Ο θάνατος της αλεπούς

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

     Τα κοτέτσια, τότε στο χωριό, τα έφκιαναν στο κήπο στην πίσω μεριά του σπιτιού. Πλάϊ στο κοτέτσι και το σκυλί, να ξαπαντάει τις κότες απ’ τις εφόδους της «κυρά Μαριώς». Κυρά Μαριώ έλεγαν οι δασκάλες την αλεπού. Κι άμα προσφώναγαν κυρά Μαριώ κάνα κορίτσι που το έλεγαν Μαρία, όλη η τάξη χαχάνιζε.

     Οι κότες έφταναν ως την αυλή, φορές ζύγωναν κι ως το κατώφλι του του σπιτιού, όπου άφηναν τη «ζωγραφιά» τους. Στη θέα της κουτσουλιάς οι νοικοκυράδες φώναζαν με θυμό στην κότα, “κακός ψόφους” ή “κακιά αλ’ πού να σι φάει”.

     

Ταξιδιώτης με αιτία

Γράμμα της Φυλίτσας Σοφιανού από τη Θεσσαλονίκη

Άποψη της Σύρου

     του 2018. Λίγο έξω από τις συνήθειές μας να ξεκινήσουμε τέτοια εποχή ταξίδι σε νησί, κι όμως μια διοργάνωση τριάθλου στη Σύρο όπου δήλωσε να συμμετέχει ο πρωτότοκος, μας έκανε να ετοιμάσουμε βαλίτσες, να φορτώσουμε ποδήλατο στην ειδική θήκη στο πίσω μέρος του μικρού αυτοκινήτου, να διασχίσουμε την χώρα από Θεσσαλονίκη μέχρι Πειραιά και να επιβιβασθούμε στο πλοίο Πάτμος, για να πάμε στη Σύρο. Μετά από τέσσερις ώρες ταξίδι σε ένα κατάμεστο πλοίο, το αυτοκίνητό μας βγήκε σχεδόν τελευταίο, αφού είχαμε μπει από τους πρώτους.

Ο πιανίστας. Μια ιστορία της νιότης

Γράμμα του Αναστάσιου Μπαλτζίδη από το Μάμμαρη της Κύπρου

Καστανιά Βεροίας

     Οι λυκειακές εκδρομές στο δασάκι της Νέας Ελβετίας, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη διερεύνηση και ανάπτυξη των καλλιτεχνικών μας οριζόντων. Ενθυμούμαι πάντα με αγάπη, τις ατελείωτες διαδρομές, εντός της περιοχής του άλσους, με το φίλο μου το Γιάννη. Συζητούσαμε με τις ώρες, τη συμμετοχή μας στον πανελλήνιο διαγωνισμό τραγουδιού, που οργανωνόταν ετήσια στη Θεσσαλονίκη. Πιστεύαμε, ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε και να μελοποιήσουμε, ένα τραγουδάκι, που θα διακρινόταν στο διαγωνισμό. Ξεκίνησα να σκέφτομαι και να καταγράφω τους στίχους, ενώ ο φίλος μου ασχολήθηκε, με τη μελοποίηση του. Ένα τραγούδι, που εξυμνούσε την αγάπη και τον έρωτα. Τι άλλο θα μπορούσε να αποτελέσει, το καλύτερο θέμα μιας εφηβικής καρδιάς;

Ο «κύβος ερρίφθη». Μια ιστορία της νιότης

Γράμμα του Αναστάσιου Μπαλτζίδη από το Μάμμαρη της Κύπρου

Με τη θεία Κατίνα, το θείο Παντελή και τη γιαγιά στο χώρο της ναυμαχίας σε μεταγενέστερη εποχή

     Κάθε φορά που, ήταν η ώρα μιας κρίσιμης απόφασης, ερχόταν και επανερχόταν στο νου μου, η γνωστή φράση ο «κύβος ερρίφθη». Όλη η ζωή μας, είναι γεμάτη από «Ρουβίκωνες». Από την ημέρα που πατάς το πόδι σου, σε αυτόν το «ψεύτη ντουνιά», προσπαθείς να ορθώσεις το ανάστημα σου και πάντα κάτι πόντοι σου λείπουν. Όχι, έπεσες από «φτωχά αμελέτητα», όχι, έχεις ένα ψεγάδι στην εμφάνιση σου, όχι, κάποια αναπηρία και πάει λέγοντας. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που κέρδισαν το λαχείο και όλοι οι άλλοι πιστεύουν, πως έχουν λύσει το πρόβλημα τους... βλέπεις υπάρχει διάχυτη η εντύπωση, ότι «τα λεφτά αγοράζουν τα πάντα!»

