Μεγαλώνει ο άνθρωπος κι ο ίσκιος του... βαραίνει

Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

     Θυμάμαι ακόμα τα χέρια των παππούδων μου.

     Θυμάμαι την φωνή τους, την μυρωδιά τους, την αγκαλιά τους, το χαμόγελο τους.

     Θυμάμαι το περπάτημα, τα βήματα στη σκάλα, το μπόι τους, τον ίσκιο που κάναμε στον δρόμο περπατώντας χέρι-χέρι κι αναμετρούσα το μέγεθός μας και ρωτούσα:

     - Παππού τι μεγάλος είσαι; Εγώ πότε θα σε φτάσω;!

"Προφασιζόμενοι καλά"

Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

     Τα εσωτερικά των σπιτιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μοιάζανε πολύ μεταξύ τους.

     Μερικοί από μας προλάβαμε ανθρώπους να ζουν μέσα σ αυτά με Ελληνικό τρόπο.

     Είναι τα σπίτια, που αγαπάς όπως τα παραμύθια.

     Είναι αυτά που τα κοιτάς σε φωτογραφίες και ψάχνεις να βρεις ποιος δρόμος να είναι, γιατί δεν υπάρχουν πια.

     Σαν τις οικογενειακές φωτογραφίες, που δεν τους γνωρίζεις όλους και ψάχνεις κάποιον να σου πει ποιους βλέπεις.

Οι δικοί μου "Δίκαιοι των Εθνών"

Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

Οι παππούδες μου

     Ο καθένας κουβαλάει μέσα του, αυτούς που προ-ηγήθηκαν από αυτόν στην ζωή, με τον δικό τους "τρόπο", στον δικό τους "τόπο".

     Ένα βράδυ, πριν μερικές εβομάδες, στον "τόπο" του Σιδηροδρομικού Σταθμού της Βέροιας, με τον δικό της "τρόπο", η Σόνια Θεοδωρίδου τραγούδησε, με την μαγική της φωνή, στην μνήμη των δικών της νεκρών.

     Μια πόλη, στον "τόπο" της με τον "τρόπο" της, τίμησε και θύμισε μαζί της, τους ίδιους νεκρούς.

     Καθισμένος στις τελευταίες καρέκλες την άκουγα να τραγουδάει "τι ωραία που ειν' η αγάπη μου" και στο δικό μου μυαλό, ερχόταν οι δικοί μου νεκροί, που φρόντισαν, όσο ζούσαν, να ζήσουν οι φίλοι τους.