Έφυγε η Αλίκη

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

Η Αλίκη με στολή του Γιδά

    Έφυγε η Αλίκη

    Δεν θα ξαναδώ το φιλόξενο σπίτι της, δε θα ξανακαθίσω στο μπαλκόνι που δέσποζε στην πλατεία και είχε χάζι τριγύρω μέχρι τον προφήτη Ηλία. Πες μου πάλι Αλίκη, αυτός ο δρόμος που οδηγεί; Πώς πηγαίναμε στο Πασακιόσκι;

    Δεν θα μου ξαναχαμογελάσει με κείνο το όμορφο στοματάκι της γεμάτο γλύκα που δεν έχασε τη φρεσκάδα του με τα χρόνια.

    Πες μου Αλίκη, τι θυμάσαι; Πες μου τι θυμάσαι από τη μαμά και το μπαμπά. Βοήθησέ με να τους ξαναζωντανέψω στη μνήμη μου έτσι νέους, γελαστούς και γεμάτους ζωή.

    Όμορφη που ήσουν Αλίκη σαν μπήκες νυφούλα στο απέναντι διαμέρισμα. Κι ήρθε και γέμισε η πολυκατοικία μας με τη γλυκιά σου φρεσκάδα. Και βρήκαμε ένα ακόμη φιλόξενο σπίτι να στεγάζει τα πρωινά των μαμάδων και τους καφέδες τους.

    Όμορφη που ήσουν Αλίκη σαν χτένιζες τα μαλλιά σου κότσο να είσαι της μόδας και σαν στολιζόσουν να βγεις μαζί με τον Τέλη και τα άλλα ζευγάρια της πολυκατοικίας για να γλεντήσεις στις κοσμικές ταβέρνες τις απόκριες.

    Όμορφη σαν Παναγιά σαν κράταγες τον Τώνη μέσα στα χέρια σου, που ήρθε να γεμίσει χαρά και τρυφερότητα τα σπίτια μας.

    Κι εμένα μου λείπει ο Τέλης, και μένα Αλίκη. Πόσο κοντά μας ήταν στα καλά και στα δύσκολα. Πόσο δεν μας εγκαταλείψατε σαν έπεσε το μαύρο.

    Βεροιώτισσα Αλίκη, πες μου για το πατρικό σου εκεί στον Άγιο Αντώνιο. Πες μου για τις αγαπημένες σου αδελφές. Πόσο όμορφη και δυναμική ήταν η Χρυσάνθη, πόσο δοτική η Τασία.

    Μην κλαις Αλίκη για το χαμό τους, γέλασε και πάλι. Να! Τα παιδιά και τα εγγόνια σου είναι εκεί στη γωνία έτοιμα να σου κτυπήσουν την πόρτα να πλημμυρίσουν το σπίτι χαρά.

    Μίλα μου τρυφερά και παιγνιδιάρικα σαν μου τηλεφωνείς και σε παρακαλώ μην κάνεις παράπονα πως σε ξεχνάω.

    Το τηλέφωνο δεν θα ξανακτυπήσει. Μόνο 15 μέρες πριν. «Αλίκη είμαι στη Βέροια». «Έλα τώρα!». Δείξε μου τα κακτάκια σου που στολίζουν το παράθυρο. Άραγε πρόλαβες να μεταφυτέψεις εκείνη τη γλάστρα με τα λιλά ανθάκια που σου έφερα;

    Έλα Αλίκη, άφησε με να σου βγάλω και μια φωτογραφία. Πόσο σ’ ευχαριστώ που μου πόζαρες για πρώτη και τελευταία φορά. «Πωω! Τόσο γρια είμαι;». Όχι Αλίκη μου, όχι! Είσαι η μικρή φίλη της μαμάς μου, νέα, όμορφη, γελαστή και φρέσκια.

    Μόλις 15 μέρες και κτύπησε για τελευταία φορά το τηλέφωνο. «Αλίκη μου; Τι κάνεις;». «Δεν θα την ξανακούσεις την Αλίκη σου», η φωνή του Τώνη.

    Έκλεισε για πάντα η πόρτα του σπιτιού σου και μ’ άφησες απέξω σαν μωρή παρθένα να αναζητώ τα τελευταία ζωντανά ίχνη εκείνης της ζωής της χαρισάμενης, της Βεροιώτικης.

    Μίλησε μου Αλίκη, μη με αφήσεις στα σκοτάδια μόνη και ξανά ορφανεμένη.

    Σημείωση: Αφιερωμένο στη μνήμη της Αλίκης Λαχανοπούλου που χάθηκε τον Ιούνιο του 2022.