Ιστορίες από την Κίσσαμο. Νοχιά - Σφηνάρι. Γράμμα από τη Βέροια.

Του Ανδρέα Μαρολαχάκη

...βρέθηκα να έχω καλύτερο φαγητό απ' αυτό που προσδοκούσα.

     Τελικά το συμφωνήσαμε. Θα το πραγματοποιούσαμε την επόμενη Κυριακή, μετά από τις 23 Απριλίου. Είχαμε συμφωνήσει όλοι κι αυτό ήταν το… παράξενο. Παρ’ όλη τη συμφωνία, ήμουν δύσπιστος, γιατί στα πέντε περίπου χρόνια, που ήμουν στη Κρήτη, δεν είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Ήταν αμέσως μετά τις γιορτές του Πάσχα και μόλις είχαμε επιστρέψει, στο σχολείο, απ’ τις διακοπές μας. Για πρώτη φορά, δεν είχα πάει στη Βέροια, αλλά είχα περάσει απίστευτα όμορφα, σε μια εκδρομή που είχα συμμετάσχει, με μια παλιοπαρέα, στο Μπάλο.

Βασιλικός Αμιτ'ς. Γράμμα από το Αγρίνιο.

Του Γιώργου Παληγεώργου

Μπήκε στο καφενείο ο μπάρπα Κώστας και κάποιος τόνε ρώτησε...

     Ο μπάρπα Κώστας, σάμπως αλαφροΐσκιωτος, ψίχα λειψός από νονιό, αθώο ανθρωπάκι, δίχως στον ήλιο μοίρα, άλλαζε κουβέντες με τους χωριανούς, φορές αστεία, φορές πειραχτικά, φορές καλημέρισμα ή καλησπέρισμα, ανάλογα.

     Τον είχε πάρει κάποια οικογένεια στη δούλεψή της, δουλειές της γύρας δηλαδή, πάαινε για τ’ άλογο κι όπου αλλού τον έστελναν, για ένα πιάτο φαΐ κι ύπνο στο κατώι.

Οι εν ολίγοις αναπαυόμενοι. Γράμμα από τη Βέροια.

Του Δημήτρη Κουκούδη

Την είδα να κάθεται, στο σκαλί της εισόδου του σπιτιού της, με σκυμμένο κεφάλι

     Είναι πολύς καιρός τώρα, που περνούσα από ένα δρόμο της Κυριώτισσας στην Βέροια.

     Απογευματάκι ήταν αλλά είχε ερημιά στους δρόμους.

     Την είδα να κάθεται, στο σκαλί της εισόδου του σπιτιού της, με σκυμμένο κεφάλι .

     Από την ανοιχτή πόρτα του σπιτιού, ερχόταν μια ευωδία και μια ησυχία.

Γιορτή Χριστουγέννων στο Οικοτροφείο. Ιστορίες από την Κίσσαμο. Γράμμα από τη Βέροια.

Του Ανδρέα Μαρολαχάκη

Άκουγα βαριεστημένος όλες τις προτάσεις, χωρίς ενδιαφέρον...

     «Θα πρέπει να μείνεις εδώ μέχρι την τελευταία στιγμή», μου είπε ο κ. Βαγγέλης. «Ίσως να μην προφτάσεις να είσαι έγκαιρα στο σπίτι σου. Το πιθανότερο είναι να ταξιδεύεις τις γιορτινές ημέρες». Μου μιλούσε σκεφτικός, χωρίς να με κοιτάζει στα μάτια. Σαν να αισθανόταν κάποιο είδος ενοχής για την πρόταση που μόλις μου είχε κάνει. Αυτή η πρόταση μου δημιουργούσε κάποιο προβληματισμό, γιατί θα έπρεπε ν’ αναθεωρήσω σχέδια και αποφάσεις, που ήδη είχαν δρομολογηθεί.

Ο Αστροναύτης... Γράμμα από τη Βέροια.

Του Δημήτρη Κουκούδη

...στη μέση του μαγαζιού σηκώθηκε και χόρευε ένας άντρας...

     

...ψηλοτάβανη η ταβέρνα, όπως όλα τα μαγαζιά στην σκεπαστή Δημοτική Αγορά Βεροίας

.

     Ψηλά ταβάνια, χαμηλωμένα βλέμματα, σηκωμένα φουστάνια, να φαίνονται τα μπούτια και οι ζαρτιέρες.

     Τσιγάρα κερασμένα από άντρες, όπως και τα ποτά.

     Το κραγιόν βγαλμένο από τα χείλια στα ποτήρια.

