα και παραστατικότητα, που εμένα προσωπικά δεν με εξέπληξε. ΄Ηδη είχα διαπιστώσει αυτό του το ταλέντο, από τη συγγραφή και παρουσίαση ενός θεατρικού έργου, στο Γυμνάσιο Καστελλίου που είχε εντυπωσιάσει και συγκινήσει, καθώς και από το πρώτο του βιβλίο «Ιστορίες από το Κακοσούλι».

Πρωινό αεράκι (Το ξύπνημα των αισθήσεων εναλλακτικά)

Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

Χαζεύω το λιμάνι. Ούτε μπαίνει, ούτε βγαίνει πλεούμενο

     Είναι τυχερός πραγματικά κάποιος που ζει στο Dun Laoghaire (διαβάζεται Νταν Λίρι ή Ντον Λέρι ανάλογα με την προφορά αυτουνού που το λέει). Ένα μικρό γραφικό προάστειο του Δουβλίνου με περίπου εικοσιπέντε χιλιάδες κατοίκους, συμπεριλαμβανομένων και των κοντινών μικρότερων προαστείων, πρώην χωριών της επαρχίας του Δουβλίνου. Παλιότερα γράφονταν ως Dun Laoire ή και Dunleary. Κάτι παραπάνω από 100 χρόνια πριν, ονομάζονταν Kingstown.

Με την κουβέντα μικραίνει η στράτα κι ο αποσταμός

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

...πρώτο το γαϊδούρι το λάιο και πίσω τα μουλάρια...

     Πάσα βράδυ, με που ξεκάμπαε τ’ άστρι το σημαδιακό, φορτώναμε τα μουλάρια με τσόλια γιομάτα καπνό και κινάγαμε για το χωριό, ότι με το σκοτάδι η βλεπή παραδίνονταν κι η δουλειά τέλευε. Βάναμε και στο γαϊδούρι κλαρί για τις γίδες και τα μανάρια και κάνα τσόλι γιομάτο αγριόβλητα και γλιστρίδα κι από κοντά εμείς· τα ποδάρια μας ήξεραν το δρόμο ακόμα και στα εφτά σκοτάδια, το ίδιο και τα ποδάρια των ζωντανών.