Ο αψύς του θριάμβου

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Κάποιοι δάσκαλοι και γραμματικοί και κάτι άλλοι πούχανε ψωνιστεί πως ήτανε κάποιοι, τάχατες πολιτισμένοι, ανάμεσα στα απαρέμφατά τους ανακάτευαν Λόντρες και Παρίσια, πα να πει ότι το πρέπο είναι η δύση νάναι ο προορισμός, όσων έχουνε πρώτη έγνοια το “ιδέστε εμένα”.

    Ήτανε και κάποιοι που τόχανε τιμή τους να κάνουνε παρέα, μ’ αυτούς π’ αλληθώριζαν κατά τη δύση - όχι δάσκαλους και γραμματικούς, τους λίγο παρακάτω - αυτούς δηλαδή που λέγανε απαρέμφατα, όπως “το στρίβειν για αρρεβώνιασμα” και άλλα κομψολογήματα του τύπου “η κουρτίνα είναι διαφανές” ή “η Σουηδική Αραβία” ή “ο αψύς του θριάμβου” ή “καθ’ ολοκληρίαν περίπου” ή “εντελώς ντιπ”.

    Φορές αυτοί οι κάποιοι, που ήθελαν να κάθονται στα καφενεία παρέα με τους απαρεμφατίζοντες, πήγαιναν με τρόπο κι έπιαναν τον ταμία του Αγροπιστωτικού συνεταιρισμού, του δίνανε μπαξίσι κι έπαιρναν ένα μικροδάνειο, νάχουν να κερνάνε τις αψηλές παρέες τους, ότι δεν έπρεπε να φαίνονται ανεχείδες.

    Εκεί στις εσπέριες συντροφιές με τα Παρίσια και τις Λόντρες, ανάφερε κάποιος το Σηκουάνα και κάποια κυρία σηκώθηκε ότι την έλεγαν Άννα (σήκω Άννα κατάλαβε) κι απάντησε στον λαλώντα, "ανυπερθέτως μερσί".

    Αυτά κι άλλα τέτοια έκτακτα και σπαραχτικά συνέβαιναν στους δυτικώς προσανατολισμένους της πολίχνης - σχεδόν κεφαλοχωρίου.

    “Αρχοντοφέρνουμε και κρεμμυδοτρώμε”, είπε γέροντας που διάβαινε κι ο πλαϊνός του απόσωσε, “μ’ ένα βρακί αλλάζουμε πέντε νοματαίοι”.

    Η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 5 Αυγούστου 2021, στο προφίλ του συγγραφέα στο Facebook.