Οι 120 της Μεγάλης Παρασκευής στο Αγρίνιο, 14 Απρίλη 1944

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    «Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή απ’ την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν». Κωστας Βαρναλης

    Οι πόνοι του κόσμου, η Παναγιά του Βάρναλη, ο Κεμάλ του Γκάτσου, οι 120 της μεγάλης Παρασκευής στο Αγρίνιο, οι 200 της Καισαριανής, οι ήρωες με τις άσπρες και τις πράσινες μπλούζες, όλοι της οικουμένης οι κολασμένοι.

    Είναι 14 Απρίλη 2020, λίγο ακόμα και σώνει η Μεγάλη Παρασκευή. Δε βγαίνουμε έξω μια βόλτα στην πλατεία, στους δρόμους, στην Οδό Αβραάμ Αναστασιάδη, στην οδό Χρήστου Σαλάκου, στην Οδό Πάνου Σούλου, πίσω απ’ την Αγία Τριάδα. Είναι μεγάλη Παρασκευή κι η Μεγάλη Παρασκευή δεν έσωσε ακόμα.

    Εμείς εδώ μνημονεύουμε τις μνήμες που γεννήθηκαν σε τούτον εδώ τον τόπο, όχι ότι δεν πέρασαν χαλασμοί απ’ άλλους τόπους. Οι χαλασμοί διαβαίνουν απ’ ολουνούς τους τόπους όπου ζούνε οι αδύναμοι, οι αθώοι κι όσοι δεν είναι γνοιασμένοι τους όλεθρους που σκαρώνουν τα τέρατα της ιστορίας.

    14 Απρίλη 1944 Αγρίνιο, Μεγάλη Παρασκευή· οι γερμανοί έχουν πάρει το μήνυμα ότι όπου νάναι θα εγκαταλείψουνε τα μέτωπα της ναζιστικής θηριωδίας και ηττημένοι θα γυρίσουν στη Γερμανία. Όμως οι ντόπιοι συνεργάτες τους θέλησαν να ταχτοποιήσουν τους τελευταίους λογαριασμούς τους μ’ αυτούς που τα κατοχικά χρόνια μόχθησαν και μάτωσαν ότι ήθελαν λεύτερη Ελλάδα, λεύτερη πατρίδα, λεύτερες πατρίδες.

    Αυτοί που θέλησαν λεύτερη Ελλάδα, λεύτερη πατρίδα, λεύτερες πατρίδες πρέπει να πάψουν να υπάρχουν, αφού ενοχλούν, αφού δε λένε σωπάσουν! Κι αφού έχουν φωνή θα συνεχίσουν να ενοχλούν αν συνεχίσουν να ζουν, αν συνεχίσουν να θέλουν λεύτερη Ελλάδα, λεύτερη πατρίδα, λεύτερες πατρίδες, αν συνεχίσουν να μιλάνε. Κι είπαν να εξοντώσουν κάμποσους για να σκορπίσουν τον τρόμο της σιωπής σ’ όλους τους άλλους, όσο ήταν καιρός, όσο μπορούσαν να αξιοποιήσουν την κατοχική μπότα και τα μυδράλια των ναζί.

    Σκέφτονταν οι ντόπιοι συνεργάτες των ναζί, αφού ετούτοι αγωνίζονται ενάντια σε στρατό κατοχής, σα λευτερωθεί η Ελλάδα κι οι άλλες πατρίδες, δεν θ’ αφήνουν σε χλωρό κλαρί τις ντόπιες αντιδημοκρατικές εξουσίες. Ανησυχούσαν οι ντόπιοι συνεργάτες των ναζί ότι είχαν ξεκάθαρο στόχο αυτοί οι ίδιοι που χιλιοπρόδωσαν τους αγωνιζόμενους πατριώτες, το πιο φλογερό κι ελπιδοφόρο κομμάτι της νεολαίας, την επομένη της απελευθέρωσης να συνεχίσουν ως παρατρεχάμενοι κι ως γρανάζια μια νέας ντόπιας αντιδημοκρατικής εξουσίας.

    Το καντάρι του μίσους και της ανθρωποφαγίας έγραψε εκατόν είκοσι. Εκατόν είκοσι που ήθελαν ελεύθερη Ελλάδα, ελεύθερη πατρίδα, ελεύθερες πατρίδες κι ένα κόσμο δίκαιο κι ειρηνικό. Κι έστησαν στον τοίχο πίσω απ’ τις φυλακές εκατόν δέκα εφτά κι κρέμασαν στην πλατεία άλλους τρεις ακόμα κι ήταν 14 Απρίλη στα 1944, Μεγάλη Παρασκευή αξημέρωτα. Αγάπες και ζωές πάνε με μια ριπή. Μάνες, πατεράδες, αδέρφια, κι αγαπητικές, φίλοι και σύντροφοι και ποιητάδες σε μια κραυγή, σε μια απορία! Γιατί;

    Στο Χαϊδάρι τις μέρες εκείνες ξεδιάλεγαν άλλους διακόσους για να στήσουν στον τοίχο της Καισαριανής 16 μέρες αργότερα εκείνη την ματωμένη πρωτομαγιά, εκείνη τη μέρα που η φωτεινή παρακαταθήκη του Ναπολέοντα Σουκατζίδη τρύπησε την ιστορία, δίνοντας το απόλυτο υπόδειγμα γενναιοψυχίας κι ανθρώπινης αλληλεγγύης, αρνούμενος να εκτελεσθεί άλλος αντ’ αυτού!

    Ποιοι μένει να προδοθούν τώρα άραγε; Μήπως όσοι μιλάνε για δημόσια αγαθά; Μήπως όσοι μιλάνε χρόνια και λένε ότι η υγεία είναι δημόσιο αγαθό κι όχι εμπόρευμα; Μήπως οι δημόσιοι λειτουργοί υγείας έχουν σειρά να προδοθούν, με το τέλος της τωρινής περιπέτειας; Μα τι λέω μήπως;

    "Nικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί" Νίκος Γκάτσος

    Όμως, για φαντάσου, να μην αγωνίζονταν αυτοί που αγωνίζονται για έναν κόσμο ανθρωπινό, σε ποια διαρκή κόλαση θα βρισκόμασταν;

    Σημείωση: Η ιστορία αυτή δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 14 Απριλίου 2020 στο προφίλ του συγγραφέα στο Facebook.