Χορογραφία... για πέντε. Ενότητα 2η (Κεφάλαια VI έως X)

 Γράμμα των: Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο, Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη, Άρτεμης Καλογήρου από το Λιτόχωρο Πιερίας, Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας και Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Νέος υπηρέτησα στο Προξενείο της Κωνσταντινούπολης

Κεφάλαιο VI

    Έκπληκτος τον κοίταξε ο Διευθυντής.

    “Ώστε μας έλεγε ψέματα η κυρία; Νομίζω ότι πρέπει να την καλέσουμε πάλι εδώ. Τι γίνεται με την τσάντα της;”

    “Δεν έχει και πολλά πράγματα. Καλλυντικά, ταυτότητα, κινητό, τσιγάρα, αναπτήρα. Τα έχουμε φωτογραφίσει όλα. Πήραμε αποτυπώματα από όλα. Πήραμε αποτυπώματα και από την τσάντα, μέσα έξω. Δεν υπάρχουν άλλα εκτός από τα δικά της”.

    “Το κινητό το ελέγξαμε”.

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο X

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Όταν βρέθηκε στην Πόλη τα ξέχασε όλα

    Δημοσιεύουμε σήμερα το 10ο κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε"

    Γιαγιά μου, μουρμούρισε, γιαγιά μου... τι θα έκανα αν δεν είχα και σένα. Και την έσφιξε στην αγκαλιά της. Τα δάκρυα της μούσκεψαν τα μάγουλα της ηλικιωμένης και έμειναν για λίγο έτσι, σφιχταγκαλιασμένες. “Έλα σήκω”, την μάλωσε τρυφερά η γιαγιά Στεργιάνα, “πρέπει να αφήσουμε τους μελοδραματισμούς για την ώρα. Έχουμε τόσα γεγονότα, πρέπει να τα βάλουμε σε μια σειρά”. Ή να προσπαθήσουμε, σκέφτηκε.

    Όσο και να αγαπούσε την Ευδοκία, άλλες ήταν τώρα οι προτεραιότητες της. Ένοιωθε πως όσο ο χρόνος, της το επέτρεπε, έπρεπε να ξεδιαλύνει η υπόθεση, όσο πιο γρήγορα γίνονταν. Τουλάχιστον όσο της επέτρεπαν τα πόδια και το μυαλό της. Είχε συναίσθηση της ηλικίας της, ήξερε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να έφευγε από τον μάταιο τούτο κόσμο και δεν ήθελε να αφήσει την εγγονή της, όπως την αποκαλούσε, βορά στις ορέξεις των κάθε λογής θηρίων που είχαν αρχίσει να την περικυκλώνουν.