Το Γράμμα

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Μια φορά κι έναν καιρό, ήτανε η αλληλογραφία τρόπος επικοινωνίας κι αποθυμιάς κι έστελνε ο κόσμος γράμματα... Σπάνιζαν οι γραμματιζούμενοι κι αγράμματοι το πλήθος. Έτσι, όσοι είχαν ξενιτεμένο ή στρατιώτη και δεν κάτεχαν γραφή κι ανάγνωση, αγκάρευαν κάνα συγχωριανό. “Διάβασέ μου το γράμμα, καλό νάχεις”, ήλεγαν σε γραμματιζούμενο του χωριού κι απέ τον παρακάλαγαν, “γράψε και νια απόκριση, έκαμες πούκαμες το καλό, μην τ' αφήκεις στη μέση”, συμπλήρωναν και τούδιναν και ψίχα μπαχτσίσι, κανιά σφήνα τυρί, τίποτις αυγά ή σπάνια κάνα λιάνωμα...

Πέντε χρόνια “Στείλε μου Γράμμα...”

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

    Και να που φτάσαμε στα πέντε χρόνια λειτουργίας του “Στείλε μου Γράμμα...”. Όταν το πρωτοξεκίνησα, τέτοιες μέρες του 2016, ούτε μπορούσα να φανταστώ την πορεία του και τη διάρκειά του. Ένα ιστολόγιο, που στο ξεκίνημά του, είχα την πρόθεση να γράφω τις αναμνήσεις μου από την πατρίδα και τις εντυπώσεις μου από τον καινούργιο τόπο κατοικίας έφτασε να είναι ένα επιδραστικό ιστολόγιο, με εκατοντάδες δημοσιεύσεις και χιλιάδες αναγνώσεις.

    Το συμπλήρωμα μιας τέτοιας χρονικής περιόδου, είναι λογικό να φέρνει και την ανάγκη του απολογισμού. Τι θέλαμε να γίνει, αν τα καταφέραμε, τι έγινε τελικά στην πραγματικότητα και σε ποιο βαθμό οι σχεδιασμοί μας εκπληρώθηκαν. Ειδικά όταν, από το συμπλήρωμα του πρώτου χρόνου λειτουργίας, είχαμε βάλει ήδη ορισμένους στόχους, που ταυτόχρονα δημιούργησαν και την ευθύνη της πραγματοποίησής τους.

Κάθε γράμμα ένα ταξίδι - Πρόλογος

 Γράμμα της Μαρίας Κορτέση από την Αθήνα

    Ταξίδια δεν είναι μόνο οι επισκέψεις σε νέους τόπους ή η επιστροφή σε κάποιους άλλους, τους οποίους έχουμε συνδέσει με ευχάριστες ή ακόμα και δυσάρεστες αναμνήσεις.

    Υπάρχουν και τα ταξίδια του νου και της ψυχής. Εκείνα που μας πάνε σε άλλες εποχές, σε καταστάσεις που ζήσαμε και πολλές φορές σημάδεψαν τη ζωή μας, σε πρόσωπα που καθόρισαν τη σκέψη μας με τη θετική ή ακόμα και την αρνητική, κατά τη γνώμη μας, πορεία τους στη ζωή, σε μορφές που η ανάμνηση τους μας πλημυρίζει με μια γλυκιά νοσταλγία, σε στιγμές που μας κάνουν να χαμογελάμε, σε γεγονότα που δυναμώνουν έναν παλιό πόνο στην καρδιά και μας φέρνουν δάκρυα στα μάτια, στην ομορφιά, αλλά και τις δυσκολίες των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων.

Το Μακροβούτι

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    “Αναπνέετε... Μην αναπνέετε...”

    “Αναπνέετε... Μην αναπνέετε...”

    Μέσα στον μαγνήτη, και η φωνή που έδινε τις εντολές, σαν να ερχόταν μέσα από τούνελ. Να σκέφτομαι ωραία πράγματα, η τελευταία συμβουλή. Πενήντα πέντε λεπτά η εξέταση. Ούτε καν μια ώρα.

    Να σκέφτομαι ωραία πράγματα. Και μια να κρατάω την αναπνοή μου, μια να την αφήνω.

    “Αναπνέετε... Μην αναπνέετε...”

Ένα παλιό ποίημα

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

    Κάποτε στα νιάτα μου είχα μπαρκάρει. Διάβαζα πάρα πολύ Καββαδία, όπως όλοι σχεδόν οι ναυτικοί. Είχα μια περιπέτεια. Ήθελα κάτι να γράψω και έγραψα αυτό το ποίημα. Χαμένο για χρόνια, το βρήκα καθώς έψαχνα ένα τετράδιο με συνταγές της μάνας μου. Ήθελα να το δώσω σε κάποιον που μου το ζήτησε… και βρήκα αυτό σ' ένα τετράδιο που το είχε φυλάξει η μάνα μου.

Μόνος και βλέπω στο παράθυρο εικόνα,

βροχή κι αέρας που θυμίζουν τον χειμώνα,

η μορφή σου στο μυαλό μου κλειδωμένη

κι εσύ εικόνα θολή, στο χρόνο παγωμένη.