Ο Μυστικός μου Κήπος

Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Στο μικρότερο μπαλκόνι υπάρχει η κερασιά

     Οι μυστικοί κήποι της Θεσσαλονίκης, έτσι τους λέει η φίλη μου η Λένα.

     Και έχει απόλυτο δίκιο.

     Περπατάς φερ' ειπείν σε μια λεωφόρο της πόλης και εντελώς τυχαία, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, κοιτάς δεξιά... ή αριστερά. Και φανερώνεται μπροστά σου, ένα μέρος πανέμορφο, με δένδρα ή λουλούδια. Ένας μικρός παράδεισος.

     Έχω "ανακαλύψει" τέτοια απρόσμενα μέρη, πάρα πολλές φορές. Και ειδικά στο κέντρο.

     Μικρές οάσεις. Μικρά μυστικά που ομορφαίνουν την πόλη, και της δίνουν ανάσες ζωής.

     Σήμερα θα σας περιγράψω τον δικό μου κήπο. Τον δικό μου, μυστικό κήπο.

     Στην δεξιά άκρη του μπαλκονιού, υπάρχει μια καρυδιά. Μεγάλη, φτάνει μέχρι τον τέταρτο όροφο. Το καλοκαίρι είναι πολύ όμορφη, τα φύλλα της καταπράσινα. Έτσι και τα τρίψεις λίγο με το χέρι, βγάζουν ένα χαρακτηριστικό άρωμα.

     Στα φυλλώματα της καρυδιάς κρύβονται πουλιά. Δεν ξέρω και πολλά από τα είδη των πουλιών. Τα ακούω όμως να κελαϊδάνε. Κι αυτό είναι μάλλον το πιο σημαντικό.

     Από πέρσι έρχονται και δύο καρακάξες. Έχουν κάνει την φωλιά τους μάλλον. Εικάζω. Δεν την έχω δει. Είναι φορές όμως που η μία, επειδή το δένδρο είναι πολύ κοντά στο μπαλκόνι, ίσως νοιώθει ότι απειλείται ή ότι απειλούνται τα μικρά της και κρώζει. Κρώζει και κοιτάζει προς το μέρος μας.

     Καταλαβαίνουμε ότι φοβάται και απομακρυνόμαστε.

     Η καρυδιά έχει και καρύδια φυσικά. Επειδή όμως, δεν τα μαζεύει κανείς, μετά που ωριμάζουν αρχίζουν και συρρικνώνονται, σουφρώνουν, αλλάζουν χρώμα, και στο τέλος πέφτουν κάτω.

     Κρίμα, πολύ κρίμα.

     Αριστερά από την καρυδιά, έχει τρεις μουσμουλιές. Σχηματίζουν ένα τρίγωνο ορθογώνιο.      Οι δύο από αυτές είναι ψηλότερες, φτάνουν ως τα μέσα του δεύτερου ορόφου.

     Η τρίτη η μικρότερη, έχει πολύ όρεξη να μεγαλώσει, ίσως ζηλεύει τις άλλες δύο, ποιός ξέρει.

     Φέτος, ψήλωσε περισσότερο. Κοντεύει να φτάσει στον δεύτερο όροφο. Οι μουσμουλιές είναι πολύ όμορφα δένδρα. Τα φύλλα τους μεγάλα, με ένα υπέροχο πράσινο χρώμα. Πιο σκούρο στο πάνω μέρος, λίγο πιο ανοιχτό και σαν βελούδινα από κάτω.

     Η ανθοφορία τους είναι μέσα στον χειμώνα. Τα δε άνθη, κι αυτά πανέμορφα, ασπροκίτρινα. Είναι σαν ένα μικρό θαύμα αυτή η ανθοφορία. Μια μικρή άνοιξη μέσα στον χειμώνα.

Η κορομηλιά μας... όταν ανθίζει είναι σαν νυφούλα

     Γύρω στον Απρίλη βλέπουμε τους καρπούς. Είναι σαν "εικαστική παρέμβαση" από αυτές που μόνο η φύση προσφέρει. Το κίτρινο των καρπών, με το βαθύ πράσινο των φύλλων. Όνειρο.

     Στη μέση της υποτείνουσας του τριγώνου που σχηματίζουν οι τρείς μουσμουλιές, υπάρχει η κορομηλιά.

     Η κορομηλιά μας, είναι πολύ προκομμένη.

     Κάθε χρόνο τα κλωνάρια της λυγίζουν από το βάρος των καρπών. Σε ύψος υστερεί από τα άλλα δένδρα, κερδίζει όμως σε έκταση.
     Όταν ανθίζει είναι σαν νυφούλα. Κάτασπρα άνθη και πάρα πολλά. Μικρά μικρά μπουκετάκια.

