Γράμμα από τη Βέροια. Η καρδιά της Βέροιας χτυπάει στο Δουβλίνο

Του Βεροιώτη

     Στην Ελλάδα της κρίσης, υπήρξαν πολλοί συμπολίτες μας, οι οποίοι είτε γιατί τους παρουσιάστηκε μια επαγγελματική ευκαιρία, είτε για άλλους προσωπικούς λόγους, ξενιτεύτηκαν σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού. Άνθρωποι που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και για χρόνια ολόκληρα έζησαν στη Βέροια, υποχρεώθηκαν να αφήσουν πίσω τους την οικογένεια, φίλους και άλλα αγαπημένα πρόσωπα. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Παντελής Γουλάρας, ο οποίος ζει, μόνιμα πλέον στο μακρινό Δουβλίνο.

Γράμμα από το Δουβλίνο. Ελληνική Κοινότητα Ιρλανδίας. Μια μικρή αλλά δραστήρια κοινότητα του εξωτερικού

Του Παντελή Γουλάρα

     Είναι γνωστό ότι στα σχεδόν 10 χρόνια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, ένας αρκετά μεγάλος αριθμός Ελλήνων, ιδιαίτερα νέων επιστημόνων, έχει εγκαταλείψει τη χώρα σε αναζήτηση καλύτερης τύχης στο εξωτερικό.

     Στην Ιρλανδία, ο αριθμός των Ελλήνων κατοίκων, ήταν ιδιαίτερα μικρός μέχρι την έναρξη της κρίσης. Έτσι κι αλλιώς η χώρα αυτή, δεν υπήρξε ποτέ μεταναστευτικός προορισμός για τους Έλληνες. Η κρίση μάλιστα χτύπησε έντονα κι αυτή την ίδια την Ιρλανδία, η οποία όμως με καλά σχεδιασμένη και συμφωνημένη πολιτική, καταφέρνει σιγά σιγά να ανακάμψει. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα έγινε χώρα υποδοχής πολύ μεγάλου αριθμού μεταναστών εξ' αιτίας της μεγάλης ζήτησης εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, στους τομείς κυρίως της Υγείας, της Πληροφορικής και των Κατασκευών.

     Έτσι, ταυτόχρονα με εργαζόμενους προερχόμενους από όλες τις ηπείρους, άρχισε να μεταναστεύει εδώ κι ένας αυξημένος αριθμός Ελλήνων. Μέχρι το τέλος του 2016 ζούσαν στην Ιρλανδία περίπου 1.000 Έλληνες. Σήμερα ο αριθμός αυτός υπολογίζεται ότι έχει διπλασιαστεί.

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη Οι κυρίες της πολυκατοικίας στη Βέροια του ’60

Της Ελένης Δημητριάδου

     Τις συνάντησα εκεί, στην πρώτη πολυκατοικία της Βέροιας, στη Μητροπόλεως 34, όπου εγκατασταθήκαμε το καλοκαίρι του 1960. Λίγο πριν - λίγο μετά τα 40 χρόνια τους. Υπέροχες κυρίες, η κάθε μια με τη δική της ιστορία. Κάποιες απόφοιτες Γυμνασίου, άλλες χωρίς να το έχουν τελειώσει, επάγγελμα οικιακά. Προσδιορίζονταν ωστόσο από το επάγγελμα του συζύγου: «κυρίες» δημοσίων υπαλλήλων οι περισσότερες, γεωπόνων-συναδέλφων του μπαμπά, αξιωματικών, δικαστικών, δασκάλων.

     Δημόσιοι υπάλληλοι στη δεκαετία του ’60, ευνοημένη ομάδα εργαζομένων, πώς να το κάνουμε. Πανεπιστημιακής ή ανώτερης μόρφωσης οι περισσότεροι, κατέκλυσαν την ελληνική επαρχία, καλός μισθός, αξιοπρεπής δουλειά, χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές για καριέρα, αλλά σίγουρη, και ο μισθός να τρέχει σταθερά κάθε μήνα. Και ανοίξανε τα φτερά τους, παντρευτήκανε τις κυρίες τους κι έκαναν οικογένεια και προκόψανε. Και οι κυρίες, αυτές οι καταπληκτικές κυρίες, εκεί, βράχοι ακλόνητοι της οικογένειας, στήριγμα και παρηγοριά στα δύσκολα, να αναθρέφουν τα παιδιά, να κρατούν το σπιτικό καθαρό και νοικοκυρεμένο, να διαχειρίζονται το μισθό του συζύγου με σύνεση και οικονομία, να κρατούν τις ισορροπίες, να στέκονται στο ύψος της κοινωνικής τάξης που επέβαλε η εργασία του συζύγου. Λίγες πρόλαβαν να εργαστούν πριν παντρευτούν, αλλά μετά, τέρμα, έγιναν κυρίες, τον άντρα, τα παιδιά και το σπίτι, αυτός ο ρόλος λες και τους ταίριαξε γάντι, σαν έτοιμες από καιρό, και ούτε λόγος για δικά τους όνειρα, όνειρα που δεν πρόλαβαν ίσως να κάνουν ή δεν είχαν καν σκεφτεί ότι μπορούσαν να κάνουν.

Γράμμα από το Δουβλίνο. Η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Τρίνιτι (Trinity College) και το περίφημο Βιβλίο του Κελς (Book of Kells)

Του Παντελή Γουλάρα

     Η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του Δουλίνου και όλης της Ιρλανδίας και η πλέον διάσημη, που αποτελεί μάλιστα και τουριστικό αξιοθέατο είναι η περίφημη βιβλιοθηκη του Τρίνιτι Κόλετζ. Η ίδρυσή της ανάγεται στα 1592, αλλά το σημερινό κτίριο χτίστηκε ανάμεσα στα 1712 με 1732 και περιέχει πάνω από 200.000 τόμους. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 20 πιο όμορφες βιβλιοθήκες στον κόσμο.

(Το εσωτερικό της βιβλιοθήκης του Τρίνιτι)