Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας
Ξαφνικά, σε άγουρη σχετικά ηλικία, βρέθηκα να είμαι αναγκασμένος να ζήσω μόνος μου, μακριά απ’ την οικογένειά μου, σ’ ένα περιβάλλον
τελείως άγνωστο σε μένα. Η απόσταση που χώριζε τον τόπο προορισμού, με το μέρος
που γεννήθηκα κι έζησα όλα μου τα χρόνια, ήταν περίπου χίλια χιλιόμετρα. Για να
καλύψω αυτή την απόσταση, θα έπρεπε ν’ αλλάξω πέντε περίπου διαφορετικά μέσα
συγκοινωνίας και να περάσω ατελείωτες ώρες σε διαφορετικούς σταθμούς αναμονής.
Σε κάθε τέτοιο σταθμό που ήμουν αναγκασμένος να περιμένω το συγκοινωνιακό μέσο
που θα με μετέφερε στον επόμενο προορισμό μου, δεχόμουν νέες παραστάσεις,
πρωτόγνωρες, μερικές απ’ τις οποίες με παραξένευαν, ενώ κάποιες άλλες το
λιγότερο που θα μπορούσα να πω είναι ότι με φόβιζαν.