Μένουμε σπίτι

Γράμμα της Άρτεμης Καλογήρου από το Λιτόχωρο Πιερίας

Η πλατεία. Δεν κυκλοφοράει κανείς

     Μένουμε Σπίτι, κοινωνική απομόνωση με πιο ωραία λόγια.

     Φοβάμαι, δεν το κρύβω, ξέρω ότι δεν πρέπει να εκτεθώ στον ιό. Πώς να μην φοβάμαι; Βλέπω τους Ιταλούς, ανθρώπους του κεφιού, του γλεντιού και της καλοπέρασης που πεθαίνουν κατά εκατοντάδες και λυπάμαι τόσο πολύ!

     Κι αυτός ο πανικός στην τηλεόραση, όλοι οι «ειδικοί» στο skype παρουσιάζονται με φόντο την βιβλιοθήκη τους. Είναι βλέπεις σοβαροί, έχουν διαβάσει πολύ στην ζωή τους.

     Έτσι για πρωτοτυπία κάποιος να έχει για φόντο ένα έργο τέχνης, την θέα από το παράθυρο ίσως;

     Μας μαστουρώνουν στον τρόμο ενώ οι ίδιοι αξιοποιούν την πανδημία για να αυτοπροβληθούν.

     Οι θρησκόληπτοι προσπαθούν να προσελκύσουν κόσμο αψηφώντας τον κίνδυνο μετάδοσης της ασθένειας.

     Αυτοί πάλι που πιστεύουν στις θεωρίες συνωμοσίας μας αποβλακώνουν με τρομοκίνδυνο για κυβερνοεπίθεση.

     Οι επιστήμονες προσκολλημένοι στην γνώση τους, προσπαθούν να ερμηνεύσουν την παράνοια της ασθένειας.

     Και το επίσημο κράτος με επικεφαλής έναν ασκητή ήθους, παιδείας, αγωγής, με θρησκευτική ευλάβεια, προσπαθεί να σταθεί στο ύψος του χωρίς να χάσει την γη κάτω από τα πόδια του.

Κάποτε ο τόπος ήταν γεμάτος από το χαρούμενο πέρασμα των παιδιών του σχολείου

     Οι πολύ πλούσιοι αλλά και οι λιγότερο πλούσιοι της χώρας θωρακίζουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μας, με όποιο τρόπο μπορούν.

     Κάποιοι πάλι που δεν φοβούνται παραβιάζουν τους κανόνες. Ξαφνικά αγάπησαν τα αδέσποτα και σπεύδουν να τα ταΐσουν. Ξαμολιούνται στους δρόμους και τις παραλίες και συνωστίζονται στις τράπεζες, έτσι για να ανάψουν λίγο τα αίματα.

     Το πήρα απόφαση, μένω στο σπίτι, φροντίζω για το φαγητό, την απολύμανση, τον σκύλο μου, που γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν θα πεινάσει και θα είναι καθαρός και καλοχτενισμένος, διαρκώς ζητάει να παίξουμε.

     Εξ άλλου μένουμε κοινωνικοί χάρις στα social media. Βλέπουμε το παιδί καθημερινά και ας είναι μακριά, πολλά φιλαράκια, συμμαθήτριες και γνωστούς. Όμως η σκέψη μου τώρα μολονότι είμαι συνταξιούχος είναι κοντά σε όσους παλεύουν για το νοίκι, τους φόρους, τις ασφαλιστικές εισφορές, το δάνειο, τα χρέη και τα οικογενειακά βάρη. Είναι άραγε παρηγοριά να τους λέμε μπόρα είναι θα περάσει;