Χωρίς βαλίτσα

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Φωτογραφία από το Lifo.gr

    Μου παραπονέθηκε πως, δεν περνάει η ώρα, δεν περνάει η μέρα, δε σώνεται η νύχτα να φέξει ν’ ασκωθεί. Σαν ξημερώσει πάλε σπρώχνει τη μέρα να κυλήσει και βάνει σημάδια τα δρομολόγια των λεωφορείων του ΚΤΕΛ, πρωί, γιόμα, δειλινό, νάχει τις ώρες μερασμένες όσο να κινήσει τ’ άστρι, πάλε να πάει για γρέκι.

    - Δε βρίσκ’ φχαρίστησ’ η καρδιά μ’, μου είπε ο προεστός που συνάντησα στο χωριό.

    - Να τραγουδάς να φχαριστιέσαι, του πρότεινα, ότι ήξερα πως ήτανε καλλίφωνος και τ’ άρεζε το τραγούδι.

Καταιγίδα

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Ο κεραυνός που έπεσε πολύ κοντά του, τον έκανε να τιναχτεί από την θέση του. Καιρός είναι τώρα να αρχίσεις να φοβάσαι μαλάκα, μονολόγησε και έσφιξε το τιμόνι του αυτοκινήτου ακόμη πιο δυνατά.

    Κοίταξε προς τα πάνω.

    Σκοτάδι μαύρο και η βροχή να λυσσομανά.

    Ξεφύσηξε. Άλλος ένας κεραυνός ακούστηκε. Κι οι αστραπές ασταμάτητες.

Η Σελήνη και το πέλαγος

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από την Κίσαμο

    Από τις πρώτες μέρες του Αυγούστου, για πρώτη φορά μετά την εμφάνιση της πανδημίας, βρέθηκα στην πόλη των εφηβικών μου χρόνων, την Κίσαμο. Συναντήσεις και επανασυνδέσεις με παλιούς φίλους και συμμαθητές γινόταν σε καθημερινή βάση και σε λίγο έπαψα να αισθάνομαι επισκέπτης κι «αφομοιώθηκα» με τους ντόπιους κι άρχισα να συμπεριφέρομαι σαν τέτοιος. Ελπίζοντας πάντα σε μια συνάντηση που θα αναβίωνε μνήμες του παρελθόντος!

Τα Γράμματα - Τα μικρά κτίσματα του Αγίου Όρους

 Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

Τα Γράμματα

    "Άντε να πούμε τα γράμματα..."

    Είναι μιά έκφραση της τοπολαλιάς του Αγίου Όρους.

    Σημαίνει άντε να ανοίξουμε τα βιβλία να διαβάσουμε και να ψάλλουμε...

    Όμως αυτή η μηχανή, που έχει μέσα της, αυτή η έκφραση, σέρνει πολλά βαγόνια...

    Και στα βαγόνια χωράνε άνθρωποι κι εμπορεύματα.

    Ζώα μικρά μετά μεγάλων...

    Και σταματάει η μηχανή αυτή κατά πώς αντέχει ο καθένας το ταξίδι ...λέγοντας τα γράμματα, για ανθρώπων έργα.

Χορογραφία... για πέντε. Κεφάλαιο VII

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

Τράβηξε για την περιφερειακή λεωφόρο με τα δέντρα

    Δημοσιεύουμε σήμερα το 7ο κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε"

    “Ώστε λοιπόν, Στεργιάνα Τόσκα”, ψιθύρισε ο αστυνόμος κι άρχισε να τρίβει το μούτρο του. Ήταν αξύριστος εδώ και δύο μέρες. Αυτές οι συμπτώσεις και τα απανωτά στοιχεία τον έκαναν να τρελαίνεται.

    Το κεφάλι του θύματος με τη σφαίρα, του είχε γίνει εμμονή. Δούλευε ακόμα με μολύβι και χαρτί.

    “Έχουμε και λέμε”, μουρμούρισε στον Άλκη, αλλά μάλλον μιλούσε στον εαυτό του. Πήρε μια κόλα αναφοράς με ρίγες, το μισοφαγωμένο του μολύβι καλά ξυμένο και σημείωσε:

Κουβέντες των τρελών

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

Παράξενο θα ήτανε μαζί μου αν συμφωνούσες

Κι αν τα λόγια των πολλών εύκολα τα ξεχνούσες

Αυτά που καθορίζουνε πως θα 'πρεπε να ζήσεις

Και λένε αυτά που κέρδισες στην άκρη να τ' αφήσεις