Γράμμα από τη Βέροια. Ένα νέο βιβλίο... "Στείλε μου Γράμμα..."

Του Θανάση Δέλλα

     Κάθε στιγμή που υποδεχόμαστε ένα νέο βιβλίο, ευχάριστα συναισθήματα και μόνον, συνοδεύουν την έκδοση του. Πολύ περισσότερο βέβαια όταν οι περισσότεροι δημιουργοί ενός βιβλίου, έλκουν την καταγωγή τους από την Βέροια, ή έχουν ζήσει σε αυτήν κάποιο χρονικό διάστημα.

     Ένα καλό βιβλίο, όπως αυτό που κρατώ στα χέρια μου με τίτλο “Στείλε μου γράμμα…” ένα βιβλίο συλλογικής προσπάθειας και έκδοσης, του αγαπητού φίλου Παντελή Γουλάρα και των κ.κ. Μαρίας Κορτέση, Ελένης Δημητριάδου, Ανατολής Μελίδου, Γιώργου Παληγεώργου, Έλσας Ξανθοπούλου, Άρτεμης Καλογήρου και Νίκου Θεοδωράκη. Οι συγγραφείς είναι άτομα με πολυσχιδή δράση, με εξαιρετική κοινωνική, επαγγελματική ή και συνδικαλιστική - πολιτική πορεία.

     Αποτελούν οι ίδιοι τους κεντρικούς ήρωες των ιστοριών τους και είναι οι αφηγητές γεγονότων, περιστατικών και καταστάσεων, που έχουν οι ίδιες ή οι ίδιοι βιώσει και ανασκαλεύοντας τις μνήμες τους, φέρνουν στην επιφάνεια με την έκδοση του βιβλίου.

Γράμμα από τη Βέροια. "Παλιές Φωτογραφίες της Βέροιας" και "Στείλε μου Γράμμα..."

Του Στέργιου Ζυγουλιάνου

     Όταν πριν 1 μήνα περίπου, ο Παντελής, φίλος από τα παλιά με επισκέφτηκε και μου ζήτησε να προλογίσω το βιβλίο του “Στείλε μου γράμμα…” δεν μπορούσα να του δώσω άλλη απάντηση πέρα από το ότι δέχομαι.

     Εξάλλου είναι πάντα τιμητικές τέτοιου είδους προτάσεις.

     Έφτασε η στιγμή όμως που έπρεπε να προετοιμάσω κάποια λίγα λόγια. Μπροστά στην λευκή κόλα προσπαθούσα να βρω λέξεις να ταιριάζουν μεταξύ τους, προσπαθούσα να βάλω τις σκέψεις μου σε κάποια σειρά.

     Δύσκολο τελικά…

     Πριν κάποια χρόνια είχα πάρει την απόφαση να δημοσιεύσω προσωπικές παλιές οικογενειακές μου φωτογραφίες και φωτογραφίες της Βέροιας που έφυγε “αλιευμένες” κυρίως τότε από το διαδίκτυο. 11 Ιούνιου ήταν του 2014 που ανέβηκε η πρώτη ανάρτηση με το ακόλουθο σχόλιο Η ομάδα "Παλιές Φωτογραφίες της Βέροιας" δημιουργήθηκε για ανθρώπους από όλο τον κόσμο που ενδιαφέρονται για την πόλη της Βέροιας - τα χαμένα κτίρια, τους δρόμους, την ιστορία της, τις γειτονιές της, τους ανθρώπους της.

Γράμμα από τη Βέροια. Ιστορίες από την Κίσσαμο. Εξετάσεις, φροντιστήρια και προπονήσεις

Του Ανδρέα Μαρολαχάκη

     Είχαμε φτάσει πλέον στην τελευταία τάξη του γυμνασίου και οι περισσότεροι από μας, μόλις τότε αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε, πως ένας κύκλος της ζωής μας «έκλεινε», ενώ παράλληλα «άνοιγε» ένας καινούργιος. Αυτός ο νέος κύκλος μας άγχωνε, γιατί παρ’ όλες τις συμβουλές καθηγητών και γενικά των μεγαλυτέρων, για ακαδημαϊκή μόρφωση και πορεία, εμείς (οι περισσότεροι τουλάχιστον) νιώθαμε μια αβεβαιότητα και μια σύγχυση να μας καταλαμβάνει, σε τέτοιο βαθμό, που μάς αποπροσανατόλιζε τελείως. Ξέραμε πολύ καλά, πως έπρεπε να διαλέξουμε με προσοχή το επόμενό μας βήμα στη ζωή κι αυτό μας έβρισκε απροετοίμαστους.

