Περιφέροντας τη θλίψη στους δρόμους

 Γράμμα του Νίκου Θεοδωράκη από την Αθήνα

    Αθήνα. Κέντρο. 3ης Σεπτεμβρίου και Ίου. Δεκέμβρης ’20. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα και την έλευση του «σωτήριου» 2021...

    Τον είδα χτες το απόγευμα, 50 μ. από το σπίτι μου, στον πεζόδρομο με τα παρτέρια που βγαίνω βόλτα με τη Μιλλίτσα (1) κάνοντας χρήση του Χαρδαλοκωδικού 6. Ένας ανθρώπινος όγκος, τυλιγμένος σε μια παλιοκουβέρτα μέχρι το κεφάλι, που μόνο από τα μαλλιά μπορεί να καταλάβαινες ότι είναι άντρας.

Μνήμες από το Βασίλειον της Ελλάδος

 Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

    Όταν πρωτοείδα αυτή την εικόνα, πήγαινα στο δημοτικό, στο Τρίτο και Τέταρτο Βεροίας.

    Δεν ξέραμε ότι το κτήριο του σχολείου μας, ήταν το Τούρκικο σχολείο της πόλης και δεν θα είχε καμία σημασία για μας, αν το γνωρίζαμε.

    Οι αίθουσες ήταν ψηλοτάβανες και τα παράθυρα μεγάλα με φεγγίτες.

    Φεγγίτες είχαν και οι νταμπαλαδωτές, διπλές πόρτες για να φωτίζουν τον εσωτερικό διάδρομο, βαμμένες με γαλαζοπράσινη λαδομπογιά, όπως και τα ξύλινα ταβάνια με τις φαρδιές σανίδες και τα καΐτια.

Συνταγή Μαγειρικής

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Παίρνουμε δύο ώριμες ντομάτες. Τις τρίβουμε στον τρίφτη. Βάζουμε μέσα αλάτι, ρίγανη, τρίβουμε λίγο πιπέρι, μια κουταλιά λάδι.

    Τις αφήνουμε να ξεκουραστούν.

    Το κρεμμύδι μετά, σε στρογγυλές ροδέλες, μέσα σε ένα βαθύ πιάτο γεμάτο με νερό, για να μην τσούξουν τα μάτια. Ξεχωρίζουμε τις ροδέλες απαλά, προσέχοντας να μην τις σπάσουμε. Τις αφήνουμε κι αυτές σε μιαν άκρη.

    
    Τις πατάτες, όχι πολλές, μια δυο, σε μικρά κυβάκια.