Η αλεπουδίτσα μου

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

Η κόκκινη αλεπού

Τον πρώτο καιρό που εγκαταστάθηκα στα νότια Δουβλινέζικα προάστια, μου έκανε εντύπωση να βλέπω αλεπούδες, να τριγυρνάνε σε κατοικημένες περιοχές. Μια προεσεκτικότερη αναζήτηση αλλά και η συζήτηση με φίλους, μ' έκαναν να διαπιστώσω, ότι πράγματι πολλές είναι οι αλεπούδες στην Ιρλανδία και πολύ συνηθισμένο να τις συναντάς στο δρόμο σου. Ιδιαίτερα στην περιοχή που κατοικώ και γύρω απ' αυτήν, δηλαδή Νταν Λίρι, Μόνκσταουν, Μπλάκροκ, Ντίνσγκρανζ και Φόξροκ, ζουν πλήθος από αυτές ιδιαίτερα μέσα στα πολλά πάρκα τους αλλά όχι μόνο. Κάτι που με έκανε να σκεφτώ ότι τελικά οι περιφερόμενες αλεπούδες στην περιοχή μας είναι περισσότερες και από τα αδέσποτα σκυλιά στη Βέροια.

Αναζήτησα πληροφορίες στο διαδίκτυο. Η αλεπού που ζει στην Ιρλανδία είναι η λεγόμενη κόκκινη αλεπού. Χαρακτηριστικό της το καφεκόκκινο χρώμα του τριχώματός της, σε όλες τις αποχρώσεις, από μπεζ ανοιχτό μέχρι βαθύ κεραμιδί, το μαύρο χρώμα στο μπροστινό μέρος των ποδιών της και η το άσπρο τελείωμα στην μακριά ουρά της. Ουρά που μπορεί να φτάνει μέχρι και το εβδομήντα τοις εκατό του σώματός της και είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο, στο τρέξιμο και στά άλματα που κάνει. Άλματα που της δίνουν τη δυνατότητα άμεσης δραπέτευσης σε ώρα κινδύνου, αφού μπορεί να ξεπεράσει ακόμα και φράχτες ύψους δύο μέτρων.

Στην Ιρλανδία ζουν περίπου διακόσιες χιλιάδες αλεπούδες, σε όλη την έκταση της χώρας. Ζώο παμφάγο, συγκεντρώνεται γύρω από τις κατοικημένες περιοχές, όπου είναι πιο εύκολο να βρει τροφή. Από μικρά πουλιά και ζώα, μέχρι φρούτα και έντομα. Αντίθετα από ό,τι πιστεύουμε, οι κότες δεν είναι η πρώτη της επιλογή, μιας και είναι σχετικά μεγάλα πουλιά, αλλά λύση ανάγκης όταν δεν βρίσκει τίποτα άλλο. Συνηθίζει μάλιστα να κρύβει τροφή, όταν έχει πολλή, για να την φάει όταν δεν μπορεί να βρει. Πολλές φορές οι ίδιοι οι κάτοικοι των περιοχών που βρίσκονται οι αλεπούδες, τους δίνουν οι ίδιοι τροφή.

Στον Στράντμπρουκ Ρόουντ

Γεννάει περίπου πέντε μικρά, προς το τέλος της άνοιξης, μέσα σε φωλιές-σήραγγες που ανοίγει κάτω από τη γη. Ο χρόνος ζωής της κόκκινης αλεπούς σε ελεύθερη κατάσταση είναι περίπου επτά χρόνια. Στην αιχμαλωσία ή εξημερωμένη (υπάρχουν και τέτοιες) ζει μέχρι δέκα χρόνια. Πολύ σπάνια όμως μια κόκκινη αλεπού θα τα φτάσει τα επτά χρόνια. Συνήθως πεθαίνουν στα τρία με πέντε χρόνια, ως αποτέλεσμα τροχαίων ατυχημάτων, αφού παρά την διαβίωσή τους κοντά σε αστικές περιοχές, δεν έχουν εξοικειωθεί με την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Ίσως, ως κυνίδες, η όρασή τους να έχει την ίδια απουσία προοπτικής μ' αυτήν των σκυλιών. Μια άλλη αιτία που συντομεύει τη ζωή τους, είναι και το κυνήγι, μιας και δεν θεωρείται προστατευόμενο υπό εξαφάνιση είδος.

