Να γένει η μουσταλευριά (ολοχρονίς ο τρύγος)

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Του Τρυητή που αρχινά, τ’ Αυγούστου που τελεύει

το σύνορό τους άπηχτο βράζει μες στο τσουκάλι,

να γένει η μουσταλευριά, οι γέψες όλο μέλι,

μ’ αλεύρι απ’ τ’ αλώνι σου και ρόγες απ’ τ’ αμπέλι.

Ο Τρυητής που ξεκινά κι ο Αύγουστος που πάει

σε έσπρωξαν και έπεσες πα στο χλωρό τ’ αχείλι

και γεύτηκες και μέθυσες φιλί γλυκιά αμάχη

κι ένα κορμί αγκάλιασες, μια σάρκα, ένα στάχυ.

Ξεπνέει ετούτος ο καιρός, καιρός είναι και φεύγει,

τσαπέλες σύκα αρμαθιές, μέρες που ξεραθήκαν

κι ακολουθάς τον ουρανό κι όλο τηράς τ’ αστέρια

κι απαριθμάς λαβωματιές χωρίς τα καλοκαίρια

Είναι ετούτη η νοτιά σαν τις παλιές μπουνάτσες,

πούσπαγε η πίσσα του καπνού και ξέσμιγαν τα φύλλα,

ώσπου τ’ αέρα η όρεξη κι όσο ναρθεί μελτέμι

κι όσο διασίδι να πιαστεί τριγύρω στην ανέμη

Κι όσο ν’ αρχίσουν οι βροχές και το σχολειό ν’ ανοίξει,

η νια δασκάλα να φανεί, να σε ξενοφιλήσει

η ντόπια αγάπη να χαθεί κι η ξένη να φτουρήσει

ο Τρυητής μεσοκοπά κι ο Αύγουστος θ’ αργήσει

Κι αφού έμαθες το μέτρημα, το διάφορο κατέχεις

κι αφού υποφέρνεις στα τρανά και στα τραγούδια αντέχεις

κι αφού η καρδιά σου αποζητάει το πιο μεγάλο ρίγος

μη βγαίνεις απ’ τ’ αμπέλι σου, ολοχρονίς ο τρύγος

Σημείωση: Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 31/8/2019 στο προφίλ του συγγραφέα στο Facebook.