Το Καράβι των Φαντασμένων

 Γράμμα του Δημήτρη Κουκούδη από τη Βέροια

    Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο περνάει...

    Το Καράβι των Φαντασμένων...

    Εκείνο το μικρό καράβι που ήταν α-α-α-αταξίδευτο, και πετούσε κάθε τόσο και κάποιον για να συνεχίσει το ταξίδι του, είχε ένα αδερφό καράβι, φτιαγμένο από τον ίδιο ναυπηγό.

    Ένα καράβι που δεν κολυμπούσε, αλλά πετούσε.

    Πετούσε πάνω από τις πόλεις τα βράδια και φόρτωνε αυτούς που δεν είχαν ταξιδέψει ποτέ στ' αλήθεια.

    Αυτούς που ξαγρυπνούσαν κι επαγρυπνούσαν ταξιδεύοντας με το νου, με την σκέψη, με την φαντασία, με την καρδιά, με την ψυχή κι ονειρευόταν το άπιαστο, το αναπάντεχο, το μη αναμενόμενο.

    Έτσι έγινε το καράβι της φαντασίας.

    Το καράβι "των φαντασμένων"...

    Γι αυτό το είπανε το καράβι "φάντασμα", γιατί δεν μπορούσαν να το δούνε όλοι.

    Όσοι δεν είχαν όνειρα δεν μπορούσαν να το δούνε.

    Όλη η φαντασία τού κόσμου ταξίδευε μ' αυτό.

    Όλη η έμπνευση και όλα τα όνειρα ταξίδευαν μ' αυτό.

    Όλα τα όμορφα του κόσμου, ήταν εκεί μέσα.

    Και δεν χρειάστηκε ποτέ, από αυτό το καράβι, να ρίξουν κάποιον για να συνεχίσουν.

    Δεν σταματούσε στην τρικυμίες, αντιθέτως πείσμωνε και τις περνούσε.

    Δεν άδειαζε τους επιβάτες του για να ...σωθεί.

    Δεν ζητούσε τον χαμό κάποιου για να σωθούν οι υπόλοιποι.

    Όλους τους κουβαλούσε.

    Όλους τους καλούς.

    Μόνον τους καλούς.

    Δεν χωρούσε το κακό εκεί μέσα.

    Δεν χώρεσε ποτέ.

    Δεν σταμάτησε και δεν βούλιαξε ποτέ.

    Είναι ασταμάτητο και αβύθιστο.

    Γιατί αυτό το καράβι δεν το κινεί ο αέρας της θάλασσας, ούτε του ουρανού, αλλά η φαντασία των ανθρώπων.

    Ο νούς το κινεί.

    Η ψυχή, η καρδιά.

    Από αγάπη κινείται και μόνο στο φως πάει και το φως κουβαλάει.

    ...Και δεν γνώρισε εμπόδια ποτέ, απλά ταξιδεύει στους αιώνες, κουβαλώντας της γης τους ...φαντασμένους!

    Μ' αυτό το καράβι θέλω να φεύγω...