Όταν φυσά ο έφηβος άνεμος

 Γράμμα του Βαγγέλη Κακατσάκη από τα Χανιά

    ““Ξεχύθηκε” λοιπόν ο νους μας και ταξίδεψε στα χρόνια της νιότης μας. Με “όχημα” την πένα του Αντρέα, που περιγράφει τόπους, χαρακτήρες και καταστάσεις. Και η περιγραφή του μοναδική. Δεν προσπάθησε να διανθίσει τη γραφή του με όμορφα λόγια, παρά μόνο με ό,τι ακριβώς αισθανόταν. Ήταν για άλλη μια φορά ο εαυτός του.

Ταξίδι στο Μαρόκο, μέρος δεύτερο

 Γράμμα της Ελένης Λιάκου-Μπίκου από την Ξάνθη

Καζαμπλάνκα (φωτογραφία από το διαδίκτυο)

    Γενικώς το Μαρόκο το έχουν όλοι οι τουριστικοί οδηγοί, σαν ένα μέρος, που πρέπει αν είσαι ταξιδευτής, να επισκεφτείς.

    Περιληπτικά θα αναφέρω αυτά που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.

    Άφιξη στο αεροδρόμιο της Καζαμπλάνκα. Και μόνο το όνομα συγκινεί, γιατί νομίζεις ότι από κάπου θα φανεί ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, να ζουν τον έρωτα τους, άσχετα αν η ταινία, μόνο στην Καζαμπλάνκα δεν γυρίστηκε.

Η θεία Κούλα

 Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη

Βουδαπέστη

    Την γνώρισα πριν περίπου είκοσι χρόνια. Σε μία πτήση από Θεσσαλονίκη προς Βουδαπέστη. Δούλευα τότε σε μία εταιρία και είχαμε αρχίσει συνεργασία με ένα γραφείο στην Ουγγαρία. Η κυρία Κούλα θα ήταν η διερμηνέας. Έτσι μου είχαν πει. Συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο. Γύρω στα εβδομήντα. Κοντούλα, λιπόσαρκη με ολόλευκα κοντά μαλλιά. Χαμογελαστή, όλο ζωντάνια.

    “Θεία Κούλα θα με φωνάζεις”, ήταν τα πρώτα λόγια που μου είπε.

    “Θεία Κούλα;” ξαφνιάστηκα. Δεν μου ήταν και πολύ εύκολο.

    “Θα το συνηθίσεις, δεν είναι τίποτε”, είπε και παίρνοντας με αγκαζέ με τράβηξε προς τον έλεγχο των διαβατηρίων.

Ποιος ήταν ο Λαμπράκης που πέθανε και άλλες πολιτικές παρεξηγήσεις

 Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο

Ο παππούς  μου Φώτης Γιαννακόπουλος, όπως ήταν τον καιρό της πρώτης ιστορίας

    Παιδιά! Μ' ένα μυαλό παρθένο από πληροφορίες, να ρουφάει σαν σφουγγάρι κάθε τι καινούργιο που μαθαίνει, παίρνοντας χιλιάδες στροφές το δευτερόλεπτο, να μετατρέπει την πληροφορία σε γνώση και να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, πολλές φορές λανθασμένα, μιας κι αυτές οι πληροφορίες κι αυτή η γνώση είναι ακόμα περιορισμένες και ατελείς. Σ' αυτή τη διαδικασία, συμβαίνουν πολλές φορές παρανοήσεις και παρεξηγήσεις που ανάλογα με το περιβάλλον ή το χρόνο που εξετάζονται να φαίνονται αστείες ή σοβαρές.

    Ήμουν τριών ή πέντε χρόνων (δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν στις εκλογές του 1958 ή του 1961) όταν δέχθηκα την πρόσκληση του παππού μου...

    “Πάμε στην πλατεία να ακούσουμε τον γέρο;”

Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς στο χωρκόν μας

 Γράμμα του Βασίλη Χαραλάμπους από τη Λευκωσία

    Τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς ήταν απλά όπως τζιαι η ζωή του χωρκού μας. Πριν τα Χριστούγεννα εφουρνίζαν στο χωρκόν μας για ούλλες τες γιορτές του Δωδεκαημέρου. Μαζί με τα ψουμιά τα σισαμένα τζιαι τα ποξαμάθκια εκάμναν τζιαι την “βασιλόπιτταν” που το ίδιον ζυμάριν. Ήταν μιαλύττερον που τα άλλα τα ψουμιά τζιαι είσιεν έναν σταυρόν με ζυμάριν κουλλουρωτόν. Στην μέσην εκάμναν ένα μιτσήν λουκκούϊν για να μπορεί να μπαίνει ένα τζιερίν. Μέσα στην “βασιλόπιττα”, εβάλλαν τζι έναν σελίνιν ή διπλοσέλινον.

Τ' αστέρια κατέβαιναν στη στέγη

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Ήτανε μια καλοκαιρινή βραδιά που ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού με μια παράσταση του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.) Αγρινίου, με το θεατρικό του Ιάκωβου Καμπανέλη, «Η αυλή των θαυμάτων», ζωντάνεψε την λαϊκή παλιά γειτονιά, με τους παλιούς βασανισμένους ανθρώπους της ανέχειας και της ανασφάλειας, της μπαγαμποντιάς και της τιμιότητας, της γκρίνιας και της αγάπης, της μιζέριας και του έρωτα. Στην παράσταση ζωντάνεψαν κι οι μνήμες για τα παλιά σπίτια τα χαμηλά, σπανιότερα τα δίπατα, με τα εγχώρια κεραμίδια, ότι με τέτοια σπίτια ήτανε περίκλειστη «η αυλή των θαυμάτων».

    Μετά την παράσταση κάθισαν να πιούν λίγο κρασάκι αυτός κι η συντροφιά του κι έπιασαν κουβέντα για τα σπίτια του παλιού καιρού.