Γράμμα από το Αγρίνιο. Περιμένοντας τους χειμώνες...

Του Γιώργου Παληγεώργου

(Ο πατέρας φαντάρος)

     Τον θυμάμαι όσα χρόνια είναι κι η ζωή μου. Μνήμες σκόρπιες κι ανολοκλήρωτες, αλλά και μνήμες γεμάτες, ταχτοποιημένες με τάξη. Τον θυμάμαι νάναι παρών στις δυσκολίες κι οι δυσκολίες να φεύγουν. Νάναι παρών στον κίνδυνο κι ο κίνδυνος να λιγοστεύει. Νάναι παρών στο πένθος και το πένθος να παίρνει το σωστό του μέγεθος. Νάναι παρών στη χαρά κι η χαρά νάχει το νόημά της.

Γράμμα από την Κύπρο. Ιστορίες της νιότης ...από τη Βέροια. Καβάλα στο όνειρο.

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

(Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Θεσσαλονίκης κάποτε - από την ιστοσελίδα odigosagoras2.wordpress.com)

     Ο σταθμός του τρένου έσφυζε από κίνηση. Νέοι και γέροι, ανεβοκατέβαιναν στα βαγόνια της γραμμής, για τη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Άλλοι πήγαιναν για να δουλέψουν, άλλοι για να δουν αγαπημένα πρόσωπα, άλλοι για διακοπές και μερικοί σαν και μένα, για σπουδές στο εξωτερικό. Ανέβηκα στο βαγόνι της δεύτερης θέσης, με τις καμπίνες όπου στοιβάζονταν έξι-έξι τα άτομα και τις σχάρες για τις αποσκευές, επάνω από τα κεφάλια μας, γεμάτες από βαλίτσες και τσάντες.

Γράμμα από την Κύπρο. Ιστορίες της νιότης ...από τη Βέροια. Το ημιυπόγειο.

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

     Πειρασμός πάντα το άγνωστo και η ιστορίες που το συνοδεύουν, ειδικά για την περιέργεια των πιτσιρικάδων, που η φαντασία τους δημιουργεί γίγαντες και νεράιδες. Το ημιυπόγειο του κτιρίου, βρισκόταν αριστερά από την μαρμάρινη σκάλα, που οδηγούσε στην είσοδο του πρώτου ορόφου. Τα σκαλιά κατέβαιναν απότομα και οδηγούσαν μπροστά από μια βαριά δίφυλλη εξώπορτα από ξύλο, με τα σημάδια του χρόνου, χαραγμένα επάνω της. Τα πλατυκέφαλα καρφιά (1) στην επιφάνεια της πόρτας, προσδίδαν ένα δέος, που ξαναζωντάνευε τις ιστορίες των φυλακισμένων, του εμφυλίου πολέμου.

Γράμμα από την Κύπρο. Ιστορίες της νιότης ...από τη Βέροια. Το Δημοτικό.

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

     Ο ήχος του σχολικού ηλεκτρικού κουδουνιού, αντήχησε στους γύρω δρόμους και φυσικά στην οδό Μαυρομιχάλη. Κανένας από τους μαθητές, που κατοικούσαν σε αυτόν το δρόμο, δεν έκανε τον κόπο να περπατήσει περιμετρικά, για να μπει από την κεντρική είσοδο του Δημοτικού. Το Τρίτο και Τέταρτο Δημοτικό Σχολείο της εποχής, ήταν κτισμένο, σε περίοπτη θέση, στην άκρη ενός φυσικού υψώματος, με θέα την πλατεία Ωρολογίου και τον κάμπο της Βεροίας. Βλέπεις την εποχή μας, το ύψος των τούρκικων οντάδων της περιοχής, επέτρεπε αυτή την υπέροχη θέα.

Γράμμα από την Κύπρο. Ιστορίες της νιότης ...από τη Βέροια. Η εξερεύνηση.

