Ταξιδιώτης με αιτία Νο 3

Γράμμα της Φυλιτσας Σοφιανού από τη Θεσσαλονίκη

     Ο φετεινός Απρίλης, ήταν ένας διαφορετικός Απρίλης, λόγω κορονοϊού και καραντίνας για μεγάλο μέρος του κόσμου. Η αδυναμία μετακίνησης και το κλείσιμο σχεδόν όλων των παρεχόμενων υπηρεσιών, μας καθήλωσε στο σπίτι.

     Εκεί λίγο πριν τα μέσα του μήνα, αναδύθηκε από τα συρτάρια της μνήμης μου, η περσινή μοναδική εμπειρία, οφειλόμενη και πάλι στον πρωτότοκο γιο και την συμμετοχή του στο Iron man 70,3, 2019, που έλαβε χώρα στο εξαιρετικού σχεδιασμού θέρετρο της δυτικής Πελοποννήσου, στο Κόστα Ναβαρίνο. Ήταν 11, Απρίλη θυμάμαι, ημέρα Πέμπτη, της Πέμπτης Εβδομάδας νηστειών, προς το τέλος δηλαδή της Μεγάλης Σαρακοστής.

     Ξεκινήσαμε πρωί-πρωί για Αθήνα και κάναμε στάση στη Λαμία, επισκεπτόμενοι το καλοδιατηρημένο κάστρο της, με το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης στο εσωτερικό του. Το μουσείο στεγάζεται στον 1^ο στρατώνα της Ελλάδας, εποχής του Bαυαρού 1^ου βασιλιά μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, του Όθωνα.

     Στην Αθήνα πήγαμε κατευθείαν στο αεροδρόμιο να παραλάβουμε τον αθλητή με την φίλη του, με απευθείας πτήση από Λονδίνο, ανάμεσα σε πολλές άλλες αφίξεις λόγω του Kαθολικού Πάσχα, κατά το οποίο ταξιδεύουν πολλοί για διακοπές. Φθάσαμε λίγο πριν τα μεσάνυχτα δυτικά της Καλαμάτας, και καταλύσαμε στην Μαραθόπολη.

     Την επόμενη μέρα λίαν πρωί, πήγαμε στις εγκαταστάσεις του μεγάλου ξενοδοχείου για συναρμολόγηση του ποδηλάτου των αγώνων, στο ειδικό σέρβις. Όλα τα ποδήλατα των αθλητών από μακριά, έρχονται σε ειδικές θήκες με ροδάκια, αποσυναρμολογημένα για να χωρούν, οπότε πρέπει να συναρμολογηθούν και να ελεγχθούν, για να είναι έτοιμα για τους αγώνες, που περιλαμβάνουν κολύμπι, ποδηλασία και τρέξιμο, συνολικά 70,3 μίλια ο συγκεκριμένος.

     Το ξενοδοχείο, εκτός από μπανγκαλόου με μικρές πισίνες απόλυτα ιδιωτικές, έχει τρία άλλα συγκροτήματα δωματίων, σε διαφορετικό στυλ το καθένα, με εξαιρετικά διακοσμημένους κοινόχρηστους χώρους, πλατεία, καφενείο παραδοσιακό, άλλα μοντέρνα καφέ κι εστιατόρια, ακόμα και εκκλησιά αφιερωμένη στον άγιο Σαμψών τον ξενοδόχο, έτσι που μοιάζει με ένα καλοβαλμένο και μάλλον πολυτελές χωριό.

     Ενόσω οι αθλητές κάνουν προθέρμανση, πηγαίνουμε μια βόλτα στα κοντινά Φιλιατρά. Σήμα κατατεθέν της κωμόπολης το ομοίωμα Πύργου του Άιφελ σε ένα πάρκο της, ενώ ενδιαφέρουσα ήταν η βραχώδης παραλία Λιμενάρι, έρημη και με όλα τα καταλύματα κλειστά. Στη συνέχεια ανηφορίσαμε στους Γαργαλιάνους, κωμόπολη με υπέροχη θέα, κτισμένη σε ένα οροπέδιο πάνω από την Μαραθόπολη, με τον κάμπο γεμάτο λιόδενδρα και άλλα κηπευτικά και θέα στο νησάκι Πρώτη, που από ψηλά μοιάζει όντως με κροκόδειλο, όπως μας προϊδέασαν στα καφενεία της περιοχής. Το απόγευμα έγινε η άκρως αγχωτική για εμάς, πόσο μάλλον για τους αθλητές, ενημέρωση για την τήρηση όλων των κανόνων κατά την διάρκεια του αγώνα, τις ποινές με ακύρωση ή διαγραφή για τους παραβάτες. Θα ακολουθούσε το καθιερωμένο πάστα πάρτυ που γίνεται πάντα την παραμονή των αγώνων για τους αθλητές. Απαλλαγμένοι από υποχρεώσεις, διασχίσαμε τα μικρά χωριά Ρωμανός και Πετροχώρι, για να φθάσουμε στην ονομαστή Βοϊδοκοιλιά, έναν κόλπο ολοστρόγγυλο με μικρό άνοιγμα στο Ιόνιο. Ο ήλιος είχε βάψει κόκκινο τον ουρανό και σε λίγο έπεσε η νύχτα. Προλάβαμε το τέλος των τέταρτων Χαιρετισμών στον Ναό της Αγίας Τριάδος στο χωριό Ρωμανός, όπου ο κόσμος ήταν πολύ ζεστός, ανοιχτός και προσηνής.

     Η επόμενη μέρα, το ευλογημένο και χαλαρό Σάββατο, ηλιόλουστη και διαθέσιμη για βόλτες, μας πήγε νότια στην Γιάλοβα, και μετά στην γραφική Πύλο, με το ιστορικό νησάκι Σφακτηρία να κλείνει τον θαλάσσιο κόλπο της. Καταλήγουμε στην Μεθώνη, με το όμορφο τεράστιο Κάστρο της, το περπατούμε συντροφιά με ένα λύκειο που πραγματοποιεί την σχολική εκδρομή του και ζωντανεύει με χρώματα και φωνές το κάστρο. Το απόγευμα ανηφορίσαμε προς την Χώρα, όπου βρίσκεται το ανάκτορο του Νέστορος, στο οποίο φθάσαμε μάλλον αργά, αφού έκλεινε στις 4μ.μ. Το γεγονός μου φάνηκε απαράδεκτο, να συμβαίνει δηλαδή μια τέτοια μεγάλη διοργάνωση στην περιοχή και οι αρχαιολογικοί θησαυροί της να ακολουθούν ένα δημοσιουπαλληλικό ωράριο. Στο ίντερνετ εξάλλου το έδινε ανοιχτό ως τις 8μ.μ.

     Το βράδυ η Μαραθόπολη γιόρταζε το αθλητικό γεγονός με μουσικές, ξυλοπόδαρους, κλόουν και ταχυδακτυλουργούς προς τέρψη και χαρά των παιδιών αλλά και των μεγάλων, που είχαν την δυνατότητα διασκέδασης με λαϊκή ορχήστρα στο κεντρικό σταυροδρόμι, γεγονός που συνέβαλε ώστε τα γύρω μαγαζιά να ασφυκτιούν από κόσμο.

     Ξημερώνει η 14^η Απριλίου, η μεγάλη μέρα, η Κυριακή των αγώνων. Ξυπνάμε 5.30 το πρωί και 6 είμαστε με κρύο και σκοτάδι στο πάρκινγκ του Κόστα Ναβαρίνο. Ο κόσμος μαζεύεται σιγά σιγά, γονείς, φίλοι, σύζυγοι, παιδιά αθλητών σε καρότσια και μάρσιπους. Μου φαίνεται τρελό όλο αυτό, αφού στερούμαι τόσο της ψυχολογίας, όσο και της εμπειρίας αθλητικών αγώνων. Στις 7.30 είμαστε ήδη στην παραλία που βρίσκεται κάτω από την μονάδα Ρωμανός του συγκροτήματος, με ψιλόβροχο και κρύο. Η θάλασσα έχει τεράστια κύματα, αλλά οι γενναίοι τριαθλητές, αμέσως μετά τον εθνικό ύμνο, ορμάνε να κολυμπήσουν τα 1900 μέτρα του προγράμματος. Εμείς βρεχόμαστε και αγωνιούμε για την έξοδο από την θάλασσα και την γρήγορη παραλαβή του ποδήλατου από τον αθλητή μας, αφού ο αγώνας συνεχίζεται με 90 χιλιόμετρα δύσκολου ποδηλατικού δρόμου. Ο ήλιος πρόβαλε στο μεταξύ διάστημα, μετά από ένα ουράνιο τόξο και λάμπει ζεστός, ευχάριστος για εμάς μέσα στην ανοιξιάτικη πανδαισία χρωμάτων, ανεπιθύμητος ίσως στους αθλητές για τις δύσκολες ανηφόρες ποδηλασίας. Μετά τον επιτυχή τερματισμό της ποδηλασίας, σειρά έχει το τρέξιμο για 21 χιλιόμετρα, μισός μαραθώνιος δηλαδή, με ήλιο και ζέστη. Λίγο μετά τη μία το μεσημέρι, τερμάτισε και το παιδί μας, γελώντας από ικανοποίηση, κλαίγοντας από χαρά. Ακολούθησε φαγητό από μπουφέ για αθλητές και συνοδούς. Στο παραδοσιακό καφενείο όπως και σε όλα τα στέκια που έσφυζαν από κόσμο, ήπιαμε τα ποτά και τους καφέδες μας, με ένα λυτρωτικό αίσθημα ικανοποίησης και δικαίωσης. Η μέρα μας έκλεισε με φαγητό στην ωραία παραθαλάσσια ταβέρνα «Πανόραμα» της Μαραθόπολης, αλλά και με την απέραντη θλίψη για τον χαμό 40χρονου ορειβάτη, γιού γνωστής μας οικογένειας, από πτώση σε χαράδρα στην περιοχή της Κόνιτσας. Η επιστροφή στην Θεσσαλονίκη την επόμενη μέρα έγινε με βροχή και χαλάζι, απριλιάτικα καιρικά καπρίτσια. Στον γραφικό, μελανό λόγω καιρού, κόλπο της Αμφιλοχίας ξεγελάσαμε την πείνα μας με νόστιμα εδέσματα, μεταξύ των οποίων την ονομαστή γαρίδα Αμφιλοχίας.

     Τα θυμάμαι φέτος νοσταλγικά όλα τούτα. Ούτε το ετήσιο μνημόσυνο του γενναίου ορειβάτη, οδηγού της ομάδας του, δεν μπόρεσε να γίνει λόγω των απαγορεύσεων και του εγκλεισμού από τον κορονοϊό. Εύχομαι να περάσει γρήγορα η «πανδημία» και να θυμόμαστε σαν, όχι απαραίτητα κακό, αλλά παράξενο όνειρο, τον Απρίλη του 2020. Κι αν δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε, τουλάχιστον να ονειρευόμαστε ταξίδια, με ή και χωρίς αιτία.