Καπετάν Πολύβιος ο Τρεχαντηράκης

 Γράμμα του Βασίλη Χαραλάμπους από τη Λευκωσία

    Είναι τώρα καμιά βδομάδα, που ο Καλλίστρατος ο «Λοστρόμος» πασκίζει να πείσει τον καπετάν Πολύβιο τον Τρεχαντηράκη, να πάνε για ψάρεμα. Τον Καλλίστρατο, «Λοστρόμο» συνηθάνε να τον λένε στη Φολέγανδρο και τούτο γιατί διόλου δεν τα κατάφερνε στο ψάρεμα. Μπήκε στη δούλεψη σε πολλά καΐκια, μα όλοι τον διώχνανε κι άκουγε να συχνολένε κείνο το «Εσύ μονάχα για λοστρόμος κάνεις Καλλίστρατε». Κι όλα τούτα μέχρι π’ αγόρασε δικό τρεχαντηράκι, από μια κληρονομιά του θειού του, τ’ Αρτέμη του Κυμιού. Όμως τα ίδια και πάλι. Δεν τα καταφέρνει με το ψάρεμα. Καιρό τώρα προσπαθεί να πείσει τον γέρο Πολύβιο τον Τρεχαντηράκη, να πάνε ψάρεμα ανοιχτά της Φολεγάνδρου, την τέχνη ετούτη της θάλασσας να μάθει. Να, τώρα που τον είδε στο καφενεδάκι, σιμά στο μώλο, αρχίνισε το παρακάλεμα.

Φλεγομένη βάτος

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Καλοκαίρι πριν πολλά χρόνια.

    Mέναμε σ' ένα ξενοδοχείο, ακριβώς κάτω από το Κάστρο του Πλαταμώνα. Tο ξενοδοχείο, πάνω στην ακτή. Aπό τα τεράστια παράθυρά έβλεπες μόνο την θάλασσα, κι ήταν σαν να ταξίδευες με καράβι.

    Κατεβαίναμε για πρωινό κάτω στην ειδική αίθουσα, εκεί τρώγαμε και το μεσημέρι. Mπάνιο μπροστά στην παραλία.

    Η θάλασσα ήταν απότομα βαθειά, αλλά αυτό δεν μας πείραζε. Ίσα ίσα... το μεγάλο βάθος έδινε στην θάλασσα, ένα βαθύ γαλάζιο χρώμα. Βουτούσαμε στο γαλάζιο και ήμασταν ευτυχισμένοι... ή είχαμε αυτήν την ψευδαίσθηση. Όταν είσαι νέος αλλιώτικα τα βλέπεις όλα. Ωστόσο ήμασταν πολύ χαρούμενοι.

Η των Κυπρίων Σαλαμίς

Γράμμα του Βασίλη Χαραλάμπους από τη Λευκωσία

Terra incognita

γη άγνωστος

η των Κυπρίων Σαλαμίς

για τούτο τον αλλοφερμένο

που κάθεται

κοιτώντας αδιάφορα

το βαθυκύανο ξάγναντο.

Θέλουν δεν θέλουν

 Γράμμα του Βασίλη Χαραλάμπους από τη Λευκωσία

Σιγοβρέχει
στου Πρωτόκλητου το Μοναστήρι
κι η στρόφιγγα στον αυλόγυρο
δεν στέρεψε ακόμα.
Το μελανούρι
κοιτάει τη σύρτη
λίγα βέρτσια πιο κάτω
και στροβιλίζετα πλάϊ στα βράχια.

Μπάνικη και με καλή φωνή...

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Μουφλουζέλης

    Μου φαίνεται ήταν Ιούνιος του 1983, μια γλυκιά βραδιά στη Θεσσαλονίκη, όταν στο "Θέατρο Κήπου" έκαναν την εμφάνισή τους ο Κώστας Ρούκουνας κι ο Γιώργος Μουφλουζέλης - εποχή που το ρεμπέτικο αναβίωνε τη νιότη του. Ο πρώτος ντυμένος άψογα-κυριλέ, με ύφος ευγενικό και μετρημένος, ο δεύτερος ντυμένος πρόχειρα, αλέγρος, απλός και καλαμπουριτζής.

    Ο Ρούκουνας μας καλησπέρισε, μας ζήτησε συγγνώμη γιατί είχε ένα μικρό βράχνιασμα στη φωνή, εξ αιτίας ενός κρυώματος, όπως είπε - μετά από κάποιους μήνες πέθανε - και μας έλεγε δυο λόγια για το κάθε τραγούδι που θα ακολουθούσε, π.χ. θα σας πω στη συνέχεια ένα τραγούδι δικό μου ή του Κώστα Σκαρβέλη ή του Σπύρου Περιστέρη κ.ο.κ.

Παρελθόν

Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

    Το νεκροταφείο ήταν γεμάτο, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι της πόλης ήταν παρόντες. Όλοι τους ήρθαν ν’ αποχαιρετήσουν το άτυχο κορίτσι.  Οι περισσότεροι  ήταν δακρυσμένοι, αλλά και οι υπόλοιποι, παρ' όλο που δεν είχαν δακρύσει, με κόπο έκρυβαν τη συγκίνησή τους. Αμίλητοι είχαν παρακολουθήσει την εξόδιο ακολουθία μέσα στα κλάματα των συμμαθητριών του κοριτσιού και στους σπαραχτικούς λυγμούς της κυρίας Ελευθερίας. Δίπλα στο φέρετρο στεκόταν ο πατέρας της, ο καπετάν Μάρκος, αμίλητος, αγέρωχος, σαν όλα αυτά που συνέβησαν να μην τον αφορούσαν, σαν να ήταν όλα ξένα γι αυτόν.