Σκυλοϊστορίας Συνέχεια

Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη της Φυλίτσας Σοφιανού

     Ο Ντόμπι, η Ντίγκι και ο Λεόν είναι οι φίλοι του Άρη, σκυλάκια που κατοικούν όλα στον ίδιο δρόμο με εμάς, σε παρακείμενες οικοδομές. Όταν ανταμώνουν στις εξόδους τους κάνουν τρελές χαρές. Οι ουρές τους κουνιούνται πέρα δώθε σαν εκκρεμή, κι όσο πιο μεγάλη η χαρά τους, τόσο μεγαλύτερη η συχνότητα κίνησης των ουρών τους.

     Ο Άρης μυρίζει, μυρίζει επίμονα και μετά ντουρλώνει πίσω το κωλαράκι του και αφοδεύει. Τα μαζεύουμε και τα πετάμε στα σκουπίδια. Τα κατακίτρινα τσίσα του τα κάνει παντού, ανεξέλεγκτα. Μετά τρίβει τα πόδια στο έδαφος, σαν για να τα στεγνώσει ή να τα καθαρίσει. Όταν κάνουμε βόλτα μυρίζει σίγουρα ότι τον ερεθίζει, ποτέ όμως δεν στέκεται στα δικά του τσίσα. Τα προσπερνά επιμελώς, όπως και τις ακαθαρσίες άλλων σκυλιών.

     Κάθεται σε κάθε χαλί ή πατάκι μέσα στο σπίτι και γλείφει τα ποδαράκια του, καθαρίζοντάς τα, γλείφει τη λεκάνη που κοιμάται, το πιάτο που τρώει. Γαβγίζει συνήθως βλέποντας τη σκιά του στο τζάμι της μπαλκονόπορτας και φτερνίζεται τρέχοντας σαν παλαβός για να τον προσέξουμε. Σαν παλαβός κάνει και για το φαγητό. Οτιδήποτε φαγητό, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Δεν ξέρω αν έχει ποτέ αισθανθεί κορεσμό αυτό το ζωντανό πλάσμα. Σαν να είναι μόνιμα πεινασμένο.

     Όταν έχει χάδια και αγάπη όμως, νομίζω ξεχνά και το φαγητό και τα πάντα. Αν δεν έμενε παντού το τρίχωμά του, αν δεν κολλούσαν σε όλα μας τα ρούχα οι λεπτές άσπρες τριχούλες του, ίσως και να μπορούσα να ζήσω για πάντα μαζί του. Ερεθιστικά τα πηδήματά του πάνω μου, αισθάνομαι ότι με ξύνει πάνω από τα ρούχα, χωρίς να έχω φαγούρα, χωρίς να το θέλω. Στην αρχή δεν το άντεχα καθόλου, με την πάροδο του χρόνου το συνήθισα.

     Εκείνο που παραμένει ακατανόητο είναι όταν στην βόλτα μουλαρώνει και στέκει σε ένα σημείο και δεν κάνει ούτε πίσω ούτε μπρος, σαν να μη θέλει να περπατήσει, σαν να φοβάται κάτι. Εντυπωσιακή είναι όμως η εξάρτησή του από τον κύριο του σπιτιού, που όταν καταλάβει ότι φεύγει, τρέχει προς το αυτοκίνητο, είναι αδύνατον να τον ξεγελάσεις, τρέχει με δύναμη που δεν διανοείσαι ότι μπορεί να διαθέτει. Μετά βλέπει προσεκτικά όλα τα αυτοκίνητα, μήπως και τον εντοπίσει. Το να μπαίνεις στη λογική ενός σκύλου, να κατεβαίνεις στο νοητικό του επίπεδο, να τον καταλαβαίνεις είναι δύσκολο πράγμα και μπορεί να γίνει μόνο με την αγάπη. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

     Μετά από τριών μηνών παραμονή κοντά μας, έφυγε οδικώς για το Λονδίνο, με την κυρία του και μια υπέροχη τροχοβιλίτσα, σαν πολυτελές αντίσκηνο σε ρόδες. Με πλοίο μέσω Ιταλίας, διέσχισε την Ελβετία, τη Γαλλία και με πλοίο πάλι την Μάγχη. Έκτοτε αλωνίζει στο σπίτι όπου φιλοξενείται πλέον με καινούργιο κρεβάτι, όλα καινούργια, σε μια νέα ζωή, τόσο μακριά από εμάς. Η απουσία του αισθητή, αλλά και η ανεξαρτησία μας μεγάλη πλέον.

     Ήταν μεσάνυχτα όταν έφθασε στο σπίτι μας η κυρία του. Ο Άρης κοιμόταν, ξύπνησε γρήγορα κι έκανε τρελές χαρές. Πηδούσε γύρω της, σκαρφάλωνε στα πόδια της εναλλάξ κι εκείνη χωρίς να του μιλά, μόνο τον χάιδευε κι ήταν τόση η επικοινωνία τους που έμεινα να κοιτάζω αποσβολωμένη και μόλις που βρήκα το κουράγιο να βιντεοσκοπήσω τη σκηνή.

     Αν μου λείπει κάτι; Ναι μου λείπουν τα βελούδινα μαύρα αυτάκια του, ο ήχος από τα πατουσάκια του στα πλακάκια, τα γυαλιστερά καστανά σαν μπίλιες μάτια του όταν με κοίταζαν παραπονιάρικα ή χαρούμενα. ΄Αντεξε ένα ταξίδι 54 ωρών από στεριές και θάλασσες για να είναι με την κυρία του ή για να είναι εκείνη μαζί του; Πάντα θα αναρωτιέμαι ποιός έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη συνύπαρξης.

     Όσο για μένα, νομίζω μπορώ άριστα να ζήσω και χωρίς σκυλάκι, αφού δεν αντέχω την αιχμαλωσία που υφίσταται ένα οικόσιτο ζώο, όσο άριστες κι αν είναι οι συνθήκες διαμονής του. Η ελευθερία παραμένει το μέγιστο αγαθό στο δικό μου σύμπαν.