Letter from Veria. Farewell to the city (Childhood part 3).

By Pantelis Goularas

Finishing the stories about the childhood today, I'm editing a few pictures of my neighborhood, the way it was in the beginning of the 70s. I've got them from my good friend Christos Tsopelas. It was first published, on a Facebook open group “Palies fotograflies tis Verias (Old pictures of Veria)”.

The street in front of our house. It has the name Patriarhou Ioakim street. Until the 60s it was a cobblestone road. Later, at the end of the 60s, it was covered with cement, as it shows in the picture. Today it is paved with stone tablets.

Γράμμα απο την Βέροια... Ο παππούς μου.

Της Ανατολής Μελίδου

Από πολλή μικρή, και μέχρι τουλάχιστον τα 18 μου χρόνια, όλα τα καλοκαίρια μου τα περνούσα στην Βέροια... Σε αντίθεση με τους περισσότερους που είχαν παππούδες στο χωριό, εγώ είχα παππούδες στην πόλη... Η ανάμνηση της Βέροιας για μένα είναι μυρωδιά... και γεύσεις... και ήχοι... και εικόνες φυσικά... Οι παππούδες μέναν σε μία πανέμορφη μονοκατοικία με τεράστιο κήπο μπροστά και μπαχτσέ στο πίσω μέρος... Ο κήπος είχε μέσα όλα τα λουλούδια που υπήρχαν στον κόσμο... έτσι νόμιζα τότε... Τα περιποιόταν ο παππούς... κάθε πρωί, τα κάναμε επιθεώρηση ένα, ένα... μου εξηγούσε για το καθένα, πότε το φύτεψε, από ποιον το πήρε, αν πιάνει με ρίζα ή με σπόρους... αν χρειάζεται κάθε μέρα νερό, αν θέλει να είναι μόνο του ή με παρέα... πετούσαμε τα φυλλαράκια (ελάχιστα) που τυχόν είχαν ξεραθεί.., κοιτούσαμε τα μπουμπούκια... ελέγχαμε τα φύλλα από κάτω, αν κρυβόταν κανένα μικρό σκουληκάκι, για να το καθαρίσουμε... Σαν μικρός παράδεισος μου φαινόταν... ένοιωθα ότι αυτή ήταν η πιο σπουδαία δουλειά που μπορούσε να κάνει κάποιος... και την έκανε μόνο ο παππούς μου... ο παππούς που μιλούσε με τα λουλούδια του...

Η δικιά μου ευτυχία όμως ήταν τα τρία τεράστια δένδρα που υπήρχαν στο πίσω μέρος του σπιτιού... τρεις συκιές... Τι συκιές όμως ήταν εκείνες... Πανέμορφες... ή τουλάχιστον εγώ έτσι τις έβλεπα... Περίμενα πώς και πώς να μεγαλώσουν οι καρποί τους... μεγάλα άσπρα σύκα, ελαφρώς μελωμένα...

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη Αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια στη Βέροια (Η κυρία Γιόλα).

Της Ελένης Δημητριάδου

  Η κυρία Γιόλα μας ανέλαβε στην Γ΄ τάξη του 1^ου Δημοτικού Σχολείου της Βέροιας, κατά τη σχολική χρονιά 1963-64. Ανύπαντρη - «Δεσποινίς ετών 39» σύμφωνα με τον τίτλο ταινίας της εποχής, μετρίου αναστήματος, με ένα αέρα αρχοντιάς, χτενισμένη άψογα και ντυμένη πάντα κομψά.

  Η τάξη μας ήταν η μόνη που στεγαζόταν σε ένα παράπηγμα - αποθήκη στην άκρη της αυλής, απομονωμένη από το θεόρατο και επιβλητικό υπόλοιπο κτίριο, που σήμερα στεγάζει το Δημαρχείο της πόλης. Θυμάμαι τη σκεπή να στάζει νερό όταν έβρεχε, ενώ εμείς είχαμε το καθήκον να το μαζεύουμε σε λεκάνες. Η ειρωνεία είναι ότι αυτό το παράπηγμα, η δασκάλα μας – τουλάχιστον έτσι φαινόταν στα παιδικά μου μάτια - το είχε μετατρέψει σε παράρτημα του πολιτικού γραφείου του αδελφού της, βουλευτού τότε του νομού Ημαθίας. Γυναίκες απλές, με τα δικά τους προβλήματα την επισκέπτονταν, κι εκείνη τις κάθιζε δίπλα στην έδρα της, τις άκουγε με προσοχή και έλεγε, έλεγε - δασκάλα και στο πολιτικό marketing. Κι έφευγαν εκείνες ανακουφισμένες με την ελπίδα να πεταρίζει στο βλέμμα τους. 

