Τινάζω τον βασιλικό!

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Καθόταν στην αίθουσα αναμονής στο μικρό αεροδρόμιο της πόλης του. Στα πόδια του μια μικρή βαλίτσα, από αυτές που τις παίρνεις μαζί σου μέσα στο αεροπλάνο.

    Δίπλα του δυο ηλικιωμένες κυρίες και μίλαγαν.

    «Ευτυχώς πετάμε αργά και πρόλαβα να εκκλησιαστώ... δεν είχε και πολύ κόσμο σήμερα... ναι, οι περισσότεροι πήγαν τις προάλλες του Σταυρού... χαμός γινόταν... ίσα που πρόλαβα να πάρω λίγο αγιασμό».

-----

    - Μη φύγεις, μη φύγεις από κοντά μου... μην μ’ αφήνεις... φοβάμαι. Εδώ είμαι. Μην μ’ αφήνεις μόνη... χάνομαι. Εδώ είμαι. Δεν πρόκειται να πάω πουθενά. Και της έσφιγγε το χέρι.

    Να είστε προετοιμασμένος, του είχαν πει από το νοσοκομείο. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί το απευκταίο. “Μη φύγεις... πέφτω... Θεέ μου πέφτω”. “Εδώ είμαι”. “Πέφτω... ένας γκρεμός... κράτα με”.

    Της κράταγε το χέρι συνέχεια. “Εδώ είμαι”.

    Το τελευταίο πρωινό είχε πέσει σε λήθαργο. Κάποιες στιγμές μόνο άνοιγε τα μάτια της και τον έψαχνε. Ύστερα ήσυχη, ξαναβυθιζόταν. Κάθονταν κι αυτός δίπλα της, αδύναμος και περίμενε. Τι περίμενε. Ούτε κι αυτός δεν ήξερε. Μόνο ότι είχαν παγώσει όλα μέσα του και δεν ένοιωθε τίποτα. Άνοιξε τα μάτια της πάλι. “Πέφτω, πέφτω... κράτα με”. “Εδώ είμαι”. Ξανάπεσε σε λήθαργο. Ξαφνικά η ανάσα της σαν να κόπηκε. Επανήλθε αμέσως. Όμως του φάνηκε σαν ρόγχος. Επιθανάτιος ρόγχος, σκέφτηκε τρομαγμένος.

    Κοίταξε γύρω του με άγριο βλέμμα. Απελπισμένος και ανήμπορος συνάμα, έψαχνε κάτι για να αποτρέψει το τέλος. Το μάτι του έπεσε στο κομοδίνο. Ένα κλωναράκι μαραμένου βασιλικού. Το είχε φέρει το πρωί η μάνα του. “Του Σταυρού σήμερα γιέ μου. Μπορεί να γίνει το θαύμα”.

    Το πήρε στα χέρια του. Το έτριψε τρυφερά και με προσοχή, ίσα να βγάλει το άρωμά του. “Έλα αγάπη μου”. Την πήρε στην αγκαλιά του. “Μύρισε λίγο, μοσχοβολάει ο βασιλικός”. Άνοιξε τα μάτια της και πήρε μια ανάσα. Ύστερα μια άλλη, μικρότερη.

----

    - Στην δική μας περίπτωση, θαύμα δεν έγινε, μονολόγησε.

    Η κυρία που κάθονταν στην διπλανή θέση, τον κοίταξε περίεργα και μαζεύτηκε λίγο προς τα πίσω.

    Κοίταξε τον πίνακα ανακοινώσεων. Η πτήση του αργούσε ακόμη.