Μπα κι γλέπ’ς κι του γαϊδούρ’ του θ’κό μ’;

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Εκείνο τον καιρό -παλιά λέμε- όλες οι φαμελιές στα χωριά και στο ύπαιθρο, εξόν απ’ τ’ άλλα τα πράματά τους, είχανε κι απόνα γαϊδούρι για πάσα χρεία στα κουβαλήματα, το καβαλούσανε κιόλας άμα ήτανε εύκαιρο.

    Καμιά φορά τα γαϊδούρια ή έμεναν λυτά ή έκοβαν την τριχιά τους στο δέσιμό της κι έπαιρναν στράτες και χάνονταν, φορές πάαιναν σε σπαρμένα και σ’ αμπέλια κι έκαναν ζημιές και τάπιανε ο δραγάτης και απαιτούσε πεδοκόπι για να τα παραδώκει πίσω στους αφεντάδες τους.

Ήμουν κι εγώ εκεί...

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

    Είμαστε μια παρέα μετανάστες. Έλληνες, Κροάτες, Πολωνοί και Ρουμάνοι. Κουτσοπίνουμε τις Guinness μας και συζητάμε. Μαζί μας και ο Χρήστος.

    Ο Χρήστος, παρά το όνομα, δεν είναι Έλληνας. Προέρχεται από μια νησιωτική χώρα της Ανατολικής Αφρικής. Έζησε όμως και εργάστηκε δώδεκα χρόνια στην Ελλάδα. Και μιλάει ελληνικά. Οι Έλληνες όμως, μη μπορώντας να προφέρουν το δύσκολο όνομά του, τον ονόμασαν Χρήστο. Και του έμεινε.

Των λογοκόπων το χαμoγέλιο

 Γράμμα του Βασίλη Χαραλάμπους από τη Λευκωσία

Τρία Ποιήματα

Των λογοκόπων το χαμoγέλιο

__________

Κάποτε θαρρώ πως είναι

μια γκριμάτσα και τούτη

ανάμεσα στις τόσες άλλες

των λογοκόπων* το χαμογέλιο.