Μεγαλώνει ο άνθρωπος κι ο ίσκιος του... βαραίνει

Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

     Θυμάμαι ακόμα τα χέρια των παππούδων μου.

     Θυμάμαι την φωνή τους, την μυρωδιά τους, την αγκαλιά τους, το χαμόγελο τους.

     Θυμάμαι το περπάτημα, τα βήματα στη σκάλα, το μπόι τους, τον ίσκιο που κάναμε στον δρόμο περπατώντας χέρι-χέρι κι αναμετρούσα το μέγεθός μας και ρωτούσα:

     - Παππού τι μεγάλος είσαι; Εγώ πότε θα σε φτάσω;!

     Και τότε μ' άρπαζε και μ' έβαζε στους ώμους του και γινόταν ο ίσκιος μας ένας και μεγαλύτερος και φαινόμασταν σαν γίγαντας, ο ένας πάνω στον άλλον.

     - Δες Δημητράκη, δες πώς θα με φτάσεις. Θα με φτάσεις και θα με περάσεις.
     - Με κρατάς παππού μην πέσω;

     -Σε κρατάω, μη φοβάσαι.

     Κι έτσι έμαθα πώς μεγαλώνει ο άνθρωπος και πώς βαραίνει ο ίσκιος του!

     “Μεγαλώνει ο άνθρωπος κι ο ίσκιος του... βαραίνει, σαν έρθει η ώρα, που έχει να βάλει στον ώμο του ένα εγγονάκι!”

     Σημείωση: Η παραπάνω ιστορία, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο προφίλ του συγγραφέα στο Facebook, την 1η Οκτωβρίου 2019 με αφορμή τη μέρα του παππού και της γιαγιάς!