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

(Φωτογραφία sendmealetter007.blogspot.com)

     Κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου, ο ποταμός αποτελούσε ένα παιδικό παράδεισο. Τα γάργαρα νερά του κυλούσαν, άλλοτε ορμητικά και σκοτεινά, άλλοτε πάλι απλώνονταν στην κοίτη και σε άφηναν να κοιτάξεις την ψυχή του. Ο παιδικός ίσκιος διαγραφόταν στην επιφάνεια του ήρεμου νερού και καθώς αυτή αντανακλούσε τις ηλιαχτίδες, η παιδική φαντασία σε ταξίδευε σε μυστικά μονοπάτια.

Γράμμα από τη Βέροια. Ιστορίες από την Κίσσαμο. Όταν έφαγαν γάιδαρο στην Κίσσαμο.

Του Ανδρέα Μαρολαχάκη

     

     Ζούσαμε σε μια εποχή, που κύριο χαρακτηριστικό της ήταν, η έλλειψη δημοκρατίας. Ήμασταν η άτυχη γενιά, που σε όλη τη διάρκεια της σχολικής μας εκπαίδευσης, δεν γνωρίσαμε στην πράξη, τι ακριβώς ήταν οι εκλογές. Ακούγαμε σποραδικά, από χαμηλόφωνες συζητήσεις των μεγαλυτέρων, για τα πολιτικά κόμματα, που υπήρχαν πριν από το τρέχον καθεστώς και είχαμε μια ομιχλώδη άποψη (και μόνο θεωρητική) για τη δημοκρατία και τη λειτουργία της. Γενικά, είχαμε «μεσάνυχτα» από πολιτική κι ελάχιστα γνωρίζαμε, για τα κέντρα των αποφάσεων κι ακόμη λιγότερα, για το τι συνέβαινε έξω από τη χώρα μας.

Γράμμα από την Κύπρο. Ιστορίες της νιότης ...από τη Βέροια. Οδός ονείρων!

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

(Η οδός ονείρων - Μαυρομιχάλη - τότε. Φωτογραφία Παναγιώτη Ζέρβα)

     Οι φωνές και τα γέλια των παιδιών, ξεσήκωναν τον κόσμο, από τα διαμερίσματα της διπλανής πολυκατοικίας, απέναντι από το Βήμα του Αποστόλου Παύλου. Κάποιοι βγαίνανε στα μπαλκόνια, για κάνουν την παρατήρηση τους: «Σωπάστε λίγο καλέ! Ησυχάστε! Τι φασαρία είναι αυτή;». Μα τα παιδιά συνέχισαν απτόητα το παιχνίδι τους.

Γράμμα από την Κύπρο. Ιστορίες της νιότης ...από τη Βέροια. Οδός Μαυρομιχάλη, ο δρόμος της τρυφερής νιότης

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

(Στις όχθες του “ποταμού”)

     Ρεμβάζοντας, από το παράθυρο της τουρκοκατοικίας, στο μέσο της οδού, απέναντι από το τμήμα του Τριπόταμου που την διασχίζει, το όνειρο της παιδικής Αμαζονίας, έπαιρνε σάρκα και οστά. Το νερό του ποταμού, άλλοτε κυλούσε ήσυχο, στην υπερυψωμένη κοίτη του και άλλοτε ορμητικό, κατέκλυζε τις οχθες και ξεχύνονταν σαν χείμαρρος, στην οδό Μαυρομιχάλη, μετατρέποντας την σε κανάλι.

Γράμμα από την Κύπρο. Ιστορίες της νιότης ...από τη Βέροια. Απογευματινός περίπατος στον Αλιάκμονα

Του Αναστάσιου Μπαλτζίδη

(Το φράγμα και η γέφυρα του Αλιάκμονα όπως ήταν την εποχή της ιστορίας μας. Φωτογραφία από τη wikimapia.org)

     Ήταν ένα απόγευμα του Ιουλίου, γύρω στις πέντε, όταν πάρθηκε η απόφαση, να πάμε περίπατο στον Αλιάκμονα, με το ποδήλατο. Το καινούργιο μου ποδήλατο και ο φίλος μου ο Αντωνάκης, ένα χρόνο μικρότερος, είχαν στο αίμα τους την περιπέτεια. Το ποδήλατο γυάλιζε, κάτω από τις απογευματινές ακτίνες, με τα καθρεφτάκια του, το κουδουνάκι του και την σχάρα στο πίσω μέρος.