Γράμμα από το Δουβλίνο. Ιστορίες από το Κακοσούλι. Ο Πρόλογος και ο Επίλογος

Του Παντελή Γουλάρα

     Πριν την έκδοση του βιβλίου “Ιστορίες από το Κακοσούλι”, πρότεινα στον συγγραφέα του, φίλο και συνεργάτη, τον Ανδρέα Μαρολαχάκη, να είμαι εγώ αυτός που θα γράψει τον Πρόλογο και τον Επίλογο στο βιβλίο. Εγώ το πρότεινα και ο Ανδρέας ευχαρίστως το αποδέχθηκε. Όσοι έχουν διαβάσει τις “Ιστορίες από το Κακοσούλι” έχουν έτσι τώρα την ευκαιρία, να διαβάσουν τον Πρόλογο και τον Επίλογο του βιβλίου, όπως δημοσιεύεται παρακάτω...

Πρόλογος

     Με τον Ανδρέα Μαρολαχάκη γνωριζόμαστε από παιδιά. Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά, το Κακοσούλι (ή Κυριώτισσα) την περιοχή εξέλιξης των ιστοριών αυτής της συλλογής. Είναι μόνο ένα χρόνο μεγαλύτερος από μένα, οπότε ήταν πολύ φυσικό, να συναντιόμαστε στα παιδικά παιχνίδια μας. Αν κι εγώ, έκανα περισσότερο παρέα, με τον συνομήλικό μου αδελφό του, που πηγαίναμε μαζί στο σχολείο. Ως μεγαλύτερος ο Ανδρέας, έκανε παρέα, με τον αμέσως μεγαλύτερο αδερφό μου, που και αυτός πρωταγωνιστεί σε κάποιες από τις ιστορίες του. Η ουσία είναι, ότι όλοι μαζί, συναποτελούσαμε την τσακαλαρία της γειτονιάς. Κι όταν στις άλλες γειτονιές, οι πιτσιρικάδες της εποχής, έπαιζαν τους καουμπόηδες με τα πιστόλια τους και τα καπέλα τους, εμείς σαν από ένστικτο, είχαμε αποφασίσει ότι είμαστε οι ινδιάνοι, μέλη της ίδιας “ινδιάνικης φυλής”, παίρνοντας έτσι θέση, δίπλα στους αδικημένους αυτού του κόσμου.

     Από ένα σημείο και μετά, τον είχα χάσει. Ήμασταν στο γυμνάσιο τότε. Αργότερα έμαθα, ότι είχε πάει στην Κρήτη, νησί καταγωγής του πατέρα του, για να συνεχίσει και να τελειώσει, το (εξατάξιο τότε) γυμνάσιο. Η διαμονή του εκεί, αποτέλεσε την έμπνευση, για μια σειρά απολαυστικών ιστοριών, που δεν συμπεριλαμβάνονται σ' αυτό το βιβλίο, αλλά έχουν δημοσιευτεί στο ιστολόγιο “Στείλε μου Γράμμα...” (sendmealetter007.blogspot.com). Ταυτόχρονα αποτέλεσε και τον συνδετικό κρίκο, για την από μέρους μου ανακάλυψη, των Ιστοριών από το Κακοσούλι.

     Σερφάροντας στο διαδίκτυο και ιδιαίτερα στις δημοσιεύσεις φίλων μου στο facebook, έπεσα πάνω σε μια ιστορία με τον τίτλο “Ο Αργυράκος - Βόλτα με το άλογο”, δημοσιευμένη σ' ένα ιστολόγιο, με τον περίεργο τίτλο “Σα δεν ντρέπεσαι”. Ομολογώ ότι πιο πολύ με τράβηξε ο τίτλος του ιστολογίου, παρά της ιστορίας. Έτσι άνοιξα να την διαβάσω. Διαβάζοντας το όνομα του συγγραφέα, αναρωτήθηκα αν ήταν ο δικός μας Ανδρέας. Διαβάζοντας όμως, μόλις την πρώτη σειρά, σιγουρεύτηκα. Από κει και πέρα, ήταν εύκολο να με τραβήξει. Ρούφηξα όλη την ιστορία, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και καθώς ήμασταν φίλοι με τον Ανδρεα, του ζήτησα την άδεια, να την αναδημοσιεύσω στο δικό μου ιστολόγιο. Μου την έδωσε βέβαια πρόθυμα. Στο βιβλίο έχει χωριστεί σε δυο ιστορίες. Στην πρώτη “Ο Αργυράκος”, που είναι εισαγωγική στις “Ιστορίες από το Κακοσούλι” και στη δεύτερη “Βόλτα με το άλογο”, που είναι η αρχή των σκανταλιών και των παθημάτων του Ανδρέα στο Κακοσούλι.

     Την πρώτη ιστορία, ακολούθησε, δεύτερη, τρίτη κι άλλες πολλές, που έφτασαν να γεμίσουν τις σελίδες του βιβλίου που κρατάει o αναγνώστης στα χέρια του. Εγώ διαβάζοντάς τες, τις απόλαυσα. Ελπίζω να τις απολαύσουν και οι αναγνώστες. Καλό διάβασμα!

Επίλογος

     Αυτό λοιπόν ήταν το Κακοσούλι μας, αυτοί και οι Κακοσουλιώτες. Τόποι, που έχουν ζωντανέψει στα μάτια μας, μέσα από τους ανθρώπους που ζούσαν και εργάζονταν σ' αυτούς.

     Σημεία ορόσημα, όπως οι Λαδόμυλοι, το Λουτρό, τα Καμένα, το 1ο Δημοτικό Σχολείο.

     Δρόμοι, όπως η οδός και η πάροδος Περδίκα, η οδός και η πάροδος Ιεαραρχών, η Αγγέλων, η Μητροπόλεως, η Μυτιλέκα, αλλά κυρίως η Πατριάρχου Ιωακείμ, ο δρόμος που χωρίζει όλο το Κακοσούλι, από την μια άκρη μέχρι την άλλη και όπου διαδραματίζονταν, τα περισσότερα από τα γεγονότα της γειτονιάς.

     Εκκλησίες, με πρώτη-πρώτη την Κυριώτισσα, που έδωσε και το δεύτερο όνομα στη γειτονιά, αλλά και η Μητρόπολη, η Φανερωμένη, ο Άγιος Βλάσης, ο Άγιος Ανδρέας, ο Άγιος Μανδήλιος, η Βαλτεσινή, ο Παντοκράτορας, άλλοτε χώροι περάσματος και άλλοτε κρυψώνες.

     Τα μαγαζιά που τότε έσφυζαν από ζωή. Το μπακάλικο του κυρίου Μιχάλη του Κρητικού, ο φούρνος του κυρίου Γιάννη, το τσαγκάρικο του κυρίου Μανώλη, το μπακάλικο του κυρίου Αστέριου, το μαραγκείο του κυρίου Παντελή, όλα ενταγμένα μέσα στην καθημερινότητα της γειτονιάς.

     Μα το πιο ουσιαστικό ήταν οι άνθρωποι. Τα παιδιά της γειτονιάς, εκείνης της εποχής, σήμερα κάτι παραπάνω από μεσήλικες. Ο Ανδρέας, ο Στέφανος κι ο Γιώργος. Ο Αργυράκος και ο Μέρκος. Ο Αδάμος, ο Δήμος, ο Μάκης, ο Αντώνης, ο Μανώλης, ο Τάκης, ο Ζησάκος, ο Περικλής, οι τρεις Γιάννηδες, ο Φώτης, ο Άκης, κι ας ήταν επισκέπτης από άλλη γειτονιά, ο Αντωνάκης και η Μαίρη, ο Τάκος, ο Σόλων, ο Θωμάς. Άλλοτε θετικοί και άλλοτε αρνητικοί πρωταγωνιστές των ιστοριών του Κακοσουλιού, αλλά πάντοτε παιδιά, με την αθωώτητα της εποχής εκείνης. Κάποιοι έχουν φύγει από τη ζωή.

     Και οι μεγάλοι; Οι μεγάλοι, που οι πιτσιρικάδες τις περισσότερες φορές, τους έβλεπαν σαν δυνάστες, αλλά στην πραγματικότητα, το μόνο που τους ενδιέφερε, ήταν να μεγαλώσουν σωστά και με ασφάλεια τα παιδιά τους. Ο κύριος Στέργιος και η κυρία Αθηνά, ο κύριος Μιχάλης, η κυρία Ελευθερία και η γιαγιά, ο κύριος Θωμάς και η κυρία Ανδρονίκη, ο Τριγγώνης, ο κύριος Γιάννης, η κυρία Γραμματική, ο κύριος Σωτήρης ο Μπινιόλας και η κυρια Μαρία, η θεία Στέλλα, ο θείος Αντώνης, ο κύριος Νίκος και η κυρία Χρύσα, ο πατέρας του Μανώλη και η μητέρα του η κυρία Χρυσάνθη, ο κύριος Αχιλλέας, ο κύριος Μανώλης, ο κύριος Παντελής, ο κύριος Αστέριος, ο κύριος Σταύρος, η κυρία Πηγή. Οι περισσότεροι πια δεν βρίσκονται ανάμεσά μας, αλλά η γειτονιά έχει κρατήσει απ' αυτούς, μια γλυκιά ανάμνηση.

     Αυτό λοιπόν ήταν το Κακοσούλι, στις δεκαετίες του '50 και του '60, αυτοί οι Κακοσουλιώτες, αυτές κι οι ιστορίες τους...