Δουβλινέζοι του 21ου αιώνα: Ένας γέρος 90 χρονών

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

    Δεν είχε πάει ακόμα εφτά το πρωί, όταν εμφανίστηκε στην είσοδο του εστιατορίου, γνωστού κεντρικού ξενοδοχείου για να πάρει το πρωινό του όπως και κάποιοι άλλοι πελάτες. Ευθυτενής παρά τα 90 του χρόνια, στο ύψος μέτριος προς ψηλός. Μάλλον περίμενα να είναι ψηλότερος αλλά ως γνωστόν η ηλικία έχει επιπτώσεις και στο ύψος. Ντυμένος άψογα, όπως πάντα στις ταινίες του, ανοιχτό γκρι προς γαλάζιο κουστούμι, ελάχιστα θυμίζοντας κάτι από τον αψεγάδιαστο Άλφρεντ Πένιγουορθ του “Σκοτεινού Ιππότη”. Σήμα κατατεθέν τα γυαλιά με τον ασημένιο σκελετό, παρ' όλ' αυτά εντελώς διακριτικά.

    Κάθησε στο δεύτερο στη σειρά τραπέζι. Δεν μπόρεσα να διακρίνω αν διάλεξε καφέ ή τσάι για ρόφημα, αλλά βάζω στοίχημα ότι προτίμησε το τσάι, πιο ταιριαστό με το κλασικό Βρετανικό ταμπεραμέντο του. Διακριτικός, χωρίς βεντετισμούς, πήρε το πρωινό του από τον μπουφέ όπως όλοι.

    Τον κοίταζα από απόσταση μη πιστεύοντας στα μάτια μου. Μ' έπιασε δέος αναλογιζόμενος ότι μπροστά μου είχα έναν γίγαντα της μεγάλης οθόνης. Όχι από τους σελέμπριτις της σειράς, που τολμούν να αυτοονομάζονται ηθοποιοί, αλλά από κείνα τα ιερά τέρατα της υποκριτικής που διαμόρφωσαν την ιστορία του θεάτρου και του κινηματογράφου στη Βρετανία και στην Αμερική. Θυμήθηκα ότι κάπου διάβασα πως από την μεριά του εργάτη πατέρα του, είχε μακρινή Ιρλανδέζικη και μάλιστα τσιγγάνικη καταγωγή. Αρκετές γενιές πίσω. Ίσως να έπαιξε κι αυτό το ρόλο του.

    Όχι δεν είναι Δουβλινέζος. Δουβλινέζος όμως έγινε, ως Φρανκ Μπράιαντ, όταν “εκπαίδευε τη Ρίτα”. Το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” μια από τις σημαντικότερες ταινίες του, γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στο Δουβλίνο, μέσα στα κτίρια και τα προαύλια των δύο πιο γνωστών πανεπιστημίων του Δουβλίνου, του Trinity College και του University College Dublin. Στους δρόμους της πόλης και στην περίφημη παμπ Stag's Head. Τόποι γνωστοί, καθημερινοί, όπου περπατάμε πολλές φορές την ημέρα. Η δε Stag's Head μια παμπ με ιδιαίτερο χρώμα, αποτελεί έναν από τους χώρους όπου κάπου-κάπου πίνουμε την Guinness μας.

    Δουβλινέζος ξανά τώρα για μια μέρα, με την τόσο διακριτική αλλά αρχοντική παρουσία του. Τα 90 χρόνια σίγουρα βαραίνουν τις κινήσεις του, που δεν θυμίζουν σε τίποτα ούτε το Λοχία Χάρι Πάλμερ του “Απόρρητου φάκελου Ίπκρες” ούτε πολύ περισσότερο τον Λοχαγό Τζον Κόλμπι της “Μεγάλης απόδρασης των 11”. Και φυσικά ούτε τον Τσάρλι Κρόκερ της “Ληστείας αλά Ιταλικά”. Δεν απείχε όμως μακριά από τους ρόλους των ταινιών των τελευταίων χρόνων της δραστηριότητάς του.

    Προσπάθησα να μηχανευτώ τρόπους να πλησιάσω, να αποσπάσω μια φωτογραφία, αλλά δεν τα κατάφερα. Όσο διακριτικά μπήκε, κάθισε και πήρε το πρωινό του, άλλο τόσο διακριτικά τελείωσε και αποχώρησε. Όσο για μένα, ακόμα δεν πιστεύω στην τύχη μου, ότι βρέθηκα τόσο κοντά μ' έναν από τους ανθρώπους που μας έκαναν στα νιάτα μας να αγαπήσουμε το καλό σινεμά. 

    Κυρίες και Κύριοι, ο μεγάλος Σερ Μάικλ Κέιν (Michael Caine) ή αλλιώς Maurice Joseph Micklewhite!