Περί λύχνων αφάς

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Πάσχιζε νάβρει κάτι που να μοιάζει με κάτι γνώριμό του, μα όλα ήταν αλλιώτικα απ’ τις εικόνες πούχαν χωρέσει ως τότε στο μυαλό του, αλλιώτικα απ’ τις εικόνες της καρδιάς του, αλλιώτικα απ’ όσα ξύπναγαν τις αίσθησές του, αλλιώτικα απ’ όσα τον είχανε κάμει ένα με τις συνήθειες του. Έψαχνε νάβρει κάτι γνώριμό του, μα δεν τα κατάφερνε.

    Από μέρες είχε κατέβει απ’ το χωριό στο Αγρίνιο, έμενε σε μια θεια του, του πατέρα του ξαδέρφη και πάαινε γυμνάσιο στο Αρρένων - κείνη τη χρονιά το Αρρένων τόχανε κόψει στα δυο στο Α και στο Β, στο Β τον έριξαν. Τίποτε δεν έμοιαζε μ’ όσα κάτεχε και τ’ άρεζαν στο χωριό, τίποτε. Φορές κάθονταν στην κερκίδα στο προαύλιο του γυμνάσιου - Παπαστράτεια Εκπαιδευτήρια - κι ο νους του αγαντάριζε την καρδιά του νάβρει τις χαμένες εικόνες του χωριού. Του φαίνονταν τότε πως κι οι φορές πούχε πάρει πόνο στο χωριό ήτανε γλυκύτερες από τούτες τις μέρες της πόλης και του γυμνάσιου.

Η άκρα του κόσμου

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Στη μνήμη του δάσκαλου Φώτη Παππά

    - Που είναι η άκρα του κόσμου; - Άκρα στον κόσμο δε θα βρεις. - Που τελειώνει ο δρόμος; - Όσο προχωράς φκιάνεις δρόμο, ο δρόμος δεν τελειώνει ποτές, η διαδρομή τελειώνει. - Που είναι το τέλος της γης; - Κανένας δεν έφτασ’ ως εκεί, ούτε κι η αρχή της βρέθηκε ποτέ!

    Φορές, άμα το παράκανα με τις ερωτήσεις, μόλεγαν οι δικοί, άι ξεφόρτωσέ μας παιδί μ’ με τις όρεξές σου.

    Καθόμουνα στα καραούλια εκεί σιμά στο σπίτι στο χωριό και τήραγα κατά το βοριά κι έγλεπα ως που σώνει ο δρόμος κι έλεγα, να, εκεί τελειώνει ο δρόμος, στην άκρα του πέλαγου - έτσι ξέραμε τότες την Αμβρακία. Εκεί τελειώνει ο δρόμος, εκεί τελειώνει ο κόσμος... κι η γης κάπου εκεί σιμά θα τελειώνει, έλεγα μέσα μου κι ύστερα σώπαινα ώρες ολόκληρες.

Ο καστανάς

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Τέτοιος καιρός ήτανε, τέλη Οχτώβρη, γύρω στα 1970, που, μια μέρα με ομίχλη πολλή, στο προαύλιο του σχολείου εμφανίστηκε ένα κοντό καλοσυνάτο γεροντάκι με τραγιάσκα κι ένα καλαθάκι περασμένο στ’ αριστερό του χέρι με κάστανα.

    «Καστανάς, καστανάς», φώναζε μόλις βγήκαμε διάλειμμα. Πρώτη φορά ακούγαμε τέτοια λαλιά, πρώτη φορά βλέπαμε καστανά, εξόν από κείνη τη φωτογραφία στ’ Αναγνωστικό της δεύτερης τάξης.

Μέλι - πετιμέζι

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Κάθε που διάβαινε κορίτσι, κολλάγαμε στα κάγκελα του προαυλίου

    Χτύπησε το κουδούνι εφιαλτικά κι αρχίσαμε οι μαθητές να πυκνώνουμε κατά την οξώπορτα για τις πρώτες άχαρες, πικρές ορμήνιες του Γυμνασιάρχη. Το κουδούνι ξαναχτύπησε, σφαίρα στ’ αστήθι μου – πότε πέρασε το καλοκαίρι, χωρίς ν’ αφήσω την καρδιά μου αβέρτη, για μια βδομάδα μέρες; Έστω για μια βδομάδα μέρες, ψίχα να ξοκείλω στο παιγνίδι με τα συνομήλικα παιδιά στο χωριό. Ν’ αποπάρω μαζί τους ανταμωμένος μια στάλα λαχταριστή χαρά, ποιος είπε για χόρταση; Έτσι κι αλλιώς αυτές οι συντροφιές μένουν για πάντα αχόρταστες. Πότε πέρασε το καλοκαίρι κι άρχισε πάλι το γυμνάσιο;