Για τη Ρένα που έφυγε, για τη Ρένα που μένει...

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

     Ήταν ένα πρωϊνό κι ακούγοντας τον ήχο του κινητού μου αντανακλαστικά κοίταξα το νούμερο που με καλούσε. Ήταν νούμερο σταθερού απ’ την Αθήνα, απ’ την περιοχή της Πετρούπολης.

     - Παρακαλώ, απάντησα με περιέργεια.

     - Γιώργο καλημέρα, είμαι η Ρένα, η Ρένα η Κολοβού η δασκάλα.

     - Καλημέρα, είπα λίγο σαστισμένος.

     - Γιώργο να πας στη Αγιά-Μαρίνα να κάνεις ένα μνημόσυνο στη μανούλα σου, να χαρεί, μου είπε με έμφαση.

     - Καταλαβαίνω, είπα αλλά μ’ έκοψε...

     Με τη δασκάλα τη Ρένα, παρ’ ότι ελάχιστα συνυπήρξαμε στην ίδια αίθουσα - εκείνη ως δασκάλα κι εγώ ως μαθητής, για κάποιο λόγο είχαμε μια ιδιαίτερα καλή σχέση, κυρίως αφ’ ότου τέλειωσα το Δημοτικό Σχολείο και μετά· το ίδιο και με τον άντρα της, το Βασίλη Κολοβό (τον μεγάλο, του Σταύρου). Η Ρένα υπήρξε δασκάλα μου μόνο τον πρώτο μήνα που πήγα στην πρώτη τάξη, από αρχές Σεπτέμβρη ίσαμε αρχές Οχτώβρη, στα 1966, οπόταν έφυγε με άδεια να κάμει το δεύτερο γιο της.

Δημοτικό σχολείο Φυτειών

     Εκείνη την εποχή (2007) βλεπόμασταν αραιά πια. Λίγα χρόνια πιο πριν συναντιόμασταν μια-δυο φορές το χρόνο, όταν επισκέπτονταν το χωριό με το δάσκαλο πάντα μαζί και τα λέγαμε λίγο στο πόδι. Με το δάσκαλο τα λέγαμε λίγο περσσότερο, μια και ο δάσκαλος ήτανε του καφενείου κι έτσουζε κάνα ουζάκι παραπάνω.

     Πριν 18 χρόνια, στα 2001, όντας μέλος και πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου Φυτειών «Ακαρνανικό φως», που ήταν έτος ΣΩΚΡΑΤΗ, για τα 2400 χρόνια απ’ το θάνατο του κορυφαίου φιλόσοφου και δάσκαλου, είχα την ιδέα να τιμήσουμε τους συνδημότες εκπαιδευτικούς {Δάσκαλους και Καθηγητές}, που είχαν διδάξει στο Δημοτικό Σχολείο και στο Γυμνάσιο-Λύκειο του χωριού. Φυσικά ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα ήταν και η Ρένα, που νομίζω το χάρηκε ιδιαίτερα. Χάρηκε και για τις δραστηριότητες του συλλόγου, αλλά και για το γεγονός ότι της δόθηκε η ευκαιρία, όπως και σ’ όλους τους άλλους τιμώμενους, να μιλήσει στους πάνω από 1000 συγχωριανούς που παρευρέθηκαν σ’ εκείνη εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου Φυτειών.

Η δασκάλα Ρένα Λιανού-Κολοβού λίγα χρόνια πριν πεθάνει

     Εκείνη την εποχή οι απόδημοι συγχωριανοί της Αθήνας διατηρούσαν ένα δραστήριο σύλλογο, που εξέδιδε και τριμηνιαία εφημερίδα, τα «Φυτειώτικα Νέα» και που η Ρένα περίβαλε με πολύ ενδιαφέρον, με πολλή αγάπη θα έλεγα. Μάλιστα πολλές φορές έγραφε η ίδια κάποιες αναμνήσεις της στην εφημερίδα του συλλόγου των αποδήμων συγχωριανών στην Αθήνα. Λαχταρούσε πάντα την επικοινωνία με το χωριό.

     Παρ’ όλο που οι σχέσεις μας ήτανε ιδιαίτερα εγκάρδιες, δε περίμενα ποτέ ότι η δασκάλα θα έμπαινε στον κόπο να μου τηλεφωνήσει.

     - Όχι Γιώργο δεν κατάλαβες, μου είπε απότομα. Πρέπει να κάνεις ένα μνημόσυνο στη μανούλα σου. Σου μιλάω γι’ αυτήν και τη φέρνω τώρα ζωντανή στο νου μου, συμπλήρωσε.

     - Τη μάνα μου τη σκέφτομαι συχνά, κάθε μέρα κι αυτό νομίζω είναι το πιο αγνό μνημόσυνο, της είπα.

     - Εγώ παιδί μου σου μιλάω για το ποίημα που έγραψες, στα «Φυτειώτικα Νέα», για τη μάνα σου, μου εξήγησε.

     - Μα δεν είναι ποίημα, διήγημα είναι, αντέτεινα.

     - Διήγημα είναι, αλλά είναι διήγημα-ποίημα κι αυτό είναι σημάδι του Θεού ότι η μανούλα σου, σου στέλνει τα δώρα που δεν πρόλαβε να σου δώσει, ότι έφυγε νωρίς και σ’ άφησε μικρό.

     - Σ’ ευχαριστώ δασκάλα μου, της είπα συγκινημένος.

     - Μη σταματάς Γιώργο, γράψε, γράψε, μη σταματάς, μου είπε.

     Εκείνη τη μέρα η Ρένα μόλις είχε λάβει απ’ τον ταχυδρόμο τα «Φυτειώτικα Νέα» κι είχε διαβάσει το διήγημά μου “Η Δίψα! Ιούνιος 1967”· αμέσως μου τηλεφώνησε!

     Την κρατώ ζωντανή στη μνήμη μου, ως δασκάλα, ως μια εξαιρετική προσωπικότητα, ως έναν πνευματικό άνθρωπο, ως μια γυναίκα με αέρα, μπρίο, κοινωνικότητα κι ωραία μάτια.

     Στην Πρώτη Φωτογραφία: Από την τιμητική βραδιά προς τους Φυτειώτες δασκάλους-καθηγητές που δίδαξαν στις Φυτείες - Αύγουστος 2001. Η Ρένα Λιανού-Κολοβού με τα ανοιχτόχρωμα ρούχα και τα γυαλιά. Δεξιά της (αριστερά της όπως βλέπουμε τη φωτογραφία) ο σύζυγός της δάσκαλος Βασίλης Σταύρου Κολοβός. Τελευταίος δεξιά ο συγγραφέας της ιστορίας.

     Σημείωση: Η παραπάνω ιστορία δημοσίεύτηκε για πρώτη φορά στις 5/4/2019 στο προφίλ του συγγραφέα στο Facebook.