Εκεί... στην ανατροπή της ερημιάς!

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Το ξωκκλήσι τ' Αη Γιώργη

     Από μέρες 'τοιμάζονταν το προαύλιο τ' Αη-Γιώργη* κι όταν έπρεπε όλα ήταν έτοιμα, ταχτοποιημένα όλα και καλά.

     Ήτανε 10 Αυγούστου, μέρα Τρίτη και καθώς οι σκιές χάνονταν στον ερχομό της εσπέρας, έφτασαν οι ηθοποιοί με το σκηνοθέτη, να δουν το χώρο, το σκηνικό και το φωτισμό κι είπανε, "μπράβο, χώρος όμορφος... και μέσα τη φύση, μπράβο σας, μπράβο! Και το 'ξωκλήσι όμορφο, μπράβο!".

     Ο κόσμος τόξερε, θα παιζόταν θέατρο στο προαύλιο τ' Αη-Γιώργη. Τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου τόχαν φροντίσει κι αυτό, όπως κι όλα τ' άλλα.

Οι νεράιδες και τα στοιχειά των Πιερίων (Ροζ πανσέληνος)

Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

     Υπάρχουν κάποια στερεότυπα που καθορίζουν  τη συμπεριφορά μας και μας οδηγούν σε επιλογές τελείως διαφορετικές σε σχέση με αυτές που θα είχαμε σε κάποια άλλη περίπτωση. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το ροζ  είναι το αγαπημένο χρώμα των κοριτσιών κι όχι και των αγοριών.  Μάλιστα αν κάποιο αγόρι έδειχνε κάποια προτίμηση σ’ αυτό το απαλό χρώμα κινδύνευε να χαρακτηριστεί  με υποτιμητικά σχόλια. Παρ’ όλο που με γοήτευε το ροζ χρώμα, ποτέ μα ποτέ στην εφηβεία μου δεν τόλμησα να φορέσω κάποιο ρούχο αυτής της απόχρωσης. Σε μια τολμηρή έξαρση της «στιλιστικής» συμπεριφοράς μου φόρεσα αρκετές φορές κόκκινες μπλούζες και είχα και μία κόκκινη ζακέτα σε μια εποχή που όλοι οι συμμαθητές μου φορούσαν ρούχα γκρι και καφέ αποχρώσεων. Βέβαια δεν έλειπαν τα ρούχα στο μπλε και το μαύρο. Έτσι πέρασε μια ολόκληρη εποχή, που δεν τολμούσα να δείξω την προτίμησή μου σ’ ένα χρώμα που μάλλον με γοήτευε.

Τα τσουρέκια

Γράμμα της Ελένης Λιάκου-Μπίκου από την Ξάνθη

     Μια φορά και έναν καιρό δύο πράγματα χαρακτήριζαν την Μεγάλη εβδομάδα.

     Τα πρωινά οι ετοιμασίες για να υποδεχθούν την Ανάσταση και τα βράδια με κατάνυξη να παρακολουθήσουν το δράμα του Χριστού προς την Σταύρωση και την Ανάσταση Του.

     Μια από τις ετοιμασίες ήταν η παρασκευή τσουρεκιών από τις νοικοκυρές, ιεροτελεστία και βάσανο και ανησυχία αν θα φουσκώσουν και θα πετύχουν τα τσουρέκια.

     Θυμάμαι την μαμά μου να πιάνει την μαγιά, να ζυμώνει, να χάνει τον ύπνο της όλο το βράδυ, παρακολουθώντας αν φούσκωσαν, την ικανοποίηση της όταν η ζύμη τριπλασιαζόταν, το πλάσιμο σε καλλιτεχνικές πλεξίδες και το απαραίτητο μικρό τσουρεκάκι για την αφεντιά μου με το κόκκινο αυγουλάκι για στόλισμα.

Το Κόκκινο Σπίτι

Γράμμα των Ελένης Δημητριάδου και Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

     Το χιόνι είχε σκεπάσει την πόλη εκείνον τον χειμώνα. Ήταν από τους πιο κρύους χειμώνες λέγαν οι ειδικοί. Ήταν ο πιο όμορφος χειμώνας της ζωής του, έλεγε εκείνος.

     Ήταν ο χειμώνας που είχαν σμίξει. Ο χειμώνας με τα θαύματα. Πιασμένοι από το χέρι, περπάταγαν σε όλη την πόλη. Ανακάλυπταν ο ένας τον άλλον και συνάμα ήταν και σαν να ανακάλυπταν την πόλη. Την πόλη της, γιατί αυτός ήταν επισκέπτης.

     Θυμάται ακόμη τον ανεπαίσθητο ήχο που έκαναν τα παπούτσια τους στο χιόνι, το πρώτο βράδυ της γνωριμίας τους. Εκείνη, με μεγάλη παρέα σε μία μπουάτ, από τις λίγες που είχε τότε η πόλη, στην περιοχή Χαριλάου, πίσω από το γήπεδο του Άρη. Ήταν κι αυτός εκεί, μόνος. Βρέθηκε γνωστός με κάποιους από την παρέα, κάθισε μαζί τους. Αντίκρυ της. Κοιταζόντουσαν όλο το βράδυ. Το ’νιωσε αυτή. «Κάτι έρχεται», σκέφτηκε και ταράχθηκε. Σαν να φοβόταν κιόλας.

Μένουμε σπίτι

Γράμμα της Άρτεμης Καλογήρου από το Λιτόχωρο Πιερίας

Η πλατεία. Δεν κυκλοφοράει κανείς

     Μένουμε Σπίτι, κοινωνική απομόνωση με πιο ωραία λόγια.

     Φοβάμαι, δεν το κρύβω, ξέρω ότι δεν πρέπει να εκτεθώ στον ιό. Πώς να μην φοβάμαι; Βλέπω τους Ιταλούς, ανθρώπους του κεφιού, του γλεντιού και της καλοπέρασης που πεθαίνουν κατά εκατοντάδες και λυπάμαι τόσο πολύ!

     Κι αυτός ο πανικός στην τηλεόραση, όλοι οι «ειδικοί» στο skype παρουσιάζονται με φόντο την βιβλιοθήκη τους. Είναι βλέπεις σοβαροί, έχουν διαβάσει πολύ στην ζωή τους.

     Έτσι για πρωτοτυπία κάποιος να έχει για φόντο ένα έργο τέχνης, την θέα από το παράθυρο ίσως;

     Μας μαστουρώνουν στον τρόμο ενώ οι ίδιοι αξιοποιούν την πανδημία για να αυτοπροβληθούν.

Η νύχτα με τις λεοπαρδάλεις

Γράμμα των Ελένης Δημητριάδου και Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

     Εδώ και πολλές μέρες, αποκλεισμένες στα σπίτια μας, βλέπουμε πίσω από τα τζάμια ανθρώπους να κυκλοφορούν με μάσκες και γάντια. Παρατηρώντας αυτό το απίστευτο θέαμα, θυμηθήκαμε μια σουρεάλ νύχτα που ζήσαμε, λίγο πριν τα πάντα σχεδόν μετατραπούν σε σουρεαλιστικά …

1. Φάση πρώτη

     «Κάνει κρύο παγωνιά, θέλω τζάκι και γωνιά». Περασμένες 10 το βράδυ, ο Βαρδάρης ξυρίζει και πετσοκόβει, κι εμείς με την Ανατολή επιστρέφουμε από μια εκδήλωση, κάπου στο Ντεπό.