Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο
Βλέπω αναρτημένα σειρά από γνωμικά κι αποφθέγματα, κατεβατά ευφυολογήματα πες, φέρ' ειπείν:
"Άνθρωπος παιδεία κεκοσμημένος των ζώων κάλλιστον"
Μήτρος
"Εν οίδα ότι ουδέν οίδα"
Πανάγιω
"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή."
Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο
Όταν έγινε η παρουσίαση του βιβλίου “Στείλε μου Γράμμα...” στη Θεσσαλονίκη, ένας εκ των εισηγητών, ο Λευτέρης Τζιόλας (Ξάνθος) είχε προτείνει, μισοαστεία μισοσοβαρά, την συγγραφή ενός μυθιστορήματος από τους οκτώ συγγραφείς του συλλογικού αυτού βιβλίου, ενός μυθιστορήματος των οκτώ, στα πρότυπα του μυθιστορήματος των τεσσάρων. Κάτι τέτοιο όμως, ούτε τότε, ούτε και αργότερα ήταν εφικτό.
Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας
Ένα ποίημα
Οι σκιές δεν ήταν μόνο πάντα άσπρες
Γίνονται σκούρες σαν συναντούν τις μάντρες
Χλωμό το φως του φεγγαριού τους δίνει άλλη όψη
Και όλοι νιώθουν άβολα στου ξυραφιού την κόψη
Γράμμα του Γιώργου Πριόβολου από τον Καταρράκτη Άρτας
(Μεταγραφή διήγησης του Βασίλη Πριόβολου)
Αρκετές φόρες ο πατέρας μου Βασίλης, μου μιλούσε για τη δική του παρουσία στο Αντάρτικο. Πρόσφατα σε ένα ξεχασμένο φάκελο, βρήκα κάποιες χειρόγραφες σελίδες, που γράφτηκαν από τον ίδιο την δεκαετία του ΄90. Θεώρησα υποχρέωση μου στην μνήμη του, να τις επεξεργαστώ και να τις δημοσιεύσω.
Μία αναδρομή στα χρόνια της Αντιστασιακής μου δράσης 1943-1944-1945
Πέρασε μισός σχεδόν αιώνας, μετά την απελευθέρωση από τον κατακτητή, τον εμφύλιο με φυλακές, εξορίες, γενικά διώξεις μέχρι το 1950.
Στο ξετίναγμα κάποιον χαρτιών και φωτογραφιών, βρήκα την αφορμή να ξαναθυμηθώ, αρκετά πράγματα από τη μικρή εκείνη προσφορά στον αγώνα που υπηρέτησα στον ΕΛΑΣ και εν συνεχεία στην υποδειγματική διμοιρία της ΕΠΟΝ του 3/40 συντάγματος, με διοικητή τον αείμνηστο συνταγματάρχη Παπασπύρου Παντελή.
Γράμμα της Ανατολής Μελίδου από τη Θεσσαλονίκη
Τον Νοέμβρη του ’73 πήγαινα στην Β ’Γυμνασίου. Κάθε πρωί στις επτά και είκοσι έφτανε το αστικό λεωφορείο. Κάθε πρωί ήμουν μουτρωμένη. Δεν μου άρεσε το πρωινό ξύπνημα.
Λίγο μετά το χωριό ήταν το στρατόπεδο. Στρατόπεδο “Ρωμανέλη”. Μια μεγάλη πύλη κι από πάνω η αψίδα με το όνομα. Και δύο φυλάκια ένθεν κι ένθεν της πύλης. Συνήθως στην στάση “Στρατόπεδο”, το λεωφορείο γέμιζε από φαντάρους.
Στην Κοζάνη αυτά.
Τις μέρες εκείνες, το ξέραμε ότι κάτι συνέβαινε. Το είχε ακούσει ο μπαμπάς στην Deutsche Welle.
"Κλείστηκαν τα παιδιά στο Πολυτεχνείο" μας είπε."Ίσως έχουμε καλά νέα". Δεν ρωτήσαμε ποια ήταν τα καλά νέα. Όλοι στο σπίτι ξέραμε.
Γράμμα του Παντελή Γουλάρα από το Δουβλίνο
Δέκα όροφοι. Δέκα ολόκληροι όροφοι. Κι αυτός σταματημένος στον τρίτο όροφο, σχεδόν παγιδευμένος, να μην μπορεί να κινηθεί για να κατέβει στο ισόγειο. Απέναντί του οι πόρτες των δύο ασανσέρ, με το ένα και μοναδικό κουμπί, στο ελάχιστο κομμάτι τοίχου που υπήρχε ανάμεσά τους. Αυτό που το πατάς και καλεί το πρώτο διαθέσιμο ασανσέρ, να σταματήσει για να σε παραλάβει.
Δούλευε σερβιτόρος στο ρουμ σέρβις, αυτού του καινούργιου, τεράστιου, δεκαόροφου ξενοδοχείου στο κέντρο της πόλης. Σχεδόν μόλις είχε ξεκινήσει τη βάρδια του. Και μόλις είχε παραδώσει την πρώτη παραγγελία του σ' έναν ένοικο του τρίτου ορόφου. Μια καλή παραγγελία, με φαγητό και ποτά. Με έναν σημαντικό λογαριασμό και ένα αρκετά σημαντικό πουρμπουάρ, για τον ίδιο. Έφυγε χαρούμενος, σπρώχνοντας το καρότσι του, από το δωμάτιο που παρέδωσε την παραγγελία, κατευθύνθηκε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί.
Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας
Τον κύριο Ασημάκη τον γνώρισα την εποχή που ήμουν βιοτέχνης παιδικών ενδυμάτων. Εκείνη την περίοδο της ζωής μου, ταξίδευα τακτικά σ' όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα, για την προώθηση των προϊόντων που κατασκεύαζα. Ο κύριος Ασημάκης διατηρούσε αποθήκη ετοίμων ενδυμάτων, στο κέντρο της Αθήνας, δηλαδή αγόραζε σε χονδρική τιμή εμπορεύματα απ' τους κατασκευαστές και τα διέθετε στα μαγαζιά λιανικής. Ήταν αρκετά μεγαλύτερος από μένα, συνήθως ατημέλητα ντυμένος, με ρούχα που δεν είχαν καμία σχέση με τη μόδα. Συνήθως ήταν σκυθρωπός και δεν θυμάμαι καμιά φορά να τον είδα να χαμογελάει, ιδιαίτερα όταν μ' έβλεπε.
