Καθώς γέρνει η Κυριακή

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Παναιτωλικός 1973

     Η τηλεόραση είχε μπει σ’ όλα σχεδόν τα λαϊκά σπίτια κι οι κουμανταδόροι στο πρόγραμμά της, - σαν κάποιος πούχε γνώση κι έγνοια για την ψυχή τ’ απλού ανθρώπου σε τούτη την τυραγνημένη χώρα, να τους είχε συμβουλέψει - αμέσως που τέλευε το Κυριακάτικο γιόμα, έβαναν ταινίες του παλιού καλού Ελληνικού κινηματόγραφου, κωμωδίες το πλείστο, σα νάθελαν να γελάσουμε ψίχα, προτού νάρθει το αιώνιο μελαγχόλημα τ’ απομεσήμερου της Κυριακής.

     Όλες οι ταινίες που ψυχαγώγησαν τη μεγαλύτερη απ’ τη δική μου γενιά, στις πόλεις τη δεκαετία του ’60, είχαν γίνει πια χαρά για όλους, ότι, όσες φορές κι αν τις βλέπαμε, ήταν απίστευτα απολαυστικές.

Ηλιοβασίλεμα στο Αγρίνιο

     Ένα λουλούδι ο άνθρωπος, που μαραίνεται ότι καταλαβαίνει, καθώς ο καιρός διαβαίνει, αυτό το διάβα στριμώχνει τις σχόλες και τις χαρές ανάμεσα στις καθημερνές και τ’ άσωτα νιτερέσα, σαν ένας αόρατος εξουσιαστής που μισεί την ανθρώπινη χαρά και του λέει, πάψε να χαίρεσαι, είναι ώρα πάλι να λυπηθείς! Εμπρός λοιπόν λυπήσου, έφτασε της Κυριακής το γέρμα!

Ακαρνανικός 1972

     Οι τρανοί μας παρηγόραγαν και μας θύμιζαν τα χρόνια λίγο πριν, που η τηλεόραση δεν είχε μπει στα σπίτια, που στ’ ανθρώπου τ’ αχείλι δύσκολα άνθιζε χαμόγελο, ότι στενάχωρη η ζωή περπάταε στης φτώχειας τ’ αχνάρι. Σαν πήγαμε Γυμνάσιο στην πόλη, τηρώντας πίσω, φόντε είμασταν δασκαλούδια του Δημοτικού Σχολείου, μας φαίνονταν χαρούμενα τα περασμένα χρόνια, ότι τάχε κοσκινίσει ο νους μας κι είχε κρατήσει απ’ το τότε μόνο το καθάριο του. Ύστερα λογαριάζαμε ότι τα μαθήματα του Δημοτικού ήτανε παιχνίδι μπρος τα βασανιστήρια του Γυμνασίου.

Δημοτικό Σχολείο Φυτειών Ξηρομέρου όπου φοίτησα 6 χρόνια

     Κι έτσι τον καιρό πούμουνα μαθητής στο Γυμνάσιο, προτού με κυριέψει η μελοαγχολία πάσα Κυριακάτικο απομεσήμερο, άφηνα κι εγώ το νου μου ν’ αναχαράζει τις περασμένες Κυριακάδες στα χρόνια του Δημοτικού, σα νάμαι γέροντας στα στερνά του, π’ αναθυμάται τη νιότη του μη νιώθει μαραμένος.

     Βέβαια αν έπαιζε ο Παναιτωλικός στην έδρα του, η μελαγχολία ξεχνιόταν κάπως σαν κέρδιζε, μα σαν έφερνε ισοπαλία ή - το χειρότερο - σαν έχανε, η μελαγχολία κράταε ως της Δευτέρας το μεσημέρι που σχολάγαμε, οπότε έπαιρνα κάμποση ανακούφιση, ότι είχα, ‘πως όλοι μας, τη Δευτέρα για μέρα φαρμακερή.

Παπαστράτεια Εκπαιδευτήρια όπου πήγαινα Γυμνάσιο

     Μαθητής του Γυμνασίου όντας, έβρισκα στα χρόνια του Δημοτικού καταφύγιο - σε μια αντινομία του μυαλού και της καρδιάς, ότι συνάμα δεν έβλεπα την ώρα να μεγαλώσω, να τελέψω το Γυμνάσιο να πάρω το δρόμο μου. Σαν δικές μου ταινίες ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια μου τα Κυριακάτικα απογεύματα, δίπλα στο ράδιο, π’ άκουγα μπάλα σ’ αναμετάδοση· ο Δεληκάρης, ο Δομάζος, ο Παπαϊωάννου, ο Κούδας, ο Πάλλας, ο Χάϊτας, ο Δαβουρλής, ο Χατζηιωάννογλου, ο Δεϊμέζης, ο Χαλιαμπάλιας κ.ά., έφκιαναν παραστάσεις στο μυαλό μου, με τις φωνές των εκφωνητών που περιέγραφαν τα παιχνίδια μέσα απ’ τα γήπεδα.

     Οι αναμεταδόσεις απ’ τα γήπεδα της Α’ εθνικής όμως τέλευαν κι η Κυριακή έπρεπε να υποστείλει οριστικά τη σημαία της, μα έδινα μια μικρή παράταση στον εαυτό μου κι έκανα μια τελευταία βόλτα στη δημοσιά, όπου το σπίτι μιας συμμαθήτριας και την έβλεπα να με τηράει λοξά μ’ ένα λειψό χαμόγελο κι αμέσως να χαμηλώνει το βλέμμα της και να χάνεται αθόρυβα στο βάθος της αυλής της.

Ηλιοβασίλεμα στις Φυτείες

     Κι έτσι καθώς βασίλευε η Κυριακή, η Δευτέρα δε φαίνονταν σαν απειλή, μα σαν υπόσχεση, ότι μέσα στην τάξη θα ξανάβλεπα αυτά τα μάτια…

     Σημείωση: Η παραπάνω ιστορία δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 20/10/2019 στο προφίλ του συγγραφέα στο Facebook.