Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη
Ήταν
πριν λίγο καιρό, Παρασκευή, λίγο πριν
το μεσημέρι και είχα μια δουλειά στο
κέντρο... O
καιρός αναποφάσιστος, σύνηθες φαινόμενο
πια... Να
κατέβω με τα πόδια, να πάρω αστικό,
αναρωτιόμουν... αποφάσισα να περπατήσω...
Καλού κακού έβαλα και μία ομπρέλα στην
τσάντα μου... Λίγο πριν το Δημαρχείο να
και οι πρώτες ψιχάλες... Άνοιξα την
ομπρέλα, είχα φτάσει και στο φανάρι...
κόκκινο και περίμενα... Ένας κύριος δίπλα
μου περίμενε κι αυτός. Φορτωμένος, με
το ένα χέρι κράταγε ένα καρότσι της
λαϊκής που έκλεινε με το ζόρι, με το άλλο
άλλες τρεις ή τέσσερις σακούλες που δεν
χώρεσαν προφανώς στο παραγεμισμένο ήδη
καρότσι...
Κάτι μου είπε και δεν άκουσα... τον κοίταξα ερωτηματικά...
“Να συνομπρελιστούμε, λέω... μάλλον όμως δεν γίνεται...”
Δεν απάντησα...
“Στην Ακαδημία μας λέγαν οι καθηγητές” συνεχίζει, “απαγορεύεται και το συνομπρελίζειν... τιμωρείται με αποβολή...”
Γέλασα...
“Ωραία
λέξη”, του λέω... “όμως δεν είστε δα και
τόσο μεγάλος, και ποια Ακαδημία ήταν
αυτή”, ρωτάω...
“Όχι,δεν είμαι τόσο μεγάλος”, γέλασε κι αυτός... οι καθηγητές όμως ήταν...”
Έγινε πράσινο και το φανάρι... Περπατήσαμε λίγο μαζί...
“Έρχομαι από άλλη γειτονιά”, σαν να ένοιωσε την ανάγκη να απολογηθεί... “κάνω την βόλτα μου, πάω και στη λαϊκή, λέω και καμιά κουβέντα. Να σήμερα θυμήθηκα και το συνομπρελίζειν, θετικό το πρόσημο...”
Τον αποχαιρέτησα μετά από λίγο... σταμάτησε και να ψιχαλίζει, έκλεισα την ομπρέλα...
Και
θυμήθηκα τον νονό μου, μόνος του μια
ζωή, να πηγαίνει στο παζάρι στην Κοζάνη
και να γεμίζει το αμάξι του με φρούτα
και λαχανικά και ότι άλλο υπήρχε... "να
με βλέπουν αυτοί που δεν με ξέρουν και
να λένε, αυτός έχει μεγάλη οικογένεια
να θρέψει", έλεγε... και τα μοίραζε
μετά σε όσους ηλικιωμένους ήξερε... και
πήγα να μελαγχολήσω...
Ήρθε
όμως στο μυαλό μου η φίλη μου η Βάνα, που
με ρωτάει κάθε φορά αν όλες αυτές τις
ιστορίες τις βρίσκω ή με βρίσκουν και
ήρθα στα ίσα μου...
Κράτησα όμως το πρόσημο που ήταν θετικό...
No comments:
Post a Comment