Γράμμα της Φυλίτσας Σοφιανού από τη Θεσσαλονίκη
Εις μνήμην…
Ήταν ψηλός, με τεράστια γυμνασμένη πλάτη, καθώς όπως μάθαμε ήταν κωπηλάτης. Είχε ένα γάργαρο γέλιο, σαν ποταμάκι πάνω σε λευκές πέτρες. Ολόλευκα ήταν και τα δόντια του. Καθάριο βλέμμα, χονδρά χαρακτηριστικά και μας έκανε μαθηματικά, που πολλοί ακόμα θυμούνται, σχεδόν μισό αιώνα μετά.
Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη
Συνεχίζουμε σήμερα με το 12ο Κεφάλαιο του συλλογικού μας μυθιστορήματος "Χορογραφία... για πέντε".
Όταν έφτασε η πληροφορία για τον τραυματισμό του Αστυνόμου, το Τμήμα της πόλης αναστατώθηκε. Μια δεύτερη πληροφορία, αυτή τη φορά εμπιστευτική, έφτασε απ’ ευθείας στον βοηθό του. Ο Αστυνόμος είχε ταξιδέψει μαζί με την κύρια ύποπτη για την δολοφονία του μπασκετμπολίστα. Ο Άλκης ένιωσε να τον τρυπάει ηλεκτρικό ρεύμα. Φώναξε τη Φρόσω στο γραφείο του, έκλεισε στην πόρτα και της εμπιστεύτηκε όσα είχε μάθει. Κοιτάχτηκαν για λίγο σιωπηλοί.