     Βέβαια υπήρχαν και κάποιοι που, από πολύ καιρό πριν, είχαν αποφασίσει κι είχαν κατασταλάξει, στο τι θα έκαναν στη ζωή τους και μεθοδικά προχωρούσαν στο επόμενό τους βήμα, για την πραγματοποίηση του ονείρου τους. Αυτοί ήταν οι αποκαλούμενοι σπασίκλες από μας τους υπόλοιπους, που ήμασταν και η συντριπτική πλειοψηφία, ήταν φυσικά οι καλύτεροι μαθητές. Ήταν αυτοί που από τις μικρές τάξεις, είχαν αποφασίσει τι κλάδο θ’ ακολουθούσαν. Εμείς οι υπόλοιποι, όσοι δηλαδή δεν πάλευαν για ν’ αποφύγουν τους βαθμούς κάτω της βάσης, δεν είχαμε αποφασίσει αν και πού θα δίναμε εξετάσεις, για τις ανώτερες και ανώτατες σχολές. Κάποιοι παρακολουθούσαν φροντιστήρια για να περιορίσουν τις αδυναμίες τους σε κάποια μαθήματα, ακόμη (και γιατί όχι) ν’ αποκτήσουν κάποιο πλεονέκτημα έναντι των άλλων στις εξετάσεις του γυμνασίου.

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη. Το σχολείο μέσα στα πεύκα

Της Ελένης Δημητριάδου

     «Νυχτερίδες κι αράχνες!», σχολίασε υπομειδιώντας με φανερή αμηχανία ο θεολόγος κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο, όταν πρωτοαντίκρισε το «σχολείο μας», λίγες μέρες αφού είχε αρχίσει η σχολική χρονιά.

     Κούρεντα Νομού Ιωαννίνων, στον παλιό δρόμο για Ηγουμενίτσα. Τέλη της δεκαετίας του ΄80. Κι εγώ περιφερόμενη καθηγήτρια, γιατί δεν έχω - κι ούτε πρόκειται με τα λίγα μόρια που διαθέτω να αποκτήσω ποτέ - οργανική θέση στο Νομό. Όταν κατάφερα να αποσπαστώ για δεύτερη χρονιά - φιλώντας για καλό και για κακό κατουρημένες ποδιές συνδικαλιστών - χάρηκα τόσο που θα ήταν η οικογένεια συγκεντρωμένη. Η μπέμπα, το νέο μέλος της οικογένειας, μόλις είχε χρονίσει. Η τοποθέτηση στο Γυμνάσιο Κουρέντων, ήταν μάλλον μια καλή περίπτωση, αν λάβει κανείς υπόψη το δυσπρόσιτο της περιοχής.

     Μπήκα στο πρώτο γκρουπάκι που σχηματίστηκε, τέσσερα άτομα μέσα στο αυτοκίνητο, τρεις φιλόλογοι, συμπεριλαμβανομένου και του Διευθυντή, κι εγώ για τα Μαθηματικά, και μετά από κάποια ώρα βρέθηκα στο πιο ειδυλλιακό τοπίο που θα μπορούσα να φανταστώ. Σχεδόν σε όλη τη διαδρομή η φύση οργιάζει. Ποτάμια, δέντρα, πρασινάδες, φιδωτοί δρόμοι, χαρά Θεού. Να κι ο Καλαμάς, που γίνεται μερικές φορές κίτρινος και μολύνεται από απόβλητα. Το καφενεδάκι δίπλα του, στη στροφή. «Εδώ κρυβόταν ο Ρωχάμης για ένα διάστημα», με πληροφορούν οι συνάδελφοι αστειευόμενοι αλλά και με μια μικρή έξαψη.

Γράμμα από το Αγρίνιο. Η Δίψα! (Ιούνιος 1967)

Του Γιώργου Παληγεώργου

Ο ανάβρυτος νόστος

     Η στράτα που γλιστρούσε στο λόγγο, κατά πως η ανθρώπινη προσδοκία στον άπειρο χρόνο, είχε λογγώσει κι αυτή. Η ερημιά μέσα στην ερημιά της.

     Στέκονταν μπροστά στη μεγάλη πέτρα, στην εμπασιά της σπηλιάς κι ανακαλούσε σκηνές από το μόχθο μιας εποχής παρωχημένης, ’πως κάποτε ο θέρος. Ήτανε κει καραούλι καλό, ν’ αγναντεύει τον τόπο ολόγυρα κι ακόμα καλύτερο, να σταματάει ο χρόνος να γαληνεύει σα χαρμολύπη, να ισορροπεί το μέσα του πανάλαφρα, σα φτυχισμένος αητοέρακας τ’ ασάλευτου ουρανού. Και τότε είπε μέσα του, πόσο καθάρια έβλεπε κείνος ο στοχαστής, πούλεε ότι, μέσα στην καρδιά, το μνημονικό ανοίγει, απλώνεται, κυριεύει τον καιρό!

     Στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου, επισκέφτονταν συχνά την Αϊ Μαρίνα και τη σπηλιά, παρέα με συνομήλικους, προπαντός την εποχή που μέστωναν τ’ αγραπίδια. Δε λογάριαζαν τότε πέτρες, αγκάθια και κακοτραχαλιές. Σκόνταφτε κάπου κανένα όνειρο, μα τα όνειρα τότε άντεχαν. Από τότε είχε να ξαναπάει στη σπηλιά.

     Οι ξερολιθιές ήτανε πολλές κι οι πέτρες περίσσευαν. Η απιδιά ήτανε μία κι οι αγραπιδιές ατέλειωτες.