Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο
Άντρας νιος και χεροδύναμος ανέβαινε στη μυδγαλιά του κήπου, από κλαρί σε κλαρί, και βάριε με λούρο μακρύ τ’ ακροκλώναρα κι έπεφταν βροχή τα μύδγαλα με το περίφλουδό τους το μελίχλωρο, μαζί με πολλά φύλλα και μικρά ξύλα απ’ τα σπασμένα απόκλαρα.
Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια
Ήταν ένα καλοκαίρι πριν κάποια χρόνια, σ' ένα ταβερνάκι έξω από τη Βέροια.
Ήμασταν καλή παρέα αλλά το καλύτερο ήταν απέναντι από την ...παρέα.
Ήταν μελαχρινή γύρω στα 30 κι έπινε μόνη της.
Άδεια τρία μπουκάλια ρετσίνα μπροστά της, κάπνιζε, έπινε και κοιτούσε μόνο κάτω. Δεν κοίταξε κανέναν μας.
Δεν είχε σηκώσει ούτε τα μαλλιά... ούτε τα μάτια.
Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο
Κάποιοι δάσκαλοι και γραμματικοί και κάτι άλλοι πούχανε ψωνιστεί πως ήτανε κάποιοι, τάχατες πολιτισμένοι, ανάμεσα στα απαρέμφατά τους ανακάτευαν Λόντρες και Παρίσια, πα να πει ότι το πρέπο είναι η δύση νάναι ο προορισμός, όσων έχουνε πρώτη έγνοια το “ιδέστε εμένα”.
Ήτανε και κάποιοι που τόχανε τιμή τους να κάνουνε παρέα, μ’ αυτούς π’ αλληθώριζαν κατά τη δύση - όχι δάσκαλους και γραμματικούς, τους λίγο παρακάτω - αυτούς δηλαδή που λέγανε απαρέμφατα, όπως “το στρίβειν για αρρεβώνιασμα” και άλλα κομψολογήματα του τύπου “η κουρτίνα είναι διαφανές” ή “η Σουηδική Αραβία” ή “ο αψύς του θριάμβου” ή “καθ’ ολοκληρίαν περίπου” ή “εντελώς ντιπ”.
Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας
Ανέβαινα, με σχετικά μικρή ταχύτητα, τον ορεινό δρόμο που οδηγούσε προς το σπίτι μου. Μαζί μου, δίπλα σαν συνοδηγό, είχα τον φίλο μου τον Τάκη. Αμέριμνοι κουβεντιάζαμε για τα προβλήματα που μας κληροδότησε ο κορονοϊός, χαλαρά, χωρίς εντάσεις και συνήθως συμπληρώναμε ο ένας τον άλλο. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, σε χαμηλή ένταση, ακούγαμε χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία, έναν σταθμό, που εκείνη τη στιγμή έπαιζε ροκ μπαλάντες. Σπάνια και πού, η φωνή του ραδιοφωνικού παρουσιαστή προλόγιζε, κι έκανε κάποια σχόλια, για το τραγούδι που θ' ακολουθούσε.
