Χαβάη

Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

     - Βα νι τσεμ λα Χαβάη, δηλαδή: Πάμε Χαβάη

     Είναι ένα ιστορικό καφενείο στην Βέροια με το εξωτικό όνομα Χαβάη.

     Ιστορικό σαν την πόλη.

     Σαν το μέρος που είναι χτισμένο.

     Σε διασταύρωση, όπως τα σημαντικότερα τοπόσημα των πόλεων.

     Σε πλατεία όπως τα δημόσια κτήρια των πόλεων.

     Απέναντι από το σχολείο που τέλειωσα κι από το τζαμί που έπαιζα μικρός.

Ημερολόγιο μιας βροχερής μέρας

Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

     Ήταν πριν λίγο καιρό, Παρασκευή, λίγο πριν το μεσημέρι και είχα μια δουλειά στο κέντρο... O καιρός αναποφάσιστος, σύνηθες φαινόμενο πια... Να κατέβω με τα πόδια, να πάρω αστικό, αναρωτιόμουν... αποφάσισα να περπατήσω... Καλού κακού έβαλα και μία ομπρέλα στην τσάντα μου... Λίγο πριν το Δημαρχείο να και οι πρώτες ψιχάλες... Άνοιξα την ομπρέλα, είχα φτάσει και στο φανάρι... κόκκινο και περίμενα... Ένας κύριος δίπλα μου περίμενε κι αυτός. Φορτωμένος, με το ένα χέρι κράταγε ένα καρότσι της λαϊκής που έκλεινε με το ζόρι, με το άλλο άλλες τρεις ή τέσσερις σακούλες που δεν χώρεσαν προφανώς στο παραγεμισμένο ήδη καρότσι...

Η Πανσέληνος του Χιονιού ή Πανσέληνος της Αρκούδας

Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

(Φωτογραφία Π. Παπαδόπουλου)

     

     Χτύπησα τα δάκτυλά μου πάνω στο τιμόνι του αυτοκινήτου ακολουθώντας το τέμπο του τραγουδιού που άκουγα εκείνη τη στιγμή.  Οι ροκ μπαλάντες του παρελθόντος που άκουγα βελτίωναν κατά πολύ τη διάθεσή μου, η οποία ήταν ήδη πολύ καλή.   Πριν από λίγες ώρες είχα συναντήσει στη Θεσσαλονίκη  αγαπημένους φίλους και συμμαθητές από την εφηβεία. Είχαμε περάσει λίγες ώρες μαζί, με «θύμησες» που μας είχαν ταξιδέψει στον χρόνο. Αναμνήσεις που ξεπηδούσαν ανεξέλεγκτες και μας κύκλωναν, για να πιστοποιήσουν στην ουσία, το πέρασμα της ηλικίας, που προ πολλού μας είχε νικήσει. Ξαφνιαζόμασταν όταν κάποιος απ’ τους τρεις μας, αναμόχλευε από τη μνήμη του, κάποιο νεανικό μας «κατόρθωμα». Το επικροτούσαμε και το συμπληρώναμε ανάλογα με το θυμικό του καθενός. Οι μνήμες μας ζωντάνευαν και μας πλημμύριζαν με  μια γλυκόπικρη «γεύση», ενώ μας άφηναν αδύναμους  μπροστά στην παντοδυναμία του χρόνου.

Καθώς γέρνει η Κυριακή

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Παναιτωλικός 1973

     Η τηλεόραση είχε μπει σ’ όλα σχεδόν τα λαϊκά σπίτια κι οι κουμανταδόροι στο πρόγραμμά της, - σαν κάποιος πούχε γνώση κι έγνοια για την ψυχή τ’ απλού ανθρώπου σε τούτη την τυραγνημένη χώρα, να τους είχε συμβουλέψει - αμέσως που τέλευε το Κυριακάτικο γιόμα, έβαναν ταινίες του παλιού καλού Ελληνικού κινηματόγραφου, κωμωδίες το πλείστο, σα νάθελαν να γελάσουμε ψίχα, προτού νάρθει το αιώνιο μελαγχόλημα τ’ απομεσήμερου της Κυριακής.