Ένα κλαδί σίκαλης

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

    Φύσαγε τ' αγέρι ίσα για να λικνίζονται τα κλαδιά της σίκαλης που έλαμπαν κάτω από το λιοπύρι εκείνο το καλοκαίρι. Πήρε ένα κλαδάκι, το έβαλε στο στόμα του και της χαμογέλασε.

    Ύστερα με ύφος μεγάλου γαιοκτήμονα τη ρώτησε: “Αγαπημένη μου Δεσποσύνη θέλεις να γίνεις γυναίκα μου; Σου προσφέρω όλη τη φετινή σοδειά και την επόμενη και όλες από δω και πέρα”.

    Τον κοίταξε η λιόφωτη Φωτεινή και κόμποι μελένιοι άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της. Ύστερα ξέσπασε σε ένα γέλιο σαν γάργαρο νερό, που τάραξε την ησυχία του λόγγου. Αντήχησε πέρα μακριά, μέχρι το μεγάλο αρχοντικό.

Συγχώρεση

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Ήμουν στο καφενείο κι έπαιζα πρέφα. Δυο χρόνια πριν είχα έρθει από την Γερμανία κι έφερα μαζί μου μια Κράισλερ. Μεταχειρισμένη αλλά γερό σκαρί. Ο μόνος στην περιοχή με αυτοκίνητο.

    Ήρθε ο ενωμοτάρχης. Έλα μου λέει, σε ψάχνουν στο τηλέφωνο. Εκείνη την εποχή, τηλέφωνα μόνο στην Αστυνομία και στην Κοινότητα υπήρχαν. Ανησύχησα.

    Ήταν από τον Πειραιά. Σφάξαν την κόρη σου, μου λένε. Τρελάθηκα. Η Θεοδοσία σπούδαζε τότε στο Πάντειο. Καλή μαθήτρια, και ήθελε να προχωρήσει στα γράμματα. «Αμαρτία να την απαγορέψεις». Πέσαν πάνω μου οι καθηγητές και η μάνα της. Την άφησα.

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο ΧΙΙΙ

 Γράμμα της Άρτεμης Καλογήρου από την Αθήνα

Πιο δίπλα βρίσκεται το όπλο του

Συνεχίζουμε σήμερα με το 13ο Κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε".

Η Ανδρονίκη κοντεύει να τρελαθεί. Περιμένει εδώ και ώρες να της τηλεφωνήσει ο Καρατζόγλου. Η αγωνία της είναι αβάσταχτη. Τι μπορεί να έχει συμβεί αναρωτιέται; Όχι μόνο δεν της τηλεφώνησε, αλλά δεν απαντάει και στις επίμονες τηλεφωνικές κλίσεις της.

    Της είναι αδύνατο να κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα. Αποφασίζει να τον αναζητήσει στην «Έπαυλη», ίσως έχει επιστρέψει, σκέφτεται, σε μία περίπου ώρα ξημερώνει.