Είχα δυστυχώς την ευκαιρία να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια, το αποτέλεσμα των τροχαίων στη ζωή των αλεπούδων. Την πρώτη φορά, ένα πανέμορφο ζώο, αρκετά μεγάλο, χτυπημένο, πάνω στον Στράντμπρουκ Ρόουντ, όχι πολύ μακριά από το σπίτι μου. Μερικές μέρες αργότερα στον δρόμο, σχετικά ταχείας κυκλοφορίας και με πολύ μεγάλη κίνηση που οδηγεί από το Μπλάκροκ στο κέντρο του Δουβλίνου. Και πιο πρόσφατα μόλις πριν πέντε μέρες, αντίκρυσα το κουφάρι μιας μικρής αλεπούς, πάνω στην Λεωφόρο Μόνκσταουν, από την οποία περνώ κάθε βράδυ για να γυρίσω από το Νταν Λίρι στο σπίτι μου.

Η πρώτη φορά που είδα αλεπού μέσα στο Νταν Λίρι και τη φωτογράφισα

Στις διαδρομές μου τη νύχτα, συνήθως με το αυτοκίνητο, συναντώ ή διασταυρώνομαι με τις αλεπούδες. Άλλοτε να διασχίζουν κάθετα το δρόμο, τρέχοντας, ευτυχώς σε αρκετή απόσταση από μένα. Κάποια φορά χρειάστηκε να φρενάρω απότομα για να μην πατήσω μία. Για καλή της και καλή μου τύχη, ούτε έτρεχα πολύ, ούτε υπήρχε άλλο αυτοκίνητο πίσω μου. Καναδυό φορές τις είδα θαμπωμένες από τα φώτα μου, να στέκουν ακίνητες στην αντίθετη λωρίδα από τη δική μου, και μόλις περνάω, να τις βλέπω από τον καθρέφτη να κρύβονται στους θάμνους. Μια άλλη φορά, λίγο πριν φτάσω στο σημείο που στέκονταν η αλεπού, την βλέπω να δίνει έναν πήδο και να ανεβαίνει στον διπλανό τοίχο-φράχτη, ύψους περίπου ένα και ογδόντα με δύο μέτρα, να στέκεται εκεί και να με βλέπει με περιέργεια, που στάθηκα κι εγώ να την δω και να την παρατηρήσω. Μια φορά μάλιστα συνάντησα και μια γκρίζα αλεπού και παραξενεύτηκα. Πίστευα ότι είναι ένα είδος που δεν υπάρχει στην Ιρλανδία. Διαβάζοντας όμως ανακάλυψα ότι η γκρίζα αλεπού, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά κόκκινη αλεπού, που από μια παραξενιά της φύσης, έχει περισσότερη μελανίνη.

Άλλη μια φωτογραφία της αλεπούς στο Νταν Λίρι

Είναι και μια μικρή αλεπού, η αλεπουδίτσα μου, όπως μ' αρέσει να τη λέω, που τη συναντώ κάθε βράδυ. Κρύβεται στον θαμνώδη φράχτη μιας μονοκατοικίας, σ' ένα στενό, στη διαδρομή μου για το σπίτι μου. Καθε βράδυ βρίσκεται εκεί. Άλλοτε κουλουριασμένη στη μέση του δρόμου, άλλοτε βγάζοντας το κεφάλι από το θάμνο, άλλοτε κάτω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, άλλοτε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Σταματάω και την παρατηρώ. Άφοβη με κοιτάζει. Σαν να έχουμε αποκτήσει οικειότητα μεταξύ μας. Κοιτάζω, κοιτάζει, κοιτάζω, κοιτάζει, δεν κάνει καμιά κίνηση να φύγει. Ίσως να περιμένει να της ρίξω κάτι για να φάει. Μόλις πάω να βγάλω το κινητό να τη φωτογραφίσω, κρύβεται στους θάμνους. Τα ίδια ξανά και ξανά, κάθε βράδυ, μέχρι πριν από πέντε μέρες.

---------------

Η αλεπουδίτσα μου έχει πέντε νύχτες να φανεί...