Γράμμα από το Δουβλίνο. Αναμνήσεις από τη Βέροια (Το σχολείο μου).

Του Παντελή Γουλάρα

Κάτοικος Δουβλίνου. Πώς τα φέρνει η ζωή; Δεκαετίες ζώντας στην Ελλάδα και εργαζόμενος στο Ελληνικό δημόσιο, ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι κάποτε θα βρισκόμουν κάτοικος μιας άλλης χώρας. Και τώρα παράλληλα με την πορεία μου εδώ και με τις καθημερινές έγνοιες, να κάθομαι και να νοσταλγώ την πόλη που μεγάλωσα και έζησα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Εντάξει, η Ιρλανδία είναι μια αγαπημένη χώρα και το Δουβλίνο μια αγαπημένη πόλη. Έχοντας ταξιδέψει, πολλές φορές στο παρελθόν, στη Ιρλανδία, είχα την ευκαιρία να την ζήσω, και την χώρα και τους κατοίκους. Να κατανοήσω τον τρόπο ζωής, που δεν διαφέρει και πολύ από τον δικό μας τρόπο. Να εντοπίσω πλεονεκτήματα (πολλά) και μειονεκτήματα (λίγα) σε σχέση με μας. Να μπορώ να προσαρμοστώ ευκολότερα στον καινούργιο τρόπο και τόπο ζωής.  

Αλλά όμως, η νοσταλγία, νοσταλγία. Πηγαίνοντας σήμερα την μικρή μου κόρη στο σχολείο της, θυμήθηκα τα δικά μου σχολικά χρόνια. Τότε που, πιτσιρικάδες, πηγαίναμε με τα πόδια από το σπίτι στο σχολείο, ακόμα και στο νηπιαγωγείο. Σχολείο μας ήταν το 1ο Δημοτικό. Στεγάζονταν σ' αυτό το κτίριο που τώρα μετατράπηκε στο Δημαρχείο Βέροιας. Στον κάτω όροφο στεγάζονταν το 1ο Δημοτικό (μαζί με το 1ο Νηπιαγωγείο) και στον επάνω το (εξατάξιο) Γυμνάσιο Αρρένων. Για λίγα χρόνια μαζί με μας, στον ισόγειο χώρο συστεγάζονταν και το 2ο Δημοτικό Σχολείο. Αργότερα μεταφέρθηκε στο δικό του κτίριο, στο Μελέτειο της οδού Βενιζέλου. Αυτά στη δεκαετία του '60. Ο χώρος που σήμερα είναι η Πλατεία Δημαρχείου, και οι βοηθητικοί της χώροι, ήταν τότε η αυλή του σχολείου. Κάτω από το ισόγειο υπήρχε το υπόγειο, που χρησιμοποιούνταν ως αποθήκη.

Αποθηκεύονταν εκεί συνήθως παλιά σπασμένα θρανία καθώς και τα ξύλα για τις σόμπες του χειμώνα. Χρησίμευε και ως απειλή τιμωρίας από τους δασκάλους (μηδέποτε πραγματοποιηθείσα). Πολλές φορές οι μαθητές των μεγαλύτερων τάξεων απειλούσαν τους μικρότερους ότι θα τους βάλουν στο υπόγειο να τους φάνε τα ποντίκια. Κι αυτό δεν έγινε ποτέ. Άλλοι είχαν τα κλειδιά. Ήταν ας πούμε μια μορφή πρωτόγονου μπούλινγκ.

Το σημερινό Δημαρχείο Βέροιας. Στη δεκαετία του 60, στέγαζε το 1ο Δημοτικό Σχολείο. Σήμερα το 1ο Δημοτικό, στεγάζεται σε δικό του κτίριο στην οδό Κοντογιωργάκη.

Δεξιά της εισόδου, υπήρχε (και υπάρχει) η προτομή του ευεργέτη της πόλης Δημητρίου Ρακτιβάν.

Αριστερά της εισόδου ήταν (και είναι) το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου του Φραντζή.

Λέγεται ότι στη θέση του (και όλου του σχολείου) υπήρχε στα Βυζαντινά χρόνια μοναστήρι. Όταν εμείς οι μαθητές ανακαλύψαμε την ύπαρξη των μαρκαδόρων, κάναμε (δυστυχώς κι εγώ) εξάσκηση γραφής πάνω στους τοίχους του. Φυσικά τιμωρηθήκαμε αυστηρά από το δάσκαλό μας.

Όπως έγραψα παραπάνω, στο σχολείο πηγαίναμε μόνοι μας, με τα πόδια. Στην αρχή, όταν ξεκινήσαμε το νηπιαγωγείο, για δυο-τρεις μέρες με πήγαινε η μητέρα μου, όσο να μάθω το δρόμο. Μετά μόνος, μαζί με τα άλλα γειτονόπουλα της ηλικίας μου. Η πρόσβαση ήταν εύκολη. Παίρναμε απέναντι από το σπίτι την Πάροδο Πατριάρχου Ιωακείμ,

στρίβαμε αριστερά στην Οδό Ιεραρχών,

(Φωτογραφία Sharon Shiedu από το ιστολόγιο Veria the city I live)

μετά δεξιά στην Οδό Αγγέλων, η οποία μας έβγαζε κατ' ευθείαν στην Οδό Αγίου Δημητρίου όπου και βρίσκονταν η είσοδος του σχολείου.

Τώρα, το τι γίνονταν μέσα στο σχολείο, αυτό είναι αντικείμενο ενός άλλου κειμένου.