Χρόνος

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας

Έχω πάψει προ πολλού να είμαι θυμωμένος

Έχω ξεχάσει πια να ζω σαν άγριος με μένος

Ίσως να το ξεπερνώ λόγω της ηλικίας

Μα σίγουρα δεν πρόκειται για θέμα συγκυρίας

Χορογραφία... για πέντε. Ενότητα 1η (Κεφάλαια I έως V)

Γράμμα των: Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο, Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη, Άρτεμης Καλογήρου από το Λιτόχωρο Πιερίας, Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα Ημαθίας και Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

    Δημοσιεύουμε σήμερα τα πρώτα πέντε κεφάλαια του συλλογικού μας μυθιστορήματος “Χορογραφία... για πέντε”, σε ενιαίο κείμενο έτσι ώστε να υπάρχει συνολική εικόνα στους αναγνώστες, για την μέχρι τώρα δράση του.

Κεφάλαιο Ι

Οι πρώτες ακτίνες του Ήλιου είχαν αρχίσει να φωτίζουν την καινούργια μέρα

    Οι πρώτες ακτίνες του Ήλιου, μόλις είχαν αρχίσει να φωτίζουν την καινούργια μέρα, από την ανατολή. Καλοκαίρι, ξημερώματα. Η νύχτα αρχίζει να παραδίνει τη θέση της στη μέρα, σ' αυτήν την μικρομεσαία Ελληνική επαρχιακή πόλη. Οι νοικοκυραίοι ξυπνούν σιγά – σιγά για να ξεκινήσουν τις δουλειές τους, μεροκάματο, χωράφι, μαγαζί... Οι άνθρωποι της νύχτας, εργαζόμενοι, διασκεδαστές ή διασκεδάζοντες, ακολουθούν αντίστροφη πορεία. Υπάρχουν και οι άυπνοι, αυτοί που ούτε τη μέρα, ούτε τη νύχτα βρίσκουν ησυχία από τους καϋμούς και τις αγωνίες τους.

Χορογραφία... για πέντε (συνέχεια). Κεφάλαιο V

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Είχε μάθει πως σύχναζε σε κείνο το μπαρ

    

    Δημοσιεύουμε σήμερα τη συνέχεια του συλλογικού μυθιστορήματος “Χορογραφία για... πέντε”. Είναι το πέμπτο κεφάλαιο, γραμμένο από την Ανατολή Μελίδου.

Κεφάλαιο V

    Η Ευδοκία έβγαλε τα μαύρα γυαλιά της.

    “Εντάξει έφυγε”, είπε στην φίλη της.

    Κι ας νόμισε ο Άλκης ότι αυτός την είχε προσέξει πρώτος. Τον είχε δει από την πρώτη στιγμή. Δεν άφησε όμως να φανεί τίποτα. Πίσω από τα μαύρα γυαλιά μπορούσε να κρυφτεί πολύ καλά. Η μόνη απρόσμενη στιγμή όταν η φίλη της ‘’αποκάλυψε’’ άθελα της, ότι η Ευδοκία είχε ξαναγυρίσει εκείνο το πρωινό στο σπίτι του Γιώργου. “Ας είναι” σκέφτηκε, “θα βρω τρόπο να το ξεπεράσω”. Τώρα είχε άλλα στο κεφάλι της.

Ο Αλέκος, ο Μήτσος, εγώ και η χαρτοπαιξία

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

    Μόλις είχα απολυθεί απ' τον στρατό. Ήταν τέλος Σεπτέμβρη κι έψαχνα για δουλειά. Με το τέλος του καλοκαιριού οι πιθανότητες να βρω δουλειά σε τουριστικές επιχειρήσεις, που ήταν κατά κάποιο τρόπο και η ειδικότητά μου, ήταν μηδαμινές έως ανύπαρκτες. Περιστασιακά εύρισκα κανένα μεροκάματο στις οικοδομές, σαν ανειδίκευτος εργάτης και σπανίως σε κτήματα για τη συγκομιδή μήλων. Και οι δυο δουλειές ήταν επίπονες, αλλά δεν διαμαρτυρόμουν καθόλου. Το πρόβλημα ήταν πως με τα πρωτοβρόχια και την επερχόμενη εμφάνιση του χειμώνα και οι δυο δουλειές θα σταματούσαν. Βέβαια και στις δυο περιπτώσεις τα χρήματα δεν ήταν πολλά, αλλά ικανοποιούσαν σε αρκετά μεγάλο βαθμό τις ανάγκες μου, που σημειωτέον τις είχα περιορίσει κατά πολύ.

Χαμένη παρτίδα

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

Οι σκέψεις μου πικρές σαν μετανάστες

Σαν πρόσφυγες που ζουν με αυταπάτες

Η πόλη μου απόμακρη θολή και λυπημένη

Μοιάζει με γυναίκα διαρκώς θλιμμένη

Επί σκηνής - Μάης

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

Δύο ποιήματα

Επί σκηνής

Ταράχτηκες σαν έμαθες τα λόγια αυτού του ρόλου

Πως το εγώ δωρίζεται στη χάρη του συνόλου

Και στη σκηνή σου ένιωσες την άδικη ζωή

Απελπισμένα έψαχνες να βρεις καινούργια λόγια

Σενάρια της μιας στιγμής που βγάζει η ζωή

Οξυγραφίες έμοιαζαν σαν πίνακες του Γκόγια