Τα τσουρέκια

Γράμμα της Ελένης Λιάκου-Μπίκου από την Ξάνθη

     Μια φορά και έναν καιρό δύο πράγματα χαρακτήριζαν την Μεγάλη εβδομάδα.

     Τα πρωινά οι ετοιμασίες για να υποδεχθούν την Ανάσταση και τα βράδια με κατάνυξη να παρακολουθήσουν το δράμα του Χριστού προς την Σταύρωση και την Ανάσταση Του.

     Μια από τις ετοιμασίες ήταν η παρασκευή τσουρεκιών από τις νοικοκυρές, ιεροτελεστία και βάσανο και ανησυχία αν θα φουσκώσουν και θα πετύχουν τα τσουρέκια.

     Θυμάμαι την μαμά μου να πιάνει την μαγιά, να ζυμώνει, να χάνει τον ύπνο της όλο το βράδυ, παρακολουθώντας αν φούσκωσαν, την ικανοποίηση της όταν η ζύμη τριπλασιαζόταν, το πλάσιμο σε καλλιτεχνικές πλεξίδες και το απαραίτητο μικρό τσουρεκάκι για την αφεντιά μου με το κόκκινο αυγουλάκι για στόλισμα.

     Το καθάρισμα των μουσκεμένων αμυγδάλων για στόλισμα, μια και τότε οι φλύδες αμυγδάλου ήταν είδος πολυτελείας. Την τοποθέτησή τους σε λαμαρίνες και την μεταφορά τους στο φούρνο του Μαναβόπουλου που τέτοιες μέρες είχε την τιμητική του.

     “Μην αργήσεις να τα φουρνίσεις” ήταν συνήθως οι προτροπές, στο φόβο μήπως καθήσουν και χάσουν το φούσκωμα.

     Μοσχοβολούσε όλο το πάρκο της Κυψέλης και εμείς τα άτιμα παιδιά της γειτονιάς καθόμασταν σαν επιτροπή καλλιστείων να ψηφίσουμε τα πιο εμφανίσιμα.

     Θέλετε το παιχνίδι, θέλετε η εξαίσια μυρωδιά, το στομάχι γουργούριζε και σκανταλιάρικα καθώς ήμασταν, πλησιάζαμε εκ περιτροπής τη νοικοκυρά που κουβαλούσε την λαμαρίνα με τα τσουρέκια, της λέγαμε ότι κάνουμε διαγωνισμό ποια είναι η καλύτερη στην παρασκευή των τσουρεκιών, αλλά πέραν της εμφάνισης έπρεπε να δοκιμάσουμε.

     Κολακευμένη η κάτοχος των τσουρεκιων, άφηνε την λαμαρίνα κάτω, έκοβε ένα κομμάτι και μας το έδινε να το δοκιμάσουμε.

     Εμείς ευγενικά δοκιμάζαμε, της δίναμε συγχαρητήρια, την ανακηρύσσαμε βασίλισσα των τσουρεκιών, της ευχόμασταν καλή Ανάσταση και πηγαίναμε σε άλλο θύμα.

     Στο τέλος μαζεύαμε κομμάτια από τσουρέκια, τα οποία δεν μπορούσαμε να τα φάμε, γιατί ήδη είχαμε χορτάσει, τα πηγαίναμε στο σπίτι και εκεί ακούγαμε τον εξάψαλμο που αρτεύαμε ενώ την άλλη μέρα θα κοινωνούσαμε.

     “Μαμα, γιαγιά, τα δικά μας τα τσουρέκια ήταν τα πιο ωραία και νόστιμα, λέγαμε γαλίφικα, ο Χριστουλης θα μας συγχωρήσει. Και πραγματικά το νιώθαμε και το πιστεύαμε ότι θα συγχωρούσε τις σκανταλιές μας.

     Μεγάλη εβδομάδα και τώρα σαν τότε.

     Ο φούρνος του Μαναβόπουλου δεν υπάρχει πια να μοσχοβολήσουν τα τσουρέκια μαζί με τις πασχαλιές και τους μενεξέδες.

     Εμείς μεγαλώσαμε και τα εγγόνια μας θα δοκιμάσουν τσουρέκια φτιαγμένα στον ηλεκτρικό φούρνο που τώρα έχει κάθε νοικοκυριό.

     Μεγάλη εβδομάδα και τώρα σαν τότε.

     Μόνο που φέτος δεν έχει ευχέλαιο για υγεία και ευλογία, φέτος δεν θα φωνάξει ο παπάς για τήρηση της σειράς, γιατί το χριστιανικό ποίμνιο της Μεταμόρφωσης φημίζεται για την βιασύνη του και την ανυπακοή του.

     Μεγάλη εβδομάδα και τώρα σαν τότε.

     Μια διαφορετική Μεγάλη εβδομάδα λόγω κορωνοϊού.

     Δεν πειράζει, τα τσουρέκια μοσχοβόλησαν το σπίτι, τα αυγά βάφονται, τον Χριστό της αγάπης και της συγχώρεσης τον κουβαλάμε μέσα μας, μια φορά και έναν καιρό θα λέμε για το Πάσχα του κορωνοϊού, όπως μια φορά και έναν καιρό λεμε για το Πάσχα των παιδικών μας αναμνήσεων.

     Με την Σταύρωση και την Ανάσταση Του, νίκησε τον Άδη, μας χάρισε ζωή!

     Καλή Ανάσταση σε όλους μας!