     Στο μικρότερο μπαλκόνι, υπάρχει η κερασιά. Η γέρικη κερασιά μου. Που ωστόσο ακόμη επιμένει. Παλιότερα έφτανε μέχρι τον τρίτο όροφο. Παραδίπλα της υπάρχει μια δάφνη. Κάναν συναγωνισμό, μου είχε πει, ένας ένοικος της οικοδομής. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, η αλήθεια είναι όμως πως και τα δύο δένδρα είναι υπερβολικά ψηλά.

     Την κερασιά την πετσόκοψαν.

     Η κυρία του τρίτου. Την ενοχλούσαν τα κλαδιά της. Την ενοχλούσαν τα άνθη, την ενοχλούσαν τα κεράσια. Όλα την ενοχλούσαν.

     Φέτος ανθίσαν μόνο τα κλαδιά που έρχονται προς το δικό μου μπαλκόνι. Κι αυτό το θεώρησα δώρο. Κι ένα μικρό θαύμα.

     Βλέπω τις μέλισσες που εδώ και μέρες εργάζονται ασταμάτητα. Ανυπομονώ να δω τα κεράσια και φέτος. Κι ας είναι λιγότερα.

     Πίσω από την κερασιά η δάφνη.

     Τεράστια, ολοζώντανη, φορτωμένη άνθη. Δυό δεκαοχτούρες έχουν εκεί την φωλιά τους. Τις βλέπω να πηγαινοέρχονται. Μου φαίνονται λίγο τεμπέλικα πουλιά.

     Από που το συμπεραίνω αυτό; Τις πρώτες μέρες, έρχονταν στο μπαλκόνι και κάθονταν μέσα στις γλάστρες.

     Ψάχναν φωλιά; Δεν ξέρω. Φύγαν μετά, πήγαν στην δάφνη. H φωλιά που φτιάξαν, μου φάνηκε πολύ πρόχειρη. Μερικά κλαδάκια τσουρούτικα, και τελειώσαμε. Μπορεί να είναι και ιδέα μου.

     Σήμερα ήρθαν και δυο χελιδόνια. Η χαρά μας πολύ μεγάλη. Μου φάνηκε σαν καλός οιωνός .

     Όλα καλά θα πάνε.

     Αυτός είναι ο μικρός μας παράδεισος.

     Ένας παράδεισος στο κέντρο της πόλης.

     Και είμαστε πολύ τυχεροί, όσο ακόμη υπάρχει.

----

     Δυστυχώς στους παράδεισους υπάρχει πάντα κι ένας όφις. Ή συμβαίνουν ξαφνικά στενάχωρα πράγματα τα οποία δεν μπορείς να προβλέψεις. Ή είναι η φυσική πορεία των πραγμάτων. Γέννηση. Θάνατος.

     Όσο έγραφα αυτό το κείμενο, συνέβη κάτι που μας στεναχώρησε πολύ. Η δάφνη μας, η ψηλή μας δάφνη, έπεσε ένα βράδυ. Το πρωί, την είδαμε και είχε γείρει στην διπλανή οικοδομή. Οι ρίζες της προφανώς δεν άντεξαν το βάρος της. Αργά την νύχτα ήρθαν από την πυροσβεστική και την αποτέλειωσαν. Την τεμάχισαν για την ακρίβεια. Φαντάζομαι, φαίνεται υπερβολικό να χρησιμοποιώ, τέτοιες εκφράσεις για ένα δένδρο. Ίσως βρεθούν και κάποιοι και σχολιάσουν... εδώ υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν, με τα δένδρα θα ασχοληθούμε.

     Η δάφνη μας, για μας είχε ψυχή. Άνθιζε, μεγάλωνε, έδινε απλόχερα την σκιά και την ομορφιά της. Στα κλαδιά της κρύβονταν πουλιά. Ή έρχονταν να προστατευτούν όταν έβρεχε. Ήταν γεμάτη ζωή.

     Τώρα βλέπω τις δυο δεκαοχτούρες που είχαν εκεί την φωλιά τους να τριγυρίζουν. Πηγαίνουν από το ένα δένδρο στο άλλο. Ίσως ψάχνουν την φωλιά τους. Ελπίζω να ήταν πολύ νωρίς και να μην είχαν ακόμη γεννήσει τα αυγά τους. Δεν ξέρω.

     Στο μέρος που ήταν το δένδρο χάσκει μια τρύπα. Μεγάλη.

     Ωστόσο κοιτάζοντάς την προχθές, είδα ένα κλωνάρι. Ένα κλωνάρι δάφνης που σώθηκε. Μικρό, γύρω στο ένα μέτρο. Το βλέπω πολύ ζωντανό. Και χαίρομαι.

     Ήδη το φαντάζομαι να μεγαλώνει και να ξαναγεμίζει το κενό που δημιουργήθηκε.

     Ποιος ξέρει;

     Η Φύση πάντα μας εκπλήσσει.