Τα πισκοτολούκουμα

 Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

    Είναι κάτι απλά, πολύ απλά πράγματα, ασήμαντα, ευτελή, ξεχασμένα και απαξιωμένα, που έχουν μέσα τους μια απίστευτη ικανότητα.

    Έχουν μια απρόβλεπτη δύναμη να ανασύρουν, να σύρουν, με μεγάλη ευκολία πίσω τους πολλά βαγόνια μνήμης και αισθήσεων.

    Είναι σαν δυνατός αέρας, που μπορεί να ανοίγει και να γυρνάει με ορμή το κλειστό βιβλίο του μυαλού. Κι έτσι όπως ανοίγει με ορμή το μυαλό, βγαίνουν απο μέσα του όλες οι αισθήσεις και οι αναμνήσεις που κουβαλάμε ξεχασμένες, κρυμμένες, επιλεκτικά η αθέλητα.

    Σαν τα πισκοτολούκουμα, που με κέρναγε η κυρά Ρίτσα η μάνα μου, όταν με έβλεπε στεναχωρημένο.

    Ήταν το φάρμακο κατά της θλίψης.

    Περιέργως έπιανε, σε μένα τουλάχιστον. Ισως να φταίγανε τα κρυμμένα μέσα στα λουκούμια, τριαντάφυλλα, που στριμωχνόταν στις αισθήσεις μου κι απασχολούσαν το μυαλό μου, με το ποια αίσθηση θα πρωτοαποθηκευτεί στην ψυχή μου και στην μνήμη μου.

    Έτσι διώχνονταν για λίγο η στεναχώρια.

    Κάπως έτσι μερικά πράγματα σε χαλαρώνουν, μόνο και μόνο, γιατί σε κάνουν να νιώθεις νεώτερος και πιό αθώος, γιατί έρχονται από εκείνη την ηλικία που δεν κρατούσες κακίες.

    Σημείωση: Η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο προφίλ του συγγραφέα στο Facebook.