Είχαμε έναν καθρέφτη

Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

Απρίλης 1982, Άνω Τούμπα, μετά από εκδρομή στη Χαλκιδική

     Πήγα να ξυριστώ και στάθηκα στον καθρέφτη, τήραξα μέσα του βαθιά, πέρα μακριά, αχλή, αφρός στο πρόσωπό μου…

     Είχαμε, μαθές, τότε, έναν καθρέφτη, κρεμασμένο πλάι στο κατώφλι, σ’ ωραία κορνίζα, τον είχανε δώκει δώρο της μάνας μου στο γάμο της. Πάταγα στο σκαμνί και τήραγα μέσα του κι έβλεπα τα μούτρα μου, φαίνονταν καλύτερα, καθαρότερα απ’ ότι στου πηγαδιού τον πάτο

Για κείνο που χρυσίζει στο δίκτυ

Γράμμα του Βασίλη Χαραλάμπους από τη Λευκωσία

Τα παμπάλαια εκείνα χρόνια

στο πελαγίσιο ξάγναντο

τα καλογέρια στου Σταυρονικήτα

διαπορούν για κείνο που ξεπροβάλλει παρεμπρός

από του βυθού τ’ απόβαθα

διαπορούν για κείνο που χρυσίζει στο δίκτυ.

Η ανάσα των χαμένων Μικρασιατών

     Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

     Η αύρα απ’ τις κορφές των κυπαρισσιών φέρνει την ανάσα των χαμένων Μικρασιατών, ότι χώρος για λήθη δε μένει, ότι η μνήμη δε γέρασε, η μνήμη μας δε θα γεράσει!

     Εκεί στα 1922, ρίζα είναι ο πόνος κι ο αιώνια άκοπος αγώνας για ζωή, καλύτερα πες, ο αγώνας για ψωμί και για της ψυχής τα σύνεργα, ο αγώνας για πατρίδα και για συνύπαρξη της οικουμένης ανθρωπινή! Εκεί στα 1922 στη Μικρασία, ρίζα είναι ο πόνος και τα διδάγματα…

Λόφος Βίλα Βικέλα. Μια ιστορία της νιότης.

Γράμμα του Αναστάσιου Μπαλτζίδη από το Μάμμαρη της Κύπρου

     Η πορεία προς την κορυφή του λόφου, της Βίλας Βικέλα δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητη. Ο χωματόδρομος ήταν πλατύς και η κλήση ολοένα και πιο ανηφορική. Τεράστια αυλάκια, σχίζανε το χώμα και πέτρες έκαναν την εμφάνιση τους, στο βάθος τους. Η μητέρα μου αγκομαχούσε, από την προσπάθεια που κατέβαλε, για να σκαρφαλώσει προς την κορυφή του λόφου. Τα βήματα μας ήταν μικρά και το πέλμα, προσπαθούσε να γαντζωθεί στο χώμα, που γλιστρούσε από τη λεπτή στρώση της σκόνης, που είχε επικαθίσει, κατά τόπους στην επιφάνεια του. Στα μισά της διαδρομής, οι πλευρές του βράχου, ανέβαιναν απότομα, σχηματίζοντας ένα οροπέδιο, στα δεξιά και τα αριστερά, του δρόμου. Φυτά κρέμονταν κατά μήκος της απότομης κατωφέρειας, που ούτε αγριοκάτσικο δεν σκαρφάλωνε. Κουφοξυλιές, λίγες συκιές και θάμνοι βατόμουρων, δέσποζαν μεταξύ των φυτών, της άναρχης βλάστησης. Η πορεία μας συνεχίστηκε αργή και σταθερή, μέσα από το διάδρομο, που άφηναν μεταξύ τους, οι υπερυψωμένες πλευρές και μας οδήγησε, κάτω από την υπόγεια, «σπηλιά του θησαυρού».