     Τα κορίτσια της ταβέρνας, τρία μαγαζιά πιο κάτω απ' το χασάπικό μας.

Η μέλισσα στ' αυτιά του... Γράμμα από τη Θεσσαλονίκη

Της Ανατολής Μελίδου

...να ξαναδεί το μέρος που γεννήθηκε... το σπίτι το διώροφο, το "τούρκικο"... (φωτογραφία από το YouTube)

     Κι ήταν καιρός πολύς που ήθελε να πάει να ξαναδεί το μέρος που γεννήθηκε... το σπίτι το διώροφο, το "τούρκικο" όπως τόλεγαν, γιατί τούρκικο ήταν, φύγαν οι ιδιοκτήτες του με την ανταλλαγή, κι ήρθαν οι δικοί του... O παππούς του μικρός, θάταν δεν θάταν δέκα χρονώ παλληκαράκι. Εδώ σ'αυτό το σπίτι ανδρώθηκε, εδώ παντρεύτηκε, εδώ γεννήθηκε ο πατέρας, εδώ γεννήθηκε κι αυτός... Kι είχε χρόνια πολλά που είχε φύγει. Πήγε στην μεγάλη πόλη για σπουδές κι έμεινε εκεί... φύγαν κι οι δικοί του... Ερχόταν μόνο για λίγες ώρες και πήγαινε πια μόνο στο νεκροταφείο... στον τάφο τον οικογενειακό... καθάριζε τα αχριόχορτα, άναβε το καντηλάκι. Οι φωτογραφίες είχαν ξεθωριάσει.

Γράμμα στον Πατέρα, ας το λάβει και η Μάνα

Του Ηλία Τσέχου

Δέκα χρονών παιδάκι

     Ήμουν δέκα χρονών όταν με πήρε απ' το χέρι, επιβιβαστήκαμε στο πρωινό λεωφορείο για τη Βέροια, να αγοράσουμε μια δυνατή ξυλόσομπα, να είμαι ο φύλακας της μέχρι το απογευματινό λεωφορείο και ο Κυρ Γιάννης, ο πατέρας μου, στιβαρός, αμίλητος, να τελειώσει κάποιες δουλειές του αδέσμευτα... Και λίγο πριν την αναχώρηση από Βέροια για Γιαννακοχώρι, εγώ κορδωμένος και ντροπαλά, να τρώμε για πρώτη και μοναδικά μία φορά στο εστιατόριο ¨Κληματαριά", γωνιακά, εκεί, στα ΚΤΕΛ Βέροιας, στη στοά, δέκα χρονών παιδί και να το θυμάμαι, σαν τώρα, αυτοκρατορικά!

Ο θάνατος του ποιητή. Γράμμα από το Αγρίνιο

Του Γιώργου Παληγεώργου

Δημοτικό Σχολείο Φυτειών

     Το πρωί προχώραε δίχως να καταφέρνει να πάρει απόσταση απ’ τη νύχτα. Μήνας Μάρτης ο καιρός, μουντή και βροχερή η μέρα· το σύγνεφο ακούμπαε στις ομπρέλες των λίγων ανθρώπων, που με βιάση περπάταγαν στ’ Αγρίνιο ‘κείνη την ώρα. Σιμά-κοντά εννιάμιση και στο γραφείο μόνος, μπροστά στον υπολογιστή, ο λογιστής άνοιγε τα μηνύματα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο.

Ο Φωτογράφος. Γράμμα από τη Βέροια

Του Ανδρέα Μαρολαχάκη

Φωτογραφία από την "εφημερίδα του Βαλτινού"

     Ο μπάρμπα Γιάννης έπιασε με τη λαβίδα κι έβγαλε απ’ τις λεκάνες, με τα χημικά υγρά, ξεχωριστά κάθε μία, τις φωτογραφίες που ήθελε να τυπώσει. Κοίταξε τις άκρες των δακτύλων του. Ήταν κατακίτρινες απ’ την ενασχόλησή του με την εμφάνιση των φωτογραφιών. Τα χημικά υγρά είχαν αφήσει ένα ανεξίτηλο χρώμα πάνω στις άκρες των δακτύλων του. Χαμογέλασε αχνά. Αυτό ήταν, κατά κάποιο τρόπο, το σήμα κατατεθέν του φωτογράφου. Το ξανασκέφτηκε και του άρεσε η έκφραση «σήμα κατατεθέν». Έτσι κι αλλιώς αυτός ήταν φωτογράφος. Αυτό του άρεσε.