(Αναμνηστική φωτογραφία την ημέρα της αποφοίτησης (1967). Μπροστά ο δάσκαλός μας και διευθυντής του σχολείου Σπύρος Πανδρεμένος. Μεταξύ των διδασκαλισσών και η κυρία Γιόλα).

Γράμμα από το Δουβλίνο. Αναμνήσεις από τη Βέροια (Το σχολείο μου).

Του Παντελή Γουλάρα

Κάτοικος Δουβλίνου. Πώς τα φέρνει η ζωή; Δεκαετίες ζώντας στην Ελλάδα και εργαζόμενος στο Ελληνικό δημόσιο, ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι κάποτε θα βρισκόμουν κάτοικος μιας άλλης χώρας. Και τώρα παράλληλα με την πορεία μου εδώ και με τις καθημερινές έγνοιες, να κάθομαι και να νοσταλγώ την πόλη που μεγάλωσα και έζησα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Εντάξει, η Ιρλανδία είναι μια αγαπημένη χώρα και το Δουβλίνο μια αγαπημένη πόλη. Έχοντας ταξιδέψει, πολλές φορές στο παρελθόν, στη Ιρλανδία, είχα την ευκαιρία να την ζήσω, και την χώρα και τους κατοίκους. Να κατανοήσω τον τρόπο ζωής, που δεν διαφέρει και πολύ από τον δικό μας τρόπο. Να εντοπίσω πλεονεκτήματα (πολλά) και μειονεκτήματα (λίγα) σε σχέση με μας. Να μπορώ να προσαρμοστώ ευκολότερα στον καινούργιο τρόπο και τόπο ζωής.  

Αλλά όμως, η νοσταλγία, νοσταλγία. Πηγαίνοντας σήμερα την μικρή μου κόρη στο σχολείο της, θυμήθηκα τα δικά μου σχολικά χρόνια. Τότε που, πιτσιρικάδες, πηγαίναμε με τα πόδια από το σπίτι στο σχολείο, ακόμα και στο νηπιαγωγείο. Σχολείο μας ήταν το 1ο Δημοτικό. Στεγάζονταν σ' αυτό το κτίριο που τώρα μετατράπηκε στο Δημαρχείο Βέροιας. Στον κάτω όροφο στεγάζονταν το 1ο Δημοτικό (μαζί με το 1ο Νηπιαγωγείο) και στον επάνω το (εξατάξιο) Γυμνάσιο Αρρένων. Για λίγα χρόνια μαζί με μας, στον ισόγειο χώρο συστεγάζονταν και το 2ο Δημοτικό Σχολείο. Αργότερα μεταφέρθηκε στο δικό του κτίριο, στο Μελέτειο της οδού Βενιζέλου. Αυτά στη δεκαετία του '60. Ο χώρος που σήμερα είναι η Πλατεία Δημαρχείου, και οι βοηθητικοί της χώροι, ήταν τότε η αυλή του σχολείου. Κάτω από το ισόγειο υπήρχε το υπόγειο, που χρησιμοποιούνταν ως αποθήκη.

Γράμμα από τη Βέροια. Αποχαιρετώντας την πόλη (Λίγα ακόμα για την παιδική ηλικία).

Του Παντελή Γουλάρα

Τελειώνοντας σήμερα τα σχετικά με την παιδική ηλικία, δημοσιεύω ορισμένες φωτογραφίες της γειτονιάς μου, όπως ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '70. Είναι όλες του φίλου Χρήστου Τσόπελα και πρωτοδημοσιεύθηκαν στη δημόσια ομάδα του facebook “Παλιές φωτογραφίες της Βέροιας”.

Letter from Veria. Farewell to the city (Childhood part 2).

By Pantelis Goularas

At the far end of the (so called) football ground, there is the St Andrew chapel. There was no fence during my childhood. You had to walk down the stairs to approach the chapel door.

These stairs, the road before them and the small yard after them, were the place of the board games. With a few lines pulled by a piece of ceramic, we had a tic tac toe board, or a marbles snake game. We were sitting there, playing for hours, until a mother's voice (usually mine) called us, because it was already lunch time or we had to go for errands. The garden at the left of the picture, was in the auntie -Tigga's back yard. We'll read a short story of this garden later.

Letter from Athens, 55 years after...

By Maria Kortesi

Klafthmonos Square. 4 Dragatsaniou st., arcade. My father's tailor shop. My childhood vacation place. There I used to spend my Christmas Holidays, my Easter Holidays and my summer holidays too. There was not a home village to visit or there were not enough money to spend for vacation at the seaside.

This was the place I learn how to work. My first job, when I was 8 years old. I sewed the buttons on the spare collars and the cuffs on the shirts for repair. In the late 50s and the early 60s people used to order shirts at the tailor's and always they had spare collars and cuffs for replacement. Later when I became better in sewing, I sewed the buttons on the new shirts. This was the way I gain some pocket money. My father wanted to show me and to teach me that if you want to gain something you must work hard. I used to spent my “salary” (this is how he used to say) buying my favorite biscuits of the brand “MIRANTA” in a package of 2 drachmas or buying a classic comic from the kiosk in front of the arcade. Next to the kiosk was the news dealer. Every day, with his characteristic and loud voice he was yelling his ...merchandise, announcing the headlines of the newspapers. Next to him the cruller seller, selling hot Thessaloniki crullers. During the winters, there was also a chestnut seller with his traditional hot coals rotisserie.

Γράμμα από τη Βέροια. Αποχαιρετώντας την πόλη (Παιδικής Ηλικίας Συνέχεια).

Του Παντελή Γουλάρα

Στο τέλος της ποδοσφαιρικής αλάνας, βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν κάγκελα για να αποτρέπουν την προσέγγιση. Για να φτάσεις στην είσοδο της εκκλησίας χρειάζεται να κατέβεις μερικά σκαλάκια.

Αυτά τα σκαλάκια, ο δρόμος μπροστά απ' αυτά και το ίσιωμα μπροστά στην είσοδο, ήταν ο χώρος του καθιστικού παιχνιδιού. Σκαρώναμε στα γρήγορα, τραβώντας γραμμές με κομμάτια από κεραμίδες, που υπήρχαν άφθονα στους δρόμους, τριάρες (τρίλιζες) ή φιδάκια για παιχνίδι με μπίλιες (βώλους) και καθόμασταν συναγωνιζόμενοι επί ώρες, μέχρι να ακουστεί η φωνή κάποιας μητέρας (συνήθως της δικής μου) που θα μας καλούσαν, είτε γιατί ήρθε η ώρα του φαγητού, είτε για να μας στείλουν για θελήματα (εγώ είχα επί πλέον και τις δουλειές του μαγαζιού). Ο κήπος που φαίνεται αριστερά στη φωτογραφία είναι η αυλή του σπιτιού της Θειάτσα-Τίγκας. Έχει και αυτός την ιστορία του θα την πούμε παρακάτω.

Γράμμα από την Αθήνα. 55 χρόνια μετά...

Της Μαρίας Κορτέση

Πλατεία Κλαυθμώνος. Δραγατσανίου 4, στοά. Το πουκαμισάδικο του πατέρα μου. Ο τόπος των διακοπών των παιδικών μου χρόνων. Εκεί περνούσα διακοπές Χριστουγέννων, Πάσχα και καλοκαιριού, αφού δεν είχα χωριό και δεν υπήρχαν λεφτά για διακοπές στη θάλασσα.

Εκεί έμαθα πως είναι να δουλεύει κανείς. Η πρώτη μου δουλειά, περίπου στα οκτώ μου χρόνια, ήταν να ράβω τα κουμπιά στις ρεζέρβες κολάρα και μανσέτες στα πουκάμισα που τα έφερναν για επισκευή. Τότε ακόμη τα πουκάμισα γίνονταν με παραγγελία και πάντα είχαν δεύτερο κολάρο και μανσέτες, για να αντικατασταθούν τα πρώτα όταν φθείρονταν. Αργότερα εξελίχτηκα και έραβα κουμπιά και στα καινούργια πουκάμισα. Έτσι έβγαζα και το χαρτζιλίκι μου, αφού ο πατέρας ήθελε με αυτόν τον τρόπο να με μάθει ότι για να αποκτήσεις κάτι πρέπει να κοπιάσεις. Τον «μισθό» μου, λοιπόν, όπως το έλεγε, τον διέθετα για να αγοράσω τα αγαπημένα μου μπισκότα "ΜΙΡΑΝΤΑ" σε συσκευασία δύο δραχμών ή κάποιο κλασσικό εικονογραφημένο από το περίπτερο που ήταν μπροστά στη στοά. Δίπλα του ακριβώς ο εφημεριδοπώλης που με τη χαρακτηριστική στεντόρεια φωνή του διαλαλούσε καθημερινά το ...εμπόρευμά του, ανακοινώνοντας τους πρωτοσέλιδους τίτλους των εφημερίδων. Πάρα δίπλα ο κουλουράς με τα ζεστά κουλούρια Θεσσαλονίκης. Το χειμώνα έκανε την εμφάνισή του και ο καστανάς με την παραδοσιακή φουφού με κάρβουνα. 

Letter from Veria. Farewell to the city (Diving into the childhood).

By Pantelis Goularas

Which is the proper way to say goodbye to a city? And most important, how you can say goodbye to the city you spent your childhood, you grew up and you lived most years of your entire life? Now, when is time to say farewell, you start visiting all the places that were significant in some periods of your life and you look back. Most of all you remember. You recollect in your mind, moments and events that determined you, sweet memories or not so sweet.

And now, saying goodbye to Veria, before the next big step of my life, I decided to start from the neighborhood of my early years, from where my family house is, like, in the same time, a diving into my childhood.

Γράμμα από τη Βέροια. Αποχαιρετώντας την πόλη (Βουτιά στην παιδικη ηλικία).

Του Παντελή Γουλάρα

Πώς αποχαιρετάς μια πόλη; Το κυριότερο, πώς αποχαιρετάς την πόλη όπου πέρασες τα παιδικά σου χρόνια, μεγάλωσες και έζησες τα περισσότερα χρόνια της ζωής σου; Τώρα που έρχεται η ώρα του αποχωρισμού, θέλοντας και μη επισκέπτεσαι σχεδόν όλη την πόλη, σταματάς σε σημεία που ήταν σημαντικά σε κάποιες περιόδους, αναπολείς. Πάνω απ' όλα αναπολείς. Έρχονται στο μυαλό στιγμές και γεγονότα που σε καθόρισαν, αναμνήσεις γλυκές ή όχι και τόσο γλυκές.

Έτσι λοιπόν, αποχαιρετώντας την Βέροια προκειμένου να κάνω το επόμενο μεγάλο βήμα στη ζωή μου, αποφάσισα να ξεκινήσω από τη γειτονιά που μεγάλωσα, εκεί όπου βρίσκεται ακόμα το πατρικό σπίτι, κάνοντας ταυτόχρονα και μια βουτιά στην παιδική μου ηλικία.

Καλώς ήρθατε στο ιστολόγιο “Στείλε μου γράμμα” Welcome to the blog “Send me a letter”

 Γράμμα του διαχειριστή 

Του Παντελή Γουλάρα

    Αυτό το ιστολόγιο έχει να κάνει κυρίως με ταξίδια.
Ταξίδια μακρινά, σε πόλεις και περιοχές που τις επισκεπτόμαστε για λίγες ώρες ή μέρες, για τουρισμό ή για δουλειές. Για εντυπώσεις που συλλέξαμε και για αξιοθέατα που επισκεφτήκαμε. Για τη φύση που αφεθήκαμε στο ζωογόνο άγγιγμά της αλλά και για έργα ανθρώπων που θαυμάσαμε. Έχει να κάνει όμως και με ταξίδια ταπεινά, κοντινά. Απλά περάσματα από δρόμους και πλατείες στις πόλεις που ζούμε, που συνήθως δεν δίνουμε καμία προσοχή.
   Ξυπνάμε καθε πρωί, περνάμε απ' τους ίδιους δρόμους, σταματάμε στα ίδια σημεία, ψωνίζουμε από τα ίδια μαγαζιά και ελάχιστα περνάει απ' το μυαλό μας ότι δίπλα μας μπορεί να βρίσκεται κάτι που αξίζει να του δώσουμε σημασία. Λίγο να σταθούμε παραπάνω θα ανακαλύψουμε ότι κάτι περισσότερο έχει να μας πει, όχι μόνο κάποιο συγκεκριμένο σημείο ή δρόμος αλλά ολόκληρη η πόλη που ζούμε. Και βέβαια έχει να κάνει με τον πολιτισμό.