Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο VIII

 Γράμμα της Άρτεμης Καλογήρου από το Λιτόχωρο Πιερίας

Πριν μερικά χρόνια η «Έπαυλις» αγοράστηκε από τον Καρατζόγλου και αναστηλώθηκε για την στέγαση της ΜΚΟ

    Δημοσιεύουμε σήμερα το 8ο κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε"

    Η Ευδοκία πάλευε να ανοίξει το κασελάκι αλλά ήταν αδύνατον, χρειαζόταν κάποιο εργαλείο για να σπάσει την κλειδαριά. Ξαφνικά χτύπησε υπενθύμιση στο τηλέφωνο της, έπρεπε να φύγει γρήγορα για να ετοιμαστεί για εκείνη την ανυπόφορη εκδήλωση, για ακόμη μια φορά έπρεπε να προσποιηθεί και δεν είχε καμία διάθεση να το κάνει.

Τα καλοκαίρια στις παραλίες της Κατερίνης

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

Μπροστά από ενοικιαζόμενα δωμάτια κι εστιατόρια στην Παραλία της Κατερίνης.

    Δεκαετία του ’60 στη Βέροια. Ο μπαμπάς γεωπόνος, η μαμά νοικοκυρά. Εγώ κι αδελφή μου μαθήτριες. Μα σαν έφτανε το καλοκαίρι; Δύο χρονιές παραθερίσαμε στη Θάσο, άλλες φορές πάλι τη βγάζαμε στο σπίτι των παππούδων στη Θεσσαλονίκη και περιοριζόμαστε σε βαρκάδες μέχρι την Αγία Τριάδα. Ωστόσο οι παραλίες της Κατερίνης ήταν πολύ κοντά στη Βέροια. Θαυμάσια!

Τινάζω τον βασιλικό!

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Καθόταν στην αίθουσα αναμονής στο μικρό αεροδρόμιο της πόλης του. Στα πόδια του μια μικρή βαλίτσα, από αυτές που τις παίρνεις μαζί σου μέσα στο αεροπλάνο.

    Δίπλα του δυο ηλικιωμένες κυρίες και μίλαγαν.

    «Ευτυχώς πετάμε αργά και πρόλαβα να εκκλησιαστώ... δεν είχε και πολύ κόσμο σήμερα... ναι, οι περισσότεροι πήγαν τις προάλλες του Σταυρού... χαμός γινόταν... ίσα που πρόλαβα να πάρω λίγο αγιασμό».

-----

Τα πισκοτολούκουμα

 Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

    Είναι κάτι απλά, πολύ απλά πράγματα, ασήμαντα, ευτελή, ξεχασμένα και απαξιωμένα, που έχουν μέσα τους μια απίστευτη ικανότητα.

    Έχουν μια απρόβλεπτη δύναμη να ανασύρουν, να σύρουν, με μεγάλη ευκολία πίσω τους πολλά βαγόνια μνήμης και αισθήσεων.

    Είναι σαν δυνατός αέρας, που μπορεί να ανοίγει και να γυρνάει με ορμή το κλειστό βιβλίο του μυαλού. Κι έτσι όπως ανοίγει με ορμή το μυαλό, βγαίνουν απο μέσα του όλες οι αισθήσεις και οι αναμνήσεις που κουβαλάμε ξεχασμένες, κρυμμένες, επιλεκτικά η αθέλητα.

Του φεγγαριού η δέση

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Καθώς η μέρα έδειχνε να παραδίνεται στο τέλεμά της, το φεγγάρι κάτασπρο σα μισοφαγωμένο απίδι άγουρο, είχε ασκωθεί στην ανατολή (του), σαν άξαφνα να ξέφυγε απ’ την κορφή του Παναχαϊκού, νυχτοπούλι πούχε χορτάσει ύπνο στ’ απόσκια της Αρκαδίας ή στις δροσιές του Ευρώτα και κίνησε να κάμει τη βόλτα του κόσμου για τη θροφή του, όσο να ξημερώσει πάλε, να ματαφωλιάσει στη μονιά του.

    Ένα καράβι ξεκόλλαε απ’ τη γωνιά του λιμανιού της Πάτρας να ταξιδέψει κι αυτό κατά τη δύση, σα να τραβάει μ’ αόρατο σκοινί ξοπίσω του αψηλά τ’ άσπρο σβηστό φεγγάρι, σαν ανεμούρι που σε λίγο θα γένει φανός για τη φέξη του τη νύχτα.

Έφυγε η Αλίκη

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

Η Αλίκη με στολή του Γιδά

    Έφυγε η Αλίκη

    Δεν θα ξαναδώ το φιλόξενο σπίτι της, δε θα ξανακαθίσω στο μπαλκόνι που δέσποζε στην πλατεία και είχε χάζι τριγύρω μέχρι τον προφήτη Ηλία. Πες μου πάλι Αλίκη, αυτός ο δρόμος που οδηγεί; Πώς πηγαίναμε στο Πασακιόσκι;

    Δεν θα μου ξαναχαμογελάσει με κείνο το όμορφο στοματάκι της γεμάτο γλύκα που δεν έχασε τη φρεσκάδα του με τα χρόνια.

    Πες μου Αλίκη, τι θυμάσαι; Πες μου τι θυμάσαι από τη μαμά και το μπαμπά. Βοήθησέ με να τους ξαναζωντανέψω στη μνήμη μου έτσι νέους, γελαστούς και γεμάτους ζωή.