Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη
Καλοκαίρι πριν πολλά χρόνια.
Mέναμε σ' ένα ξενοδοχείο, ακριβώς κάτω από το Κάστρο του Πλαταμώνα. Tο ξενοδοχείο, πάνω στην ακτή. Aπό τα τεράστια παράθυρά έβλεπες μόνο την θάλασσα, κι ήταν σαν να ταξίδευες με καράβι.
Κατεβαίναμε για πρωινό κάτω στην ειδική αίθουσα, εκεί τρώγαμε και το μεσημέρι. Mπάνιο μπροστά στην παραλία.
Η θάλασσα ήταν απότομα βαθειά, αλλά αυτό δεν μας πείραζε. Ίσα ίσα... το μεγάλο βάθος έδινε στην θάλασσα, ένα βαθύ γαλάζιο χρώμα. Βουτούσαμε στο γαλάζιο και ήμασταν ευτυχισμένοι... ή είχαμε αυτήν την ψευδαίσθηση. Όταν είσαι νέος αλλιώτικα τα βλέπεις όλα. Ωστόσο ήμασταν πολύ χαρούμενοι.
Μετακινήσεις δεν κάναμε πολλές. Δεν τις χρειαζόμασταν. Μόνο τα βράδια, όταν έπεφτε το σούρουπο, πηγαίναμε με τα πόδια μέχρι τον Πλαταμώνα. Περπατούσαμε δίπλα στις ράγες. Το τραίνο υπήρχε ακόμη τότε. Κάναμε βόλτα, χαζεύαμε τον κόσμο στην παραλία, πίναμε ποτά σε μπαρ δίπλα στην θάλασσα. Αργά το βράδυ, λίγο ζαλισμένοι, πιασμένοι χέρι-χέρι, ξαναγυρίζαμε στο ξενοδοχείο...
Ένα τέτοιο βράδυ, είδαμε στο βάθος του δρόμου κάτι περίεργο. Σε ένα σημείο της διαδρομής, το πιο σκοτεινό, υπήρχαν πεύκα πανύψηλα. Στο βάθος κάτι φώτιζε. Σαν να υπήρχαν μικρά φαναράκια που αναβόσβηναν. Προχωρήσαμε με προσοχή. Ίσως φοβηθήκαμε και λιγάκι.
Όσο πλησιάζαμε, τόσο πιο όμορφο ήταν αυτό που βλέπαμε. Μια αγκάθινη βάτος, φωτισμένη γύρω γύρω. Δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο... πυγολαμπίδες.
Ενθουσιαστήκαμε... μείναμε σαν μαγεμένοι ώρα πολλή και βλέπαμε την "φλεγομένη βάτο". Δεν μιλάγαμε, φοβόμαστε μήπως χαλάσουμε την μαγεία. Ήταν μια νύχτα ονειρική... η φλεγομένη βάτος, τα κυματάκια που σκάγαν στην ακτή, το φεγγάρι που καθρεφτιζόταν στην θάλασσα, τα χέρια μας πιασμένα σφιχτά...
Κι αυτό ήταν που έμεινε από εκείνη την ιστορία της νιότης. Μια νύχτα μαγική ...και αφελώς, τότε, βαυκαλιζόμασταν με την ιδέα, ότι εμείς, η αγάπη μας δηλαδή, προκάλεσε αυτό το θαύμα... και κύλησε ο καιρός και άλλες λεπτομέρειες δεν θυμάμαι...
Πρόκειται εξάλλου για μια ιστορία του περασμένου αιώνος...
No comments:
Post a Comment