To πέπλο της… σ ι γ ή ς (Πρωταπριλιά από πάντα!)

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Ήλιε μεγάλε ανατολίτη μου, χρουσό σκουφί του νου μου,

αρέσει μου στραβά να σε φορώ, πεθύμησα να παίξω,

όσο να ζεις, όσο να ζω κι εγώ, για να χαρεί η καρδιά μας.

Καλή’ ναι τούτη η γης, αρέσει μας, σαν το σγουρό σταφύλι

στον μπλάβο αγέρα, Θε μου, κρέμεται, στο δρόλαπα κουνιέται

και την τσιμολογούν τα πνέματα και τα πουλιά τ’ανέμου,

ας την τσιμπολογήσουμε κι εμείς, να δροσερέψει ο νους μας. (*)

Χορογραφία... για πέντε (συνέχεια). Κεφάλαιο ΙΙΙ

 Γράμμα της Άρτεμης Καλογήρου από τo Λιτόχωρο Πιερίας

    Δημοσιεύουμε σήμερα τη συνέχεια του συλλογικού μυθιστορήματος “Χορογραφία για... πέντε”. Είναι το τρίτο κεφάλαιο, γραμμένο από την Άρτεμη Καλογήρου

Κεφάλαιο ΙΙΙ

Μόνο σε τμήματα της παλιάς πόλης μεταξύ των οποίων και η Εβραϊκή συνοικία, έχουμε οικιστικές νησίδες με τριγωνικό σχήμα

    Ο Υπαστυνόμος Άλκης Παπαδόπουλος πριν αναζητήσει την Ευδοκία Παπαδοπούλου, έκανε μια έρευνα στην γειτονιά της. Αν την βλέπουν συχνά, πού εργάζεται, ποιους συναναστρέφεται. Μια γειτόνισσα που το προηγούμενο βράδυ είχε αϋπνίες και τα χαράματα καθόταν στο μπαλκόνι της, την είδε να επιστρέφει σπίτι της. Παρατήρησε το νυχτερινό της ντύσιμο, μολονότι δεν ήταν κάποια γιορτή. Στην ερώτηση του Υπαστυνόμου αν κρατούσε τσάντα απάντησε αρνητικά.

Φύλλο Πορείας

 Γράμμα του Γιώργου Παληγεώργου από το Αγρίνιο

    Πέραμα Ιωαννίνων, Στρατόπεδο Κατσιμήτρου, 8η Επιλαρχία Μέσων Αρμάτων (ΕΜΑ) Γενάρης 1987.

    Είχαν περάσει οι γιορτές Φώτα κι Άϊ Γιαννιού κι είχαν γυρίσει όλοι οι φαντάροι απ’ τις τελευταίες εορταστικές τους άδειες. Η ζωή στο στρατόπεδο είχε μπει ξανά στη γνώριμη σ’ όλους ρουτίνα.

    Είχε νυχτώσει κι οι φαντάροι είχανε επιστρέψει στους θαλάμους μετά το βραδινό φαγητό. Κρύο βόηθα Παναγία κι ο παγωμένος αέρας απ’ το χιονισμένο Μιτσικέλι κατέβαινε δολοφονικός ως το στρατόπεδο κι ούτε ως το ΚΨΜ δεν τολμούσαμε να ξεμυτίσουμε.

Κώστας

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

Ευχές και ξόρκια σου 'διναν να φύγεις απ' τη δίνη,

μα εσύ ούτε νοιαζόσουνα τι η ζωή σου δίνει.

Και σε καπνούς που θόλωναν τη μνήμη και την κρίση

ολημερίς χανόσουνα στης πρέζας το μεθύσι.

Χωρίς Τίτλο

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από τη Χαράδρα της Ημαθίας

Φωτογραφία από το διαδίκτυο

Το φεγγάρι που θαύμαζα ήλπιζα να κοιτάζεις,

το ξέρω δεν χαρίζεσαι, για όλα εσύ διστάζεις.

Στα πρέπει όπου έμαθες μ' αυτά θα ζεις για πάντα,

τον έρωτα τον ξέχασες πριν φτάσεις τα τριάντα.

Η ιστορία του Γιάννη ή πώς δεν έγινα καπνιστής

 Γράμμα του Ανδρέα Μαρολαχάκη από την Χαράδρα της Ημαθίας

    Η παρακάτω ιστορία είναι η εισήγηση του Ανδρέα Μαρολαχάκη, στην κεντρική παρουσίαση του βιβλίου του “Ιστορίες από το Κακοσούλι”, στην αίθουσα του Συλλόγου Βλάχων, στη Βέροια (26/11/2018).

    Ευχαριστώ πολύ όλους που ήρθαν εδώ πέρα, ευχαριστώ το Σύλλογο Βλάχων που μας παραχώρησε το χώρο, νιώθω υποχρεωμένος για όλα. Εγώ σε καμιά περίπτωση δεν αισθάνομαι τον εαυτό μου συγγραφέα. Απλά έγραφα βιωματικές ιστοριούλες, μόνο και μόνο για να μη χαθούν, για να τις διαβάσουν τα εγγόνια μου. Και μάλιστα μία εγγονή μου είναι εδώ τώρα, είναι εγγόνι του αδερφού μου αλλά τη θεωρώ κι εγώ δική μου, η Αντωνίτσα που είναι μέσα στην αίθουσα. Ελπίζω ότι όταν μεγαλώσουνε να λένε πώς έζησε ο παππούς τους.

Χορογραφία για... πέντε (συνέχεια) Κεφάλαιο ΙΙ

 Γράμμα της Λένας Χ. Δημητριάδου από τη Θεσσαλονίκη

    Δημοσιεύουμε σήμερα τη συνέχεια του συλλογικού μυθιστορήματος “Χορογραφία για... πέντε”. Είναι το δεύτερο κεφάλαιο, γραμμένο από τη Λένα Χ.Δημητριάδου

Κεφάλαιο ΙΙ

    Βγήκε με την ψυχή στο στόμα από το κτίριο της οδού Αποστόλου των Εθνών. Κοντοστάθηκε σε μια γωνιά, αναποφάσιστη. Ύστερα άκουσε φωνές και σε λίγο τις σειρήνες. Η γειτονιά γέμισε με αυτοκίνητα και το κόκκινο φως στην οροφή τους τη ζάλισε. Έστριψε και κατευθύνθηκε στο σπίτι της. “Γαμώτο! Γαμώτο!”, άφησε ένα συριγμό ανάμεσα στα δόντια της. Έσυρε τα βήματά της μέχρι το μπάνιο. Το νερό της ξέπλυνε και τα τελευταία ίχνη της υπνηλίας. Έμεινε εκεί για ώρα, μέχρι να αρχίσει να καθαρίζει κι η σκέψη της.