Το μάθημα της Φυσικής και η Άννα. Μια ιστορία από την Κίσσαμο

Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

Άννα

     «Να το βάλετε καλά στο μυαλό σας! Ό,τι δεν επιτρέπεται, απαγορεύεται». Αυτή ήταν η συνηθισμένη επωδός μετά από κάθε ομιλία γυμνασιάρχη ή διευθυντή του σχολείου. Με αυτόν τον τρόπο έβαζαν ένα αυστηρό πλαίσιο στο τι θα μπορούσαμε να κάνουμε χωρίς να τιμωρηθούμε και τι όχι. Όλες οι απαγορεύσεις κρεμόταν  πάνω μας όπως  η «Δαμόκλειος σπάθη». Για να είναι σίγουροι οι διευθύνοντες, ότι δεν θα αντιμετώπιζαν από μέρους μας δικαιολογίες του τύπου «δεν το γνώριζα» ή «δεν το κατάλαβα», μας ξεκαθάρισαν τι επιτρέπεται και φρόντιζαν να μας το υπενθυμίζουν τακτικά και να μας κρατάνε ήσυχους  με τον φόβο της τιμωρίας. 

Κωστής. Μια ιστορία από την Κίσσαμο

Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

Κωστής

     Ύψωσε το ποτήρι του λίγο πάνω απ’ το μέτωπό του, κοίταξε το περιεχόμενό του με ύφος ειδικού, αν και εμένα μου φάνηκε κάποια λαγνεία στο βλέμμα του. Κούνησε ελαφρά το ποτήρι και το κοκκινωπό υγρό που ήταν μέσα, ευκίνητο, άλλαζε θέση αναλόγως με την ώθηση που έδινε στο ποτήρι. Ύστερα αργά, σχεδόν τελετουργικά, έφερε με προσοχή το ποτήρι στα χείλη του. Έβαλε στο στόμα του μια γουλιά απ’ το ντόπιο κρασί, πλατάγισε τη γλώσσα του με φανερή ικανοποίηση και αργά άφησε το υγρό να περάσει απ’ τον οισοφάγο του. Άφησε ένα ελαφρύ αναστεναγμό να ξεφύγει απ’ τα χείλη του και είπε με επισημότητα: «Ενός χρόνου, με μπόλικο γύψο».

Χρυσάνθη

Γράμμα των Ελένης Δημητριάδου και Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Φωτογραφία Ανατολής Μελίδου

     Γιώργη,

     Αυτό είναι το τρίτο γράμμα που σου στέλνω.

     Από την ώρα που έφυγες, τίποτε άλλο δεν κάνω, παρά μόνο να σε σκέπτομαι και να ετοιμάζομαι για το φευγιό.

     Γιατί το ξέρεις, χωρίς εσένα, ζωή δεν έχει στον τόπο αυτό. Ο Θύμιος της Χρήσταινας, στο γράμμα που έστειλε στη μάνα του, γράφει πως είστε μαζί, πως κοιμάστε στο ίδιο δωμάτιο και πως πιάσατε δουλειά στη φάμπρικα.

     Γιώργη μου, γιατί δεν απαντάς στα γράμματα που σούστειλα;

Κουβέντα με την πέτρα

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

     Αφού απομαζώναμε τα καπνά, ο πατέρας καταπιάνονταν, εξόν απ’ τη λιάστρα [1], με δουλειές που είχανε αμεληθεί τον καιρό της μεγάλης φούριας του καπνού. Τα ξύλα του χειμώνα, τα μερεμετίσματα στις φράχτες και στις πεζούλες ήτανε οι πρώτες του έγνοιες.

     Το σπίτι ήτανε σε μια κατηφοριά απότομη· για να φκιάσει ισιάδες για την αυλή και τον κήπο είχε σηκώσει πεζούλες και μια μάντρα αψηλή, ξερολιθιά καμιά τριανταπενταριά ωριές μάκρος και ψήλος σε μεριές-μεριές απάνω από δυο ωριές.

     Κάθε χρόνο, η μάντρα, με τις ανοιξιάτικες βροχές, όλο και σε κάποια μεριά της σπόριζε[2], καμιά φορά και σε μεγάλο κομμάτι της κι έμενε να χάσκει ίσαμε τα τέλη Αυγούστου- αρχές Σεπτέμβρη.

Ο Μυστικός μου Κήπος

Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Στο μικρότερο μπαλκόνι υπάρχει η κερασιά

     Οι μυστικοί κήποι της Θεσσαλονίκης, έτσι τους λέει η φίλη μου η Λένα.

     Και έχει απόλυτο δίκιο.

     Περπατάς φερ' ειπείν σε μια λεωφόρο της πόλης και εντελώς τυχαία, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, κοιτάς δεξιά... ή αριστερά. Και φανερώνεται μπροστά σου, ένα μέρος πανέμορφο, με δένδρα ή λουλούδια. Ένας μικρός παράδεισος.

     Έχω "ανακαλύψει" τέτοια απρόσμενα μέρη, πάρα πολλές φορές. Και ειδικά στο κέντρο.

     Μικρές οάσεις. Μικρά μυστικά που ομορφαίνουν την πόλη, και της δίνουν ανάσες ζωής.

     Σήμερα θα σας περιγράψω τον δικό μου κήπο. Τον δικό μου, μυστικό κήπο.