Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας
Θα είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσουμε και να μεταφέρουμε, την εικόνα της εποχής που ζήσαμε σαν παιδιά στις νεότερες γενιές. Τότε που παίζαμε στις αλάνες της γειτονιάς μας, βουτηγμένοι στη σκόνη και στα χώματα των δρόμων. Στη μνήμη μου ξεχύνονται εικόνες ανθρώπων, που σήμερα θα τους χαρακτηρίζαμε με την εύκολη κρίση των δεδομένων της σύγχρονης εποχής, σαν "φτωχούς" και ίσως “ασήμαντους”. Αυτό γιατί το κριτήριο θα ήταν η εμφάνισή τους, τα ρούχα τους και ίσως η μόρφωσή τους.
Η προσέγγιση αυτή θα ήταν επιδερμική, χωρίς να μετρήσει κανείς τα δεδομένα μιας γενιάς, που βγήκε τραυματισμένη από ένα παγκόσμιο πόλεμο και σοκαρισμένη λίγα χρόνια μετά, απ' τον εμφύλιο πόλεμο και τις ελλείψεις που υπήρχαν σε είδη πρώτης ανάγκης. Η μετανάστευση ήταν λύση και μια καθημερινότητα, με όλες σχεδόν τις οικογένειες της γειτονιάς μας, να έχουν κάποιο ξενιτεμένο ή ακόμα και κάποιο στρατιώτη που υπηρετούσε τη θητεία του.
Η μοναδική επικοινωνία τότε ήταν τα ταχυδρομικά γράμματα. Οικεία φιγούρα της εποχής ήταν αυτή του ταχυδρόμου, που φορούσε ενα γκρι πηλίκιο και μια τεράστια τσάντα που μέσα είχε τα γράμματα που μοίραζε στους κατοίκους της περιοχής. Η δυσκολία όμως ήταν, ότι οι περισσότεροι δεν ήταν σε θέση να γράψουν μια επιστολή και να ενημερώσουν τ' αγαπημένα τους πρόσωπα που ήταν στο εξωτερικο ή και σε άλλες περιοχές της χώρας μας, για την υγεία τους, την κατάστασή τους, ακόμη και να ρωτήσουν για τα νέα των δικών τους.
Θυμάμαι τη μητέρα μου να γράφει αυτά που της υπαγόρευαν οι γείτονές μας, που δεν ηταν σε θέση να γράψουν στοιχειωδώς δυο τρεις φράσεις και κυρίως να γράφει τη διεύθυνση στα λατινικά στον φάκελο της επιστολής. Παρ' όλο που η μητερα μου είχε πάει μέχρι την Ε΄ τάξη του γυμνασίου (πράγμα ασήμαντο και κοινότυπο για τα τωρινά χρόνια) στα μάτια των γειτόνων μας, αλλά και στα δικά μου, τότε φάνταζε σαν "γραμματιζούμενη"!
Η πιο συνηθισμένη φράση που έλεγαν στη μητέρα μου να γράψει στο τέλος καθε επιστολής ήταν: «Στείλε μου ένα γράμμα». Αυτή η εικόνα είναι στη μνήμη μου σαν μια καθημερινότητα καθώς ήταν η μόνη επιλογή στην επικοινωνία. Με την πάροδο του χρόνου και την πρόοδο της επιστήμης μπήκαν στην καθημερινότητά μας τηλέφωνο, τέλεξ, fax και υποβαθμίστηκε ο ρόλος της επιστολής. Τα τελευταία χρόνια με τον κατακλυσμό των κινητών τηλεφώνων και του διαδικτύου ο κόσμος ξέχασε να γράφει γράμματα!
Όταν ήρθα σ' επαφή με την ιστοσελίδα του φίλου μου του Παντελή «Στείλε μου γράμμα...», όλες οι θύμησες απ' το παρελθόν, ξεχύθηκαν ανεξέλεγκτα στο μυαλό μου. Όταν έστελνα κάποιο κείμενο στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα, ένιωθα πραγματικά ότι στέλνω κάποιο γράμμα σ' ένα φίλο. Η παρέα μας πολύ σύντομα μεγάλωσε κι άρχισα να λαμβάνω μέσω της ιστοσελίδας, πολλά γράμματα από πολλούς φίλους από διάφορα μέρη του κόσμου. Μαζί με μας τα γράμματα τα λάμβαναν και τα λαμβάνουν πολλοί αναγνώστες, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η παρέα μας έγινε πολύ μεγάλη κι αυτό το χρωστάμε στο «Στείλε μου γράμμα...».
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο στάλθηκε από τον συγγραφέα για τη συμπλήρωση των 5 χρόνων του ιστολογίου "Στείλε μου Γράμμα...".
No comments:
